"İnsan insanla tamamlanır. Zira ötekine temas etmeyen insan, kendi içinde kaybolur..."
Kapıdan içeri giren adam her haliyle testesteron kokuyordu, kabul ediyorum. Ama burnuma ulaşan o koku asla kalbime etki etmiyordu. Kalbime temas eden yalnızca bir koku vardı ve ben onu arkama bakmadan terk edip gelmiştim. Koruduğum gurur benimki miydi yoksa babamınki mi; bu ayrımı bir türlü yapamıyor olmak zihnimi oldukça yoruyordu. Ona kendini açıklama fırsatı dahi vermemiştim. Babamın sözlerinden sonra orayı acele ile terk etmeseydim; belki de her şeye rağmen benim yanıma gelecekti. Bunu asla bilemeyecek olmak da yüklerimden biriydi.
Herkesle coşkulu bir şekilde sarılarak hasret gideren adam, sıra bana geldiğinde aynı şekilde kollarını açmış ve kırk yıllık tanışmışız gibi ona sarılmamı beklemeye baş
