เมื่อความเกลียดกลายเป็นรัก

ตอนที่ 3 เหมาะที่สุด

่หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

วันที่น้ำหวานหวั่นใจที่สุดก็มาถึง วันนี้เธอจำต้องไปทานข้าวร่วมกับบิดาและครอบครัวของชายหนุ่มที่คณกรจัดหามาให้ในฐานะว่าที่เจ้าบ่าว ความคิดที่ไม่อยากไปวนเวียนอยู่ในหัวเธอ น้ำหวานพยายามพูดคุยกับคณกรมาตลอดทั้งสัปดาห์เพื่อขอปฏิเสธเรื่องการแต่งงานครั้งนี้ แต่กลับไร้ผล

และวันนี้เธอก็ต้องไปเจอกับ “เขา” ลูกชายของเพื่อนสนิทของพ่อ อย่างชลันธร ซึ่งเธอไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าหรือรู้จักมาก่อน

ในขณะที่น้ำหวานนั่งอยู่ในห้องแต่งตัวของบ้าน ความอึดอัดและความโกรธคุกรุ่นในใจ เสื้อผ้าหวาน ๆ ในโทนสีพาสเทลที่เธอสวมไม่ได้ช่วยทำให้อารมณ์เธอดีขึ้นเลย

ชุดเดรสคอเหลี่ยมแขนตุ๊กตาทรงยาวปิดเขาในโทนสีชมพูอ่อนประดับลายดอกไม้เล็ก ๆ น่ารัก ทรงผมถูกเกล้ามวยต่ำอย่างเรียบร้อยมีปอยผมด้านข้างเล็กน้อยให้ดูอ่อนหวาน ใบหน้าของน้ำหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีธรรมชาติ เผยผิวเนียนใส ริมฝีปากสีชมพูบาง ๆ ดูน่ารักและเป็นธรรมชาติ

ถึงแม้ภาพลักษณ์ภายนอกจะดูสดใสอ่อนหวาน แต่ในใจของน้ำหวานกลับขมขื่นอย่างที่สุด

น้ำหวานหันไปสบตาคณกรที่ยืนอยู่ในชุดสูทภูมิฐาน สีหน้าของคณกรเด็ดเดี่ยวอย่างไม่ยอมรับการปฏิเสธใด ๆ ทั้งสิ้น น้ำหวานกลั้นน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า พยายามพูดครั้งสุดท้าย

"พ่อ น้ำหวานไม่อยากไป..." เสียงของน้ำหวานสั่นเครือ ความน้อยใจและความรู้สึกถูกบังคับกดดันจนเกือบล้นออกมา

"น้ำหวาน พ่อบอกแล้วไงว่าลูกชายของชลันธร เพื่อนพ่อ เหมาะกับลูกที่สุด" คณกรตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ใบหน้าของเขาแสดงถึงความจริงจังที่ยากจะต่อรอง

น้ำหวานกำมือแน่น เธอพยายามเถียงต่อ แต่เสียงของเธอเริ่มสั่นไหวด้วยความคับแค้นใจ

"แต่น้ำหวานไม่ได้รักเขา... ไม่ได้รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ"

คณกรที่รู้ว่าลูกสาวหัวดื้อของเขาไม่มีทางยอมง่าย ๆ หันมาจ้องน้ำหวานด้วยสายตาที่จริงจังยิ่งขึ้น

"รีบลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อย พ่อรอที่รถ อย่าให้พ่อพูดซ้ำ!"

เมื่อเห็นว่าน้ำหวานยังไม่ขยับ คณกรจึงเดินออกจากห้องไปก่อนด้วยท่าทีเด็ดขาด น้ำหวานที่พ่ายแพ้ต่ออำนาจของพ่อได้แต่กัดฟันแน่น สูดลมหายใจเฮือกใหญ่เพื่อสะกดกลั้นความน้อยใจ

เมื่อก้าวขึ้นรถที่จอดรอ น้ำหวานเหลือบมองคณกรที่นั่งนิ่งด้วยสีหน้าขรึม เธอก้มหน้าลง พึมพำเสียงเบาราวกับพูดกับตัวเอง

"เมื่อไหร่พี่ธีร์จะกลับมา..." ชื่อนี้หลุดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง น้ำหวานคิดถึงพี่ชายที่เป็นเหมือนที่พึ่งเดียวในชีวิต

ริมฝีปากบางเบะน้อย ๆ น้ำตาคลออีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นพยายามกลั้นน้ำตา แต่ในใจกลับร้องไห้ตะโกนหาความยุติธรรมที่ไม่มีอยู่ในสถานการณ์นี้เลย

