เมื่อความเกลียดกลายเป็นรัก

ตอนที่ 6 รับมือ

น้ำหวานยืนนิ่งอยู่กับความรู้สึกตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ความคิดของเธอหมุนวนไม่หยุด เมื่อเธอได้รู้ว่า ผู้ชายในคืนนั้นที่เธอไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น กลับเป็นผู้ชายที่เธอต้องแต่งงานด้วยในอีกสองเดือนข้างหน้า น้ำหวานแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น และนั่นทำให้น้ำหวานรู้สึกอับอายจนไม่สามารถมองหน้าริวได้

ริวยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน เมื่อเห็นน้ำหวานหันไปหลบหน้าทันที เขารู้ดีว่าน้ำหวานคงจำไม่ได้หรือไม่เต็มใจที่จะจำสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น แต่เขาก็ไม่แคร์ เพราะในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว เขาก็ไม่สามารถปล่อยให้มันผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไร

"จะไปไหน" ริวเอ่ยออกมาเสียงเย็น ชัดเจน และเต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาก้าวเข้าใกล้น้ำหวานอย่างไม่รีบร้อน ใบหน้าเขาไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกใด ๆ มากนัก ยิ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวยิ่งน่ากดดันขึ้นไปอีก

น้ำหวานหันมามองริวอย่างตกใจ มือที่ยกขึ้นผลักไปที่อกของริว ยิ่งทำให้ความเขินอายของเธอชัดเจนขึ้น ในขณะที่เสียงของเธอยังคงอ่อนลงและสั่นสะท้าน

"ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" น้ำหวานพูดออกไปอย่างพยายามยืนยันตัวเอง ทั้งที่ในใจกลับเต็มไปด้วยความสับสน

"ออกได้ไง ยังไม่ทำความรู้จักกันเลย" ริวกระตุกยิ้มมุมปากในขณะที่สายตาของเขาจับจ้องไปที่น้ำหวานอย่างไม่ยอมหลีกเลี่ยง ส่วนน้ำหวานสะบัดมือออกแล้วตวัดสายตาไปที่ริว

"ใครมันอยากไปรู้จักกับนาย ออกไป" คำพูดของน้ำหวานเต็มไปด้วยความโมโห แต่มันก็ยังแฝงไปด้วยความเขินอายที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ริวไม่ตอบกลับทันที เขายืนมองน้ำหวานด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความคิด เขารู้สึกสนใจในตัวน้ำหวาน เพราะรู้เขายังจำความรู้สึกในคืนนั้นได้ดี แถมเขายังเป็นคนแรกของน้ำหวาน รองรู้สึกดีเล็กน้อย แต่ในขณะที่เขากำลังตามง้อไคร่า เขาอยากได้น้ำหวาน จนกว่าจะง้อไคร่าสำเร็จ

"หึ ไปยกเลิกงานแต่งนี้ซะ" ริวพูดออกมา น้ำเสียงราบเรียบที่ฟังดูเหมือนคำสั่งมากกว่าคำขอ

น้ำหวานที่ได้ยินคำพูดนั้นก็รู้สึกถึงแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

"นายต่างหากที่ควรยกเลิก ไม่ใช่ฉัน" น้ำหวานเสียงดังขึ้น อารมณ์ที่อัดอั้นมานานทำให้เธอไม่สามารถกลั้นความรู้สึกได้อีกต่อไป

ริวที่โดนน้ำหวานตะคอกใส่หน้า ความโกรธเริ่มแล่นเข้ามาในตัวเขา ไม่เคยมีใครกล้าตะคอกหรือขัดคำสั่งของเขาอย่างนี้มาก่อน ริวจ้องน้ำหวานไม่วางตา ก่อนที่จะเอ่ยออกไปอย่างเย็นชา

"ฉันให้เวลาสองอาทิตย์ ถ้างานแต่งนี้ยังมีอยู่ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" คำพูดของริวเต็มไปด้วยอำนาจและความคาดหวัง

