ลิขิตรักดวงใจอัคคี

อ่อยนักเดี๋ยวจัดให้

วันนี้ที่บ้านของไอด้าคึกคักเป็นพิเศษ เด็กหนุ่มสาวราวเกือบยี่สิบคนต่างมารวมกันที่นี่ วันนี้วันเกิดน้องสาวต่างมารดาของหล่อน ไอด้าจำต้องอยู่ช่วยดูแลแขกด้วย ไม่ใช่อะไรหรอก แม่เลี้ยงของหล่อนคอยแต่พูดมากหล่อนรำคาญ แล้วอีกอย่างก็คิดเสียว่าช่วยงานน้องแล้วกัน

หญิงสาวยืนต้อนรับแขกเป็นเพื่อนกับมีนาเจ้าของงานวันเกิด หล่อนเป็นคนนำของขวัญที่ได้รับนั้นไปวางเก็บไว้ ส่วนเจ้าของงานก็ยืนยิ้มหน้าบานอยู่ตรงนั้น นี่หากว่าพ่อหล่อนยังอยู่งานคงจะจัดใหญ่กว่านี้ เพราะรายนั้นจะตามใจลูกสาวเป็นพิเศษ ไอด้านึกถึงใบหน้าผู้เป็นพ่อแล้วก็เศร้าสลดเล็กน้อย ท่านตรอมใจตาย เพราะแม่เลี้ยงหล่อนเป็นเหตุ พอรู้ข่าวเรื่องที่แม่เลี้ยงหล่อนคบชู้ จากนั้นท่านก็โรคหัวใจกำเริบ และอีกไม่นานท่านก็มาจากไปโยทิ้งให้หล่อนต้องมาเผชิญโลกอยู่คนเดียว

"พี่ไอด้า ยืนคิดอะไรอยู่ รับของขวัญสิ " เสียงมีนานั้นทำให้ไอด้าหลุดจากการคิดเรื่องอดีต หล่อนรีบยื่นมือไปรับของขวัญโดยไม่ทันมองคนที่ส่งมันให้

"อุ๊ย!!! " เสียงหวานร้องสะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อมือนุ่มของหล่อนถูกกุมด้วยมือหนาของร่างสูง ใบหน้าสวยบึ้งขึ้นทันทีที่รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร คนบ้ากามนี่เอง มาตอนไหนหน่ะ เราไม่เห็นเลย หล่อนรีบดึงมือออกจากมือหนาแต่ทว่ามันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

อัคคียิ้มในตาเมื่อเขาแกล้งเจ้าหล่อนเล่น เขาเห็นหล่อนตั้งแต่ที่เขาขับรถเข้ามาจอดแล้ว เขายอมรับว่าทีแรกเขาอึ้งไปชั่วขณะที่เห็นหล่อน แม่ไก่หลงของเขาวันนี้สวยเป็นพิเศษ ทั้งๆ ที่เจ้าหล่อนไม่ได้แต่งเวอร์วังเหมือนกับคนข้างๆ แต่อาจจะเป็นเพราะผิวขาวผ่องและใบหน้าสวยหวานนั้นมันทำให้เจ้าหล่อนใส่ชุดอะไรก็สวย วันนี้หล่อนอยู่ในชุดเกาะอกฟูฟ่องสีออกส้มอิฐอ่อนๆ มันดูสวยหวานแอบเซ็กซี่เล็กๆ ชวนมองเป็นที่สุด ขนาดเขาที่เจอผู้หญิงมาเยอะเขายังตะลึงในความงามเลย แล้วทุกคนในงานหล่ะไม่ต้องพูดถึง เด็กหนุ่มต่างสนในเจ้าหล่อนมากกว่าเจ้าของวันเกิดเสียอีก

"นี่นายปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ " ไอด้าเค้นเสียงต่ำเพราะเกรงว่าน้องสาวตัวเองจะได้ยิน แล้วเห็นผู้ชายของหล่อนมาลุ่มล่ามกับเธอ