ภายในโรงแรมหรูที่ตกแต่งด้วยโคมไฟระย้าและบรรยากาศหรูหรา

คณกรเดินนำหน้าด้วยสีหน้าผ่อนคลายและรอยยิ้มที่ดูภูมิฐาน ต่างจากน้ำหวานที่เดินตามหลังมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งปนบึ้งตึงอย่างชัดเจน ดวงตาของเธอหลุบต่ำ ไม่ได้ยิ้มรับหรือทักทายใครรอบตัว คณกรมองลูกสาวอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยกระซิบเสียงเบาแต่หนักแน่น

"น้ำหวาน ยิ้มหน่อย อย่าเสียมารยาท มันไม่เหมาะสม"

น้ำหวานเหลือบมองพ่อเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบรับคำพูดนั้น เธอสูดลมหายใจลึกและพยายามข่มอารมณ์ที่คุกรุ่นในใจ เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องที่อาจทำให้คณกรไม่พอใจไปมากกว่านี้

ด้านชลันธรและคุณหญิงปัณฑารีย์ ทั้งคู่มาถึงร้านอาหารภายในโรงแรมเรียบร้อยแล้ว คุณหญิงปัณฑารีย์ในชุดเดรสไหมสีงาช้างนั่งอยู่ด้วยท่าทางสง่างาม แต่ในแววตากลับแฝงไปด้วยความหงุดหงิด เธอปรายตามองนาฬิกาข้อมือราคาแพงเป็นครั้งที่สาม ก่อนจะหันไปต่อว่าสามีด้วยน้ำเสียงตำหนิ

"ลูกชายสุดที่รักของคุณอยู่ที่ไหนคะ? ทำไมป่านนี้ยังไม่โผล่มาอีก?"

ชลันธรที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ขยับตัวเล็กน้อย เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ

"ผมจะไปรู้เหรอคุณ เดี๋ยวผมโทรถามเขาอีกที"

ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่น้ำหวานและคณกรจะเดินเข้ามา คุณหญิงปัณฑารีย์ยิ้มบาง ๆ เพื่อรักษามารยาท แต่ในใจยังคงครุ่นคิดถึงการมาสายของลูกชาย

ในขณะที่ทุกคนรอเขาอยู่อย่างใจจดใจจ่อ ริวเองกลับไม่ได้เต็มใจมางานนี้เลยแม้แต่น้อย ใจของเขายังคงคิดถึงไคร่า หญิงสาวที่เขารักและกำลังจะตามง้อเธอ แต่เช้านี้แม่ของเขาโทรมาบ่นไม่หยุด ริวไม่มีทางเลือกจึงต้องมาด้วยความจำใจ

ถึงแม้จะมาถึงโรงแรมตั้งแต่เช้า แต่เขากลับเลือกที่จะใช้เวลาทั้งหมดไปกับการดื่มกาแฟช้า ๆ และเข้าออกห้องน้ำเพื่อถ่วงเวลา ริวมองโทรศัพท์ที่ขึ้นแจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับเป็นสิบสายจากแม่ของเขา ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์โดยไม่คิดจะรีบเร่ง

จนกระทั่งเวลานัดหมายล่วงเลยไปเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ริวจึงตัดสินใจเดินเข้ามาในร้านอาหาร ด้วยท่าทางที่ดูไม่สนใจโลก ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมสองเม็ดด้านบน กางเกงสแลคสีดำ ท่าทางไม่เรียบร้อยนี้ทำให้ผู้คนในร้านบางคนเหลือบมองด้วยความไม่พอใจ

ด้านชลันธรและคุณหญิงปัณฑารีย์ ทันทีที่ทั้งสองเห็นริวเดินเข้ามาในสภาพนั้น ใบหน้าของคุณหญิงปัณฑารีย์เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันที เธออยากลุกขึ้นระเบิดอารมณ์ใส่ลูกชายตัวดี แต่ต้องข่มใจไว้เพราะเกรงใจครอบครัวของคณกร

ชลันธรเองก็ทำหน้าไม่พอใจ เขามองลูกชายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่ยังเลือกที่จะนิ่งเงียบ

ริวที่เห็นสีหน้าของแม่และพ่อก็พอจะเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เขาเดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะเย้ยหยันมากกว่าขอโทษ

จังหวะที่ริวเดินไปถึงโต๊ะอาหารสายตาของเขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวในชุดเดรสโทนชมพูที่นั่งอยู่ข้างคณกร เธอมีใบหน้าหวานละมุน ดวงตากลมโต ริมฝีปากสีชมพูบาง ดูอ่อนหวานและน่าทะนุถนอม

ริวชะงักไปชั่วขณะเมื่อสายตาของเขาสบเข้ากับเธอ ภาพในคืนวันนั้นย้อนกลับมาในหัวอย่างรวดเร็ว หญิงสาวคนนี้คือคนที่เขาเจอในเหตุการณ์ที่เขาไม่มีวันลืม

ในขณะที่น้ำหวานยังไม่รู้เลยว่าเขาคือใคร แต่ริวจำได้ดีทุกอย่าง...