เมื่อตัวร้ายอ้อนรัก [นิยายจีนย้อนยุคทะลุมิติ โรมานซ์คอเมดี้ ฟิน++]

แบบภาพ

เมื่อเดินขึ้นมาถึงชั้นบนของหอรุ่ยอี้ ความเงียบสงบชวนให้คนรู้สึกกดดันแผ่กำจายรอบตัว หลี่อวี้หลันกวาดสายตามองผ้าปักลวดลายสวยงามบนแท่นปักที่วางตระหง่านอยู่ตรงกลาง ความสวยงามของฝีเข็มราวกับผีเสื้อบนลายผ้ามีชีวิตชีวาจริง ๆ ปลายนิ้วเรียวลูบไล้บนเส้นด้ายแผ่วเบา ความประณีตทุกฝีเข็มนับว่าสูงส่งยิ่ง ทั้งสองชาติภพนี้นางไม่เคยเห็นลายปักที่สวยงามวิจิตรเช่นนี้มาก่อน

“ผู้สูงศักดิ์ท่านนี้ ท่านเข้ามาหลังร้านด้วยธุระอันใดหรือ” น้ำเสียงกังวานใสดังขึ้นจากด้านหลัง หลี่อวี้หลันผละมือออกจากผ้าปัก หมุนกายกลับมาสบตากับผู้มาใหม่ นางเป็นสตรีรูปโฉมงามตาดูน่าคบหาผู้หนึ่ง

“ข้ามีนามว่าหลี่อวี้หลัน ขออภัยแม่นางที่ข้าเสียมารยาทเข้ามาหลังร้านเช่นนี้ ไม่ทราบว่าท่านคือแม่นางสี่หร่านใช่หรือไม่” เมื่อแนะนำตัวเสร็จนางก็เอ่ยถามตามตรงอย่างไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา

สี่หร่านนึกชื่นชมความเปิดเผยตรงไปตรงมาของสตรีตรงหน้าที่ผิดแผกจากสตรีสูงศักดิ์คนอื่น ท่าทางของหลี่อวี้หลันสงบนิ่ง ไม่เย่อหยิ่งแต่ไม่ต่ำต้อย ดูสง่างามและน่าเชื่อถือยิ่ง ไม่คล้ายกับข่าวลือที่เคยได้ฟังมาเกี่ยวกับคุณหนูผู้นี้เลยสักนิด

ข่าวลือก็คือข่าวลือจริง ๆ ช่างเชื่อถือไม่ได้

“ผู้น้อยสี่หร่านคารวะคุณหนูรองหลี่” นางยอบกายคำนับอย่างสุภาพมีมารยาท

หลี่อวี้หลันรีบประคองนางขึ้น พลางกล่าวอย่างประหลาดใจ “ท่านรู้จักข้าด้วยหรือ?”

“ผู้น้อยได้ยินชื่อเสียงของคุณหนูรองหลี่แห่งจวนหย่งผิงโหวมานานแล้ว วันนี้ได้พบหน้านับเป็นวาสนาของผู้น้อย” สี่หร่านเคยเป็นฮูหยินของบัณฑิตซิ่วไฉผู้หนึ่งมาก่อน นอกจากนางจะมีฝีมือด้านการเย็บปักถักร้อยแล้ว นางยังมีวาทศิลป์เป็นเลิศด้วย

เมื่อได้ฟังคนกล่าวถึง ‘ชื่อเสียงของคุณหนูรองหลี่’ ในใจหลี่อวี้หลันพลันรู้สึกคันยุบยิบยิ่งนัก ผู้ใดบ้างไม่รู้ว่าคุณหนูรองหลี่นั้นมีนิสัยร้ายกาจเพียงใด นางทั้งเอาแต่ใจและเย่อหยิ่ง ทั้งยังไม่เคยไว้หน้าผู้ใด แม้ว่านางจะไม่ค่อยออกจากจวนเท่าใดนัก แต่ทุกครั้งที่นางก้าวเท้าออกมาเป็นต้องสร้างวีรกรรมชวนปวดศีรษะให้กับจวนหย่งผิงโหวอยู่ร่ำไป หากไม่ด่าทอข่มเหงพ่อค้าแม่ค้าก็ต้องแย่งชิงสิ่งของล้ำค่ากับบรรดาคุณหนูสกุลอื่น เพียงแค่นึกถึงในปากหลี่อวี้หลันก็รู้สึกขมเฝื่อนยิ่ง

“แม่นางสี่ไม่ต้องมากพิธี วันนี้ข้ามาพบท่าน ไม่ได้ต้องการทำให้ท่านลำบากใจ เพียงแต่ต้องการขอให้ท่านช่วยตัดเย็บชุดชั้นในให้สักสองสามชุดเท่านั้น” ในเมื่อสี่หร่านผู้นี้เป็นคนเฉลียวฉลาด นางก็ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมให้มากความ จึงบอกกล่าวสิ่งที่ตั้งใจออกมาตามตรง นางเลือกใช้คำว่า ‘ขอให้ช่วย’ แทนการ ‘สั่งให้ทำ’ อย่างชาญฉลาด

