ตอนที่ 1 ขอจัดสักคน

1132 Words

ณ ห้องตรวจหมายเลข 1 นพ.วาฟิกซ์ ปารวีมาศ แพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตเวช “คุณหมอต้องเข้าใจฉันนะคะ ฮึก ฉันรู้สึกเหมือนอยากตายวันร้อย ๆ รอบ” “ครับ” “ฉันรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า คุณหมอต้องเข้าใจฉันนะคะ” “ครับ หมอเข้าใจ” “ฉันควรจะต้องทำยังไงกับชีวิตดีคะคุณหมอ” นี่คงจะเป็นรายที่สามสิบของวัน วันนี้เขาตรวจคนไข้เยอะมาก เยอะชนิดที่แบบว่าเขาเกือบจะต้องนัดหมอจิตแพทย์ห้องข้างๆเพื่อตรวจสภาพจิตของตัวเองไปด้วยเลย “คนไข้ที่นัดไว้หมดแล้วใช่ไหมครับ” สิ้นสุดคนไข้ที่เขาเพิ่งจะให้คำปรึกษาเสร็จเรียบร้อยรายสุดท้าย วาฟิกซ์ก็เอ่ยถามพยาบาลที่ยืนอยู่ในห้องตรวจของเขาทันที “เมื่อกี้คนสุดท้ายแล้วค่ะคุณหมอ วันนี้ตรวจคนไข้เยอะ เหนื่อยแย่เลยนะคะ” พยาบาลสาวเอ่ยยิ้มๆ “ไม่เท่าไหร่ครับ ถ้าวันนี้ไม่มีอะไรแล้ว งั้นหมอขอตัวก่อนนะ” “จะรีบไปหาแฟนแน่ๆเลยใช่ไหมคะ^^” พยาบาลเอ่ยแซว แต่อันที่จริงเธอแค่ลองถามดูต่างหาก เพราะพยาบาลทุกคนที่ทำงานกับเธอล้วนแล้วแต่อยากจะรู้กันทั้งนั้น ว่าที่จริงแล้วหมอหนุ่มสุดหล่อ มาดเข้มคนนี้มีเจ้าของหัวใจหรือยัง ทว่าหมอหนุ่มวาฟิกซ์เลือกที่จะยิ้มให้แทนคำตอบ ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องตอบเรื่องส่วนตัวกับพนักงาน ยิ่งถ้าเป็นคนไข้ที่ชอบหลอกถามเวลาที่เข้ามาตรวจก็ยิ่งแล้วใหญ่ ไม่เคยคิดอยากจะบอก ว่าแต่ว่าเรื่องแฟนน่ะเหรอ? เหอะ! คนอย่างเขาไม่เคยคิดจะมีแฟน เหนื่อยตามใจ เหนื่อยง้อ เหนื่อยทุกอย่าง! เมื่อถึงเวลาเลิกงาน คาบความเป็นหมอก็หายไปจนหมดสิ้น ร่างสูงถอดเสื้อกาวน์แล้วแขวนเอาไว้ที่ราว ก่อนจะหันไปปิดคอมพิวเตอร์ที่อยู่บนโต๊ะทำงาน สภาพของเขาวันนี้ดูเหนื่อยล้าและเครียดมากจนต้องการที่จะหาที่ระบายอารมณ์ หมอหนุ่มแทบจะไม่ได้คิดถึงสถานที่อื่นเลย ก็จะคิดให้เปลืองสมองเล่นทำไม ในเมื่อป้าเขาเปิดบาร์อาบอบนวดแบบครบวงจรซะขนาดนั้น เขาที่เป็นหลานรักก็ควรจะต้องอุดหนุนป้าสักหน่อย ตอบแทนที่อุตส่าห์เลี้ยงดูมาตอนที่เขามาอยู่ที่นี่สมัยเรียน และสถานที่ระบายอารมณ์ได้ดีที่สุด คงจะหนีไม่พ้น Malesrose… “นั่น ตรงนั้นด้วย เช็ดแล้วก็ถูให้มันดีๆ อย่าให้ลูกค้าเห็นแม้แต่เศษฝุ่นเด็ดขาด” “เปรี้ยวๆ เช็ดตรงนี้อีกรอบหน่อย” หมับ! “ว๊าย! ตายแล้ว” หญิงมีอายุตกใจเมื่ออยู่ๆก็มีใครมากอดเธอจากทางด้านหลัง เมื่อกำลังจะหันไปโวยวาย เธอก็ต้องเปลี่ยนเป็นฝากฝ่ามือเหี่ยวๆเอาไว้ที่แขนแกร่งของคนฉวยโอกาสนั้นแทน เพียะ! “ทำฉันตกอกตกใจหมด ตาวานะตาวา” “ขยันจังเลยนะครับคุณแคท แบบนี้ลูกน้องได้กลัวตายกันพอดี” ลงมาคุมลูกน้องเองแบบนี้ ลูกน้องแต่ละคนเกร็งหมดแล้ว ดูได้จากการเช็ดไปปลายหางตาระแวงไป เรื่องแบบนี้วาฟิกซ์มองแว็บเดียวก็ดูออกหมดแล้ว ก็เขามันเป็นหมอจิต (เสื่อม) แพทย์ที่ต้องคอยสังเกตอาการคนไข้อยู่ตลอดเวลา “ไม่ต้องมาทำตัวเป็นหมอที่คลับฉันเลย