"มือนุ๊มนุ่ม ไม่อยากปล่อยเลย" อัคคียิ้มเจ้าเล่ห์แล้วยิ่งบีบมือคนตรงหน้าแรงขึ้น เขาอาศัยถุงของขวัญนั้นบังไว้ไม่ให้คนเห็น แต่คงจะไม่พ้นสายตาของไอ้หมอเพื่อนของเขาที่มันยืนคุยอยู่กับมีนาอยู่นั้น

"นี่ อื้ออ ..." ยังไม่ทันที่ไอด้าจะต่อว่าเขาอีก สายตาหวานก็เห็นร่างของน้องสาวหล่อนกำลังจะเดินมาทางนี้ แล้วผู้ชายจอมหื่นตรงหน้าก็เป็นฝ่ายผละออกจากมือหล่อนเอง

"เชิญข้างในดีกว่าค่ะคุณไฟ เดี๋ยวคนอื่นปล่อยให้พี่ไอด้ารับหน้าให้ค่ะ " มีนาเอ่ยพรางยิ้มใส่หน้าไอด้า แล้วหล่อนก็ลากชายหนุ่มเดินเข้าไปในงานเพื่ออวดเพื่อนๆ

อัคคีมองหน้าไอ้หมอเพื่อนของเขาเป็นสัญญาณ อนาวินก็ยิ้มเจ้าเล่ห์

จากนั้นเขาก็ทำหน้าที่เป็นเพื่อนคุยกับเจ้าหล่อน ทั้งสองหัวเราะกัน คุยกันสนิทสนมจนใครบางคนอิจฉา อัคคีแถบไม่ได้ละสายตาไปจากผู้หญิงของเขาเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าเจ้าหล่อนจะย่างกรายไปทางไหน เขาก็คอยมองหล่อนอยู่ตลอดเวลา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันมากขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มซึ่งไม่ใช่เพื่อนของเขาขอเธอออกไปเต้น

"หึ ยังจะไปกับมันอีก " เขาโปรยออกมาเบาๆ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นอี๋อ๋อกับเจ้าหล่อน สายตาคมกวาดมองหาอนาวิน เขาไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาไปไหนเสียแล้ว มือหนากำเข้าหากันแน่นเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนั้นเริ่มแตะเนื้อต้องตัวเจ้าหล่อน เขาเริ่มหงุดหงิดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

ไอด้า เริ่มสนุกกับบรรดาเพื่อนของน้องสาว ทุกคนคุยสนุกและแต่ละคนก็ไม่มีเรื่องเครียด ไม่ใช่ว่าเพื่อนของมีนาแต่ละคนนั้นหล่อนจะไม่รู้จัก เพราะเด็กๆ พวกนั้นเคยมาเที่ยวบ้านหล่อนอยู่เป็นประจำ ยิ่งเป็นโทนี่ด้วยแล้ว บ้านเขาอยู่ถัดไปจากบ้านหล่อนสองหลัง และเขาก็มาเล่นกับพวกหล่อนและมีนาตั้งแต่ๆ เด็กๆ พ่อหล่อนกับพ่อโทนี่เป็นเพื่อนกัน หล่อนจึงไม่ถือตัวกับคนที่หล่อนคิดเสียว่าเป็นน้องชายคนนี้

"วันนี้พี่ไอด้าสวยจังครับ " เด็กหนุ่มหน้าหล่อเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มแบบเอียงอาย เขาอาศัยโอกาสที่หญิงสาวปลีกตัวออกมาเพื่อจะคุยกับผู้หญิงที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่เด็กๆ

"แหมๆ ชมพี่ซะ พี่เขินเลยนะเนี่ยโทนี่" หล่อนหย่อนก้นลงกับเก้าอี้หลบมุมนี้

"พูดจริงๆ น่ะครับเนี่ย หากว่าพี่ไอด้าไม่มีแฟนผมอยากขายขนมจีบอ่ะ" เสียงเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยแววตาที่จริงจัง

"เอ่อๆ พี่ๆ ยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ"

"จริงเหรอครับเนี่ยถ้าอย่างนั้นผม...."