“ชุดชั้นในงั้นหรือ…” สี่หร่านเลิกคิ้วอย่างสนใจ “ท่านคงไม่ได้หมายถึงตู้โต้วหรอกกระมัง”

หลี่อวี้หลันแย้มยิ้ม ดวงหน้างดงามพลันสดใส ไม่ได้มีแววเย่อหยิ่งชวนให้คนระอา แต่กลับดูน่ามองชวนน่าเอ็นดูเสียด้วยซ้ำ

“ท่านกล่าวได้ถูกต้อง ข้าไม่ได้หมายถึงตู้โต้วอย่างที่พวกเราสวมใส่กันตามปกติจริง ๆ” กระดาษเซวียนจื่อสองแผ่นถูกล้วงออกมาจากแขนเสื้อ ดวงตาเมล็ดซิ่งคู่งามกวาดมองโต๊ะว่างก่อนเดินมากางกระดาษสองแผ่นนั้นบนโต๊ะ สี่หร่านขยับเข้ามายืนด้านข้างหลี่อวี้หลัน มองดูภาพวาดบนกระดาษด้วยความสนใจใคร่รู้ เมื่อเห็นภาพทั้งสองอย่างเต็มสองตาจึงลอบสูดลมหายใจเข้าลึกพลางกวาดสายตามองอย่างละเอียดอีกครั้ง

“สิ่งนี้คือ…”

“สิ่งนี้เรียกว่าเสื้อชั้นใน” ปลายนิ้วเรียวงามดั่งหยกเคาะลงบนภาพวาดเสื้อชั้นในที่นางออกแบบเองโดยอิงมาจากยุคสมัยที่นางจากมา เพียงแต่ถูกนำมาประยุกต์ให้สามารถใช้วัสดุที่มีในสมัยโบราณทำขึ้นมาได้ ปลายนิ้วเรียวลากมาหยุดที่อีกภาพหนึ่งซึ่งเป็นภาพวาดของกางเกงไร้ขาตัวเล็กดูแล้วแปลกตายิ่ง “ส่วนนี่เรียกว่ากางเกงชั้นใน ทั้งสองอย่างรวมกันจึงเรียกว่าชุดชั้นใน”

สี่หร่านมองภาพวาดตรงหน้าด้วยความตะลึงงัน นางเห็นแบบชุดมานับร้อยนับพันแบบ มีแบบใดบ้างที่นางไม่เคยตัดเย็บมาก่อน แม้แต่พัสตราภรณ์หรูหราของไทเฮาในวังหลวงนางก็ยังเคยตัดเย็บมาแล้ว เพียงแต่นี่… แบบภาพ ‘ชุดชั้นใน’ ตรงหน้านางยามนี้ช่างแปลกตายิ่งนัก

หลี่อวี้หลันลอบสังเกตสีหน้าของสี่หร่านอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นว่านางไม่ได้มีท่าทีจะปฏิเสธ จะตีเหล็กต้องตีตอนร้อน นางจึงรีบฉวยโอกาสอธิบายเพิ่มเติม “เสื้อชั้นนี้ตัวนี้คล้ายกับตู้โต้วที่สตรีสวมใส่อยู่ทุกวัน เพียงแต่ตู้โต้วนั้นเป็นเพียงแค่ผ้าผืนเล็ก ๆ ที่ใช้ปิดบังทรวดทรงเท่านั้น ไม่ได้ช่วยโอบกระชับทรวงอกได้อย่างแท้จริง แต่เสื้อชั้นในตัวนี้ไม่เหมือนกัน ท่านเห็นตรงนี้หรือไม่” ปลายนิ้วลูบตามความโค้งที่ดูคล้ายซาลาเปาทั้งสอง “ตรงนี้เรียกว่าดันทรง มีหน้าที่ช่วยรองรับน้ำหนักของทรวงอกทั้งสองข้างเอาไว้ ทำให้ทรวดทรงเต่งตึงไม่หย่อนยานทั้งยังกระชับได้รูปอีกด้วย”

คำพูดตรงไปตรงมาอย่างฉะฉานไร้ความเขินอายของหลี่อวี้หลันไม่ได้ทำให้สี่หร่านละความสนใจไปจากแบบภาพตรงหน้า นางกลับฟังอย่างตั้งใจทั้งยังลูบปลายนิ้วไปบนภาพด้วยความสนใจใคร่รู้อย่างยิ่ง

“นี่คืออะไรหรือ”

หลี่อวี้หลันมองสิ่งที่สี่หร่านชี้ถาม พลันแย้มยิ้มแววตาเจือความตื่นเต้น

“นี่เรียกว่าตะขอ มีหน้าที่เกี่ยวปลายผ้าทั้งสองฝั่งให้รัดรอบตัวของเรา ช่วยกระชับทรวดทรงได้ด้วย” นางหยิบผ้าผืนหนึ่งใกล้มือขึ้นมาแล้วจัดแจงพันรัดรอบตัวเอง ก่อนทำท่าเกี่ยวตะขอตรงด้านหน้าทรวงอกแสดงให้สี่หร่านดูพลางอธิบายไปด้วย “หากทำเช่นนี้ก็จะสะดวกต่อการสวมใส่และถอดออก เพียงแค่ปลดตะขอก็สามารถถอดเสื้อชั้นในออกได้เลย”