แล้วนี่มาทำไม อย่าบอกนะ…” แคทรีนมองหน้าหลานชายแล้วก็ต้องถอนหายใจ ไอ้ที่เธออยากเปิดคลับนี้ขึ้นมามันก็เพราะว่าสนองตัณหาให้ผัวตัวเอง แต่ไม่ได้อยากจะให้หลานมาใช้บริการเพื่อสนองตัณหาตัวเองด้วยสักหน่อย แล้วระยะหลังๆนี้ วาฟิกซ์ก็มาที่นี่บ่อยเหลือเกิน บ่อยจนเด็กในร้านเธอตั้งหน้าตั้งตารอคอยกันทุกวี่ทุกวัน “ผมเหนื่อยครับป้า อยากผ่อนคลาย” “การผ่อนคลายไม่ได้มีแค่การปล่อยน้ำออกมานะ เผื่อแกไม่รู้” น้ำที่ว่า ก็น้ำในตัวมันนี่แหละ “การปล่อยน้ำในตัว ก็ถือเป็นการผ่อนคลายที่สบายตัวเหมือนกันครับ บอกไว้ เผื่อป้าจะเข้าใจผิด” หมอหนุ่มยักคิ้วกวนๆ เขามันเป็นไม้เบื่อไม้เมากับป้าอยู่แล้ว เราสองคนแหย่กันบ่อย แกล้งกันก็บ่อย อยู่กันเหมือนเพื่อน แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกันจนบ้านแตก จะให้แตกได้ยังไง เดี๋ยวโดนป้าส่งกลับไปอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม ชีวิตเขาได้เหมือนอยู่ในกรงทองแน่ๆ “แล้วยังไง วันนี้?” “ขอจัดสักคนนะครับ^^” ยิ้มใส่ป้าแคทจนตาหยี ทำตัวน่ารักขนาดนี้ป้าจะใจร้ายปล่อยให้ตายก็เกินไป แต่ถ้าไม่ได้ปล่อยน้ำออกเขาต้องตายแน่ๆ สองวันแล้วที่มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับงาน ไม่มีเวลาเอาน้ำออกจากตัวเลย วอนป้าแคทช่วยเห็นใจด้วย ขอร้อง/////// เหมือนป้าแคทจะเห็นใจ สงสัยหลงในความน่ารักของหลานแน่นอน เพราะป้าแคทบอกให้ขึ้นมารออยู่บนห้อง ห้องที่เขามักจะใช้เป็นห้องส่วนตัวเวลามาที่นี่เป็นประจำ วาฟิกซ์ถอดเสื้อผ้าจนเหลือแต่ผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวสอบเอาไว้ ก่อนจะเดินไปนั่งมองประตูที่เตียงเพื่อรอให้เด็กที่ป้าแคทเรียกมาให้มาถึง แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาใจร้อนหรือเป็นเพราะเจ้าลูกชายขอเขามันทนไม่ไหวแล้วกันแน่ ความว้าวุ่นที่เธอไม่มาสักทีมันเลยทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย “ช้าจังวะ” ให้หลังร่างสูงสบถออกมาเป็นถ้อยคำสั้นๆ เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูสามครั้ง ก๊อก ก๊อก ก๊อก วาฟิกซ์ไม่รอช้า เขาเลือกที่จะไม่ตะโกนบอกให้เธอเข้ามา ทว่าเขากลับลุกขึ้นไปเปิดประตูบานนั้นออก แต่คงจะลุกเร็วไปหน่อยจนไม่ทันได้ระวัง ผ้าเช็ดตัวที่มันพันตัวเขาอยู่เลยหลุดร่วงลงมากองอยู่ที่พื้น และเขาก็เดินไปเปิดประตูด้วยตัวที่เปลือยเปล่า ทันทีที่ประตูเปิดออก ดวงตากลมก็เปิดกว้างด้วยความตกใจ มือที่ถือถาดน้ำส้มอยู่สั่นเครือ พยายามประคองให้มันอยู่ในตมือให้แน่นที่สุด แต่สุดท้ายก็ร่วงลงสู่พื้นจนมันแตกกระจายเปรอะเปื้อนเต็มหน้าประตู พรึบ! หมับ ม๊วฟฟฟ///// “อื้อออออออ” ปลั่ก! ปลั่ก! ทันทีที่วาฟิกซ์เปิดประตูออก เขาก็ดึงร่างบางที่ยืนอยู่เข้ามาประกบจูบ และรั้งให้เธออยู่ภายใต้อาณัติของเขาโดยที่ไม่ให้เธอได้อธิบายใดๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more