"เขาจะเป่าเค้กกันแล้วครับ มีนาให้มาตามเพื่อนๆ ของเธอsน่ะ " ยังไม่ทันที่โทนี่จะพูดความในใจ เสียงทุ้มที่เรียบนิ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของหญิงสาว

"อ่อ เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นเราไปตรงที่เป่าเค้กกันน่ะครับพี่ไอด้า"

"เอ่อๆ โทนี่ไปก่อนเถอะจ๊ะ พี่ขอตัว"

"ครับถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับเดี๋ยวมีนากินหัวเอา"

เมื่อเด็กหนุ่มนั้นเดินให้หลังไปแล้ว ไอด้าเห็นหน้าคนที่มาสอดนั้น หล่อนก็รีบสะบัดกายสายหมายจะเดินหนีออกมาจากตรงนั้น

"อุ๊ย อื้อ " หล่อนร้องเสียงหลงเมื่อแขนเรียวสวยของหล่อนถูกรั้งเอาไว้ ร่างสาวเซถลาเข้าหาอ้อมกอดของชายหนุ่มอย่างจัง

"นะ นี่ปล่อยน่ะ มารั้งฉันไว้ทำไมเนี่ย " เสียงหวานเอ่ยขึ้น พรางมองตาคมที่ก้มมามองหล่อนอยู่แล้วอย่างเอาเรื่อง

"ไม่ปล่อย อยากดิ้นก็ดิ้นไปสิ " เสียงทุ้มของอัคคีแสดงถึงการไม่ยี่ระเลยด้วยซ้ำ

"นายมาจับฉันไว้ทำไม ปล่อยนะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า " แขนสวยดันหน้าอกแกร่งของเขาเอาไว้เพื่อมีให้เขาดึงหล่อนเข้าไปแนบอก สายตาหวานก็หันไปมองผู้คนโดยรอบ หล่อนกลัวว่าใครจะมาเห็น

"ทำไมอยากไปอ่อยไอ้หน้าอ่อนมากสิน่ะ " เขาพูดใส่หน้าหล่อนสายตาคมมองใบหน้าสวยนั้นอย่างไม่ลดละ เขาอยากจะจับหล่อนกอเสียตรงนี้จริงๆ ทีกับเขาหล่อนดิ้นหนีแบบเอาเป็นเอาตาย ทีกับไอ้หน้าหล่อนนั้นหล่อนปล่อยให้มันจับมือถือแขน

"มันเรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว อย่ามายุ่ง " ไอด้าพูดเสียงต่ำ หล่อนมองหน้าคมที่เขาแต่ได้นี้อย่างเอาเรื่อง เขาจะมาวุ่นวายอะไรกับหล่อนอีก

"อยากยุ่ง มีอะไรมะ"

"มีสิ มีมากด้วย อุ๊ย......ว้ายยยย ปล่อยนะจะพาฉันไปไหน ปล่อยเดียวนี้น่ะ " ไอด้าดิ้นรนไปมาอยู่บนอ้อมแขนชายหนุ่ม เขาจะอุ้มหล่อนไปไหนหน่ะ หญิงสาวพยายามมองหาคนช่วยแต่ก็ไม่มีใครสักคน แล้วเสียงร้องที่หล่อนร้องนั้นก็ไม่มีใครได้ยิน เพราะเสียงเพลงในงานนั้นดังมาก

ตุ๊บ!!! "อุ๊ย ฉันเจ็บน่ะ โยนเข้ามาได้ " เสียงหวานของไอด้าเอ่ยขึ้นพรางลูบก้นตัวเองปอยๆ เมื่อมันถูกกระแทกด้วยแรงเหวี่ยงของร่างหนานั้น