ริวหันหลังและเดินออกไปจากห้องน้ำหวาน โดยไม่หันกลับไปมองอีกครั้ง เหลือเพียงน้ำหวานที่ยืนท่ามกลางความมึนงงและตกใจ เธอไม่เคยคิดว่าความรู้สึกของเธอจะมีผลกับสิ่งที่เกิดขึ้น น้ำหวานยืนนิ่ง มองตามแผ่นหลังของริวที่เดินออกไป ความคิดและความรู้สึกทั้งหมดในหัวเริ่มตีกันไปหมด

เวลาล่วงเลยไปจนถึงสองอาทิตย์ และวันนี้น้ำหวานก็กลับมาถึงคอนโดของตัวเองหลังจากที่เธอไปหาเพื่อน แต่เมื่อน้ำหวานเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะในห้องของเธอ มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา ริวที่ดูเหมือนจะรอเธออยู่ น้ำหวานยืนอึ้งอยู่ตรงประตูสักพัก ก่อนที่ความโมโหจะพุ่งขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

"เข้ามาได้ไง?" น้ำหวานเอ่ยออกไปเสียงดัง เต็มไปด้วยความโกรธและตกใจ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมริวจึงสามารถเข้ามาในห้องของเธอได้ โดยที่ไม่ได้รับอนุญาตหรือบอกล่วงหน้า

ริวหันมามองเธอด้วยท่าทางที่ไม่รู้สึกผิด เขาลุกขึ้นจากโซฟาอย่างไม่รีบร้อน เดินเข้าหาน้ำหวานอย่างมั่นใจ

"มันไม่ยากสำหรับฉัน" ริวตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ส่วนน้ำหวานมองเขาด้วยความโมโหที่พลุ่งพล่าน

"ทำไมยังไม่ยกเลิกงานแต่ง" ริวถามเสียงต่ำ แต่คมเหมือนมีคำถามที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

"ฉันบอกแล้วไง ว่านายต่างหากที่ควรยกเลิก" น้ำหวานตอบกลับเสียงแข็ง

"เป็นฉันได้ไง ในเมื่อเรื่องนี้มันไม่ได้เกิดจากความต้องการของฉัน มันเป็นความต้องการของเธอ" ริวพูดตอบน้ำหวานด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับนาย ฉันโดนพ่อบังคับ" คำพูดของน้ำหวานแสดงออกถึงความเหนื่อยล้าและท้อแท้จากการต้องเผชิญกับสถานการณ์นี้มาโดยตลอดสองอาทิตย์ มันเหมือนกับว่าเธอถูกผลักดันเข้าสู่สิ่งที่ไม่ต้องการ และไม่มีทางเลือก

ริวพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนที่เขาจะพูดออกมาอย่างไม่แยแส

"ได้ๆ ฉันก็เธอควรที่จะรับมือกับสิ่งที่มันจะเกิดขึ้น" ริวพูดพร้อมกับเดินผ่านน้ำหวานไปอย่างไม่สนใจว่าเธอกำลังรู้สึกยังไง สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความโมโหและความไม่พอใจ

ส่วนตัวเขาเองก็เริ่มรู้สึกถึงความเครียดที่สะสมมาในช่วงระยะเวลานี้ แต่ริวก็ยังคงพยายามบังคับให้สถานการณ์มันเป็นไปในทิศทางที่เขาต้องการ

ริวชนไหล่ของน้ำหวานเบา ๆ เมื่อเขาเดินผ่านไป แต่ไม่หยุดหรือลังเลเลยแม้แต่น้อย น้ำหวานยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกถึงความเครียดที่ก่อตัวขึ้นในอกของเธอ น้ำหวานรู้สึกถึงอำนาจที่ริวพยายามจะใช้

เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังติดอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยง และตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงกับการแต่งงานที่เธอไม่ต้องการ