เมื่อตัวร้ายอ้อนรัก [นิยายจีนย้อนยุคทะลุมิติ โรมานซ์คอเมดี้ ฟิน++]

ไม่ใช่ตัวจริง

เสียงฝีเท้าเร่งร้อนดังมาจากทางเดินหน้าเรือนหลันเซียง ก่อนร่างของสตรีวัยสามสิบกว่า ๆ ก้าวพ้นประตูเรือนเข้ามา สีหน้าห่วงใยแฝงความร้อนรนปรากฏเด่นชัดบนใบหน้างดงาม เมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวน หัวใจคนเป็นมารดาบีบรัดด้วยความเจ็บปวดยิ่ง

“อวี้เอ๋อร์ ลูกแม่ ลูกสาวตัวน้อยของแม่” นางลูบหน้าลูบตาบุตรสาวด้วยความห่วงหาอาทร ตอนได้ยินสาวใช้มารายงานว่าเมื่อเช้าอวี้เอ๋อร์ของนางกระอักโลหิตอีกแล้ว หัวใจนางดั่งถูกไฟแผดเผา นางรีบตรงมาหาบุตรสาวโดยไม่ทันได้ไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่ายามเช้าเหมือนเช่นทุกวัน

นับตั้งแต่หลี่อวี้หลันฟื้นขึ้นมาในร่างนี้ หรูซื่อผู้เป็นมารดาเจ้าของร่างปฏิบัติต่อนางดียิ่ง ดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ ทำให้นางอดคิดถึงเนื้อหาในต้นฉบับที่เกี่ยวกับสตรีผู้นี้ไม่ได้

หรูซื่อผู้นี้เป็นมารดาที่รักถนอมบุตรสาวยิ่ง นางเลี้ยงดูบุตรสาวอย่างทะนุถนอมปานไข่มุกบนฝ่ามือ ทั้งยังตามใจทุกอย่าง ไม่ว่าบุตรสาวต้องการสิ่งใดนางก็พร้อมจะสรรหามาให้ แม้ว่าต้องแย่งชิงหรือทำร้ายใคร นางก็ยินดีขอเพียงบุตรสาวมีความสุข โชคไม่ดีที่บุตรสาวที่นางให้กำเนิดกลับมีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต จุดจบของนางผู้เป็นมารดาก็คือการตายเพื่อรับผิดแทนบุตรสาว แม้ในช่วงลมหายใจสุดท้ายก่อนตายนางก็ยังตายตาไม่หลับ เพราะติดอยู่ในห่วงทุกข์กังวลมิอาจปล่อยวาง

หลี่อวี้หลันถอดถอนใจด้วยความรู้สึกหดหู่ ยามนี้นางเข้ามาอยู่ในร่างของบุตรสาวผู้มีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตผู้นั้นแล้ว นางรู้ตัวดีว่านางไม่ใช่บุตรสาวตัวจริงของหรูซื่อ ทุกครั้งที่ได้รับความรักความห่วงใยจากสตรีผู้นี้นางจึงอดรู้สึกเห็นใจไม่ได้

ไม่เป็นไร… แม้นางจะไม่ใช่หลี่อวี้หลันตัวจริง แต่ในเมื่อนางเข้ามาอยู่ในร่างนี้แล้ว และยังต้องสวมบทบาทใช้ชีวิตแทนโดยไม่รู้ว่าห้วงแห่งความฝันนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ เช่นนั้นนางก็จะเล่นเป็นคุณหนูรองต่อไปในแบบของนางเอง นางจะไม่ยอมเดินตามเส้นทางของตัวร้ายที่แสนโหดเหี้ยมอำมหิตผู้นั้นแน่ นางไม่อยากมีจุดจบน่าอนาถโดนคนทั่วหล้าด่าทอสาปแช่งว่าเป็นบุตรอกตัญญูที่ทำให้มารดาต้องตาย เป็นตัวหายนะทำให้ตระกูลล่มจมจนเกือบถูกประหารชีวิตทั้งตระกูล

หายนะเหล่านั้น… นางจะหยุดยั้งมันให้ได้!

“ท่านแม่ ลูกไม่ได้เป็นอะไร ท่านอย่าได้กังวลเลยเจ้าค่ะ”

หรูซื่อมองบุตรสาวด้วยดวงตาแดงก่ำ นางปวดใจยิ่งนัก ปกติแล้วอวี้เอ๋อร์ของนางเป็นเด็กร่าเริงสดใส มีชีวิตชีวา ช่างพูดช่างจา แม้บางครั้งอาจเอาแต่ใจไปบ้างแต่ก็ยังน่ารักน่าเอ็นดูเป็นที่สุด ทว่าหลังจากบุตรสาวล้มป่วยกะทันหันเมื่อครึ่งเดือนก่อน พอฟื้นขึ้นมาก็ไม่ได้ร่าเริงเหมือนเก่าแล้ว กลับดูเซื่องซึมและเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง ทั้งยังสงบนิ่งราวกับเป็นคนละคน

