หลายอาทิตย์ผ่านไปในบ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยความอึดอัด น้ำหวานใช้ชีวิตอยู่ในความทรมานทั้งกายและใจ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกกักขังอยู่ในโลกที่ไม่มีทางออก
ในช่วงเช้าของวันน้ำหวานค่อยๆ ลืมตาขึ้นด้วยความอ่อนเพลีย ร่างกายของเธอหนักอึ้งเหมือนถูกบีบคั้นด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น เธอหันไปข้างๆ แล้วเห็นริวที่นอนหลับอยู่ข้างเธอ ใบหน้าคมคายที่ดูเย็นชาแม้ในยามหลับนั้นทำให้เธอรู้สึกห่างเหินและหวาดกลัว
น้ำหวานค่อยๆ ยกมือของริวที่กอดเธอไว้ออกอย่างระมัดระวัง เธอกลัวว่าเสียงเพียงน้อยนิดจะปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา ขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมที่ตกอยู่บนพื้น ริวกลับดึงเธอกลับมานอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม
"ถ้าฉันไม่อนุญาต เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหน" เสียงเยือกเย็นของริวดังขึ้นขณะที่เขายังคงนอนคว่ำโดยที่เปลือกตายังปิดอยู่
น้ำหวานสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็พยายามกลั้นความกลัวไว้
"ปล่อยฉัน นายต้องการอะไรจากฉันอีก?" น้