แกร็ก!!! ไม่มีเสียงใดออกมา มีเพียงเสียงล็อคประตูอัตโมมัติจากรีโมทรถหูของเขา

"นี่ เปิดประตูรถเดียวนี้น่ะคนบ้า พาฉันมาทำไม ปล่อยน่ะ " ไอด้าตะโกนต่อว่าเขาพรางมือเรียวก็ปล้ำเปิดประตูรถ ซึ่งมันไม่กระดิกเลยก็ว่าได้ ประตูบ้าอะไรเนี่ย

"ไม่เปิด อยากอ่อยนัก มาอ่อยผมนี่"

"ว้าย!!! อุ๊บ!! " อื้ออ...." ยังไม่ทันที่ไอด้าจะเอ่ยคำใดออกมาชายหนุ่มก็รั้งร่างหล่อนขึ้นไปนั่งบนตัก จากนั้นก็จัดการปิดปากหล่อนด้วยปากหนาของเขาอย่างแนบแน่น ชายหนุ่มบดจูบหล่อนอย่างแรง จนปากสวยอวบอิ่มของหล่อนบี้บีบไปด้วยแรงเบียดของชายหนุ่ม หญิงสาวดิ้นรนทุบตีอกแกร่งเป็นพัลวัล แต่แรงน้อยนิดหรือจะสู้แรงชายหนุ่ม ยิ่งตอนนี้ไม่รู้ว่าไปกินรังแตนที่ไหนมา ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์เสีย เขาจูบหล่อนจนหล่อนหายใจไม่ออก เรี่ยวแรงหล่อนที่มีตอนนี้มันกำลังจะหมดแรง

อัคคีจูบหล่อนอย่างหนักหน่วง เขาหมั่นใส้หล่อนที่อวดดีกับเขา แล้วทำอะไรก็รู้สึกว่ามันจะขัดหูขัดตาไปหมด ยิ่งคืนนี้หล่อนมีคนมาสนใจมากด้วยแล้ว เขายิ่งหงุดหงิด ทีแรกก็คิดจะแหย่หล่อนเล่น แต่พอมาเห็นอยู่กับไอ้หน้าอ่อนด้วย บอกตามตรงอารมณ์เสีย เขาไม่อยากให้ใครมายุ่งกับหล่อนเลยก็ว่าได้

"อื้ออออ อืมมมม " เสียงทุ้มครางออกมาเมื่อรู้สึกว่าร่างบางเริ่มอ่อนลงมากแล้ว หล่อนไม่ดิ้นแล้วก็ไม่ทุบอกเขาแล้ว หรือว่ายอมพูดดีกับเขาแล้ว จุ๊บ!!! อัคคีถอนจูบเมื่อรู้สึกว่ามันผิดปกติ

"เอ้า เป็นลมหรือนี่แม่ไก่หลงของเขา" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เขาจับร่างเล็กลงจากตักแกร่งของเขาเพื่อวางร่างนุ่มนั้นกับเบาะนั่งข้างคนขับอย่างเบามือ

"ฮัลโหล ไอ้หมอ บอกมีนาด้วยกูกลับก่อน"

"เอ้าแล้วไหงงั้นหล่ะ"

"มึงอ้างอะไรก็ได้ กูมีธุระ"

"เออๆ โอเคแค่นี้แหละ"

หลังจากที่เขาวางสายแล้ว สายตาคมก็มองร่างบางที่ไม่ได้สตินี้ เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยผมสลวยของหล่อนที่ลงมาปิดหน้าสวยนั้นขึ้นไปทัดใบหู โดยไม่ลืมที่จะใช้เสื้อสูทของเขาคลุมกายหล่อน จากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่งออกจากงานโดยไม่ได้สนใจเจ้าของวันเกิดเลยแม้แต่น้อย...>>>>>

​