นางจับมือขาวผ่องดั่งหยกของบุตรสาว กล่าวด้วยเสียงสะอื้นเบา ๆ “อวี้เอ๋อร์ของแม่ ลูกเป็นแก้วตาดวงใจของแม่ หากว่าลูกรู้สึกไม่สบายตรงไหนต้องรีบบอก อย่าได้ปิดบัง แม่จะรีบตามหมอหลวงมารักษาเจ้า ถ้าหมอหลวงรักษาไม่ได้ก็จะตามหาหมอเทวดา ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินทั้งต้าหยวนแม่ก็จะตามมารักษาเจ้าให้ได้”

ช่วงเวลาที่หลี่อวี้หลันฟื้นขึ้นมาเป็นช่วงเวลาก่อนเริ่มเนื้อหาเล่มหนึ่งของต้นฉบับ นางจำได้ว่าเรื่องราวมันเริ่มขึ้นตอนที่นางเอกนามว่า หลี่ฝูหรง คุณหนูใหญ่ของจวนหย่งผิงโหว บุตรีภรรยาเอกผู้ล่วงลับซึ่งถูกส่งตัวไปอยู่อารามชีครบหนึ่งปีเพิ่งกลับมาถึงจวนได้สามวัน

หลี่ฝูหรงถูกหลี่อวี้หลัน น้องสาวต่างมารดากลั่นแกล้งจนตกแม่น้ำ หลังถูกช่วยขึ้นมาคุณหนูใหญ่ก็มีบุคลิกนิสัยเปลี่ยนไปเป็นคนละคน สาเหตุมาจากวิญญาณของนางในชาติก่อนย้อนกลับมาเข้าร่างใหม่เพื่อเปลี่ยนแปลงชะตาตนเองอีกครั้ง

ในชาติแรกหลี่ฝูหรงถูกน้องสาวต่างมารดากลั่นแกล้งทำร้ายสารพัดทำให้ต้องพบจุดจบน่าอนาถและตายอย่างไม่เป็นธรรม วิญญาณของนางจึงย้อนเวลากลับมาเพื่อแก้ไขชะตาอีกครั้งในชาติที่สอง จึงทำให้ชะตาชีวิตของนางร้ายหลี่อวี้หลันพลิกผันกลายเป็นฝ่ายที่มีจุดจบน่าอนาถแทน

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หลี่อวี้หลันพลันปวดศีรษะขึ้นมา เพราะนางไม่รู้ว่าชาตินี้เป็นชาติแรกหรือชาติที่สองของหลี่ฝูหรงกันแน่น่ะสิ! แต่ที่แน่ ๆ คือยามนี้หลี่ฝูหรงยังกลับมาไม่ถึงจวน ไป๋เยาเล่าให้ฟังว่าคุณหนูใหญ่กำลังเดินทางมาและจะถึงจวนในอีกสองวันข้างหน้า

หมายความว่ายังเหลือเวลาอีกห้าวันกว่าจะถึงบทเริ่มเนื้อหาแรกของมังฮวาเรื่อง ‘ร้อยบุปผาพันจันทรา’

แต่ก่อนจะคิดถึงเรื่องนั้น หลี่อวี้หลันกังวลเรื่องการกระอักโลหิตของตนเองมากกว่า เมื่อเช้านางอาการกำเริบไปแล้วหนึ่งครั้ง นั่นหมายความว่าวันนี้ทั้งวันนางจะไม่กระอักโลหิตอีก แต่หากผ่านราตรีนี้ไปอาการของนางก็จะกำเริบใหม่อีกครั้ง ซึ่งช่วงเวลานั้นล้วนไม่แน่นอนและไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้าด้วย

นางไม่รู้ว่าจะหยุดอาการน่าหวาดหวั่นนี้ได้อย่างไร หากคิดตามที่ต้าซือผู้เฒ่าบอกในความฝัน นั่นคือนางจะต้องเล่นไปตามบทบาทของตัวละครเดิมที่ได้รับจึงจะสามารถหยุดอาการกำเริบนี้ได้ นั่นหมายความว่านางจะต้องทำตัวร้ายกาจเหมือนในต้นฉบับอย่างนั้นหรือ?

แต่นางไม่อยากเป็นตัวร้ายนี่นา!

ถ้านางกลายเป็นตัวร้ายตามต้นฉบับจริง นางก็ต้องพบกับจุดจบน่ากลัว ทั้งมารดา ทั้งคนในตระกูล ทุกคนจะต้องพบกับหายนะซึ่งนางเป็นคนนำพามาทั้งสิ้น นางไม่อยากให้เรื่องราวมันเป็นเช่นนั้น แต่นางก็ไม่อยากกระอักโลหิตทุกวันแบบนี้เช่นกัน…

เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี…