ใบหน้าของเขาตอนนอน…ดูดีจนฉันเกือบเผลอใจ
เกือบจะรู้สึกผิด
แต่ฉันเตือนตัวเองทันที
“อย่าหลงผู้ชายตรงหน้าแบบนี้สิซอนอา...ถึงแม้เขาจะหล่อมากก็เถอะ”
ฉันโน้มตัวลงไปใกล้ใบหูเขา
กระซิบช้าๆ
“ขอโทษด้วยนะคะ…”
จากนั้นฉันก็หยิบกระเป๋าตัวเอง
เดินออกจากห้อง
ประตูปิดลงเบาๆ
⸻
⏤ เช้าวันต่อมา
กลิ่นเฉพาะของโรงแรมจางๆ ลอยมาแตะจมูก
ผม
ผมลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะมองรอบห้อง
“……?”
เธอไม่อยู่
ผมเด้งตัวลุกขึ้นทันที
ผ้าห่มบนตัวผมหลุดลง และผมพบว่า…
ผมไม่มีเสื้อผ้าใส่สักชิ้น
บนพื้นมีถุงยาง สามอัน ที่ถูกฉีกทิ้ง
เนื้อถุงยางเหนียวๆ เปรอะด้วยของเหลวสีขาวขุ่นคล้ายๆ…
ผมขมวดคิ้วแน่น
“เดี๋ยวนะ… กลิ่นนี่มัน…”
ผมยกมันขึ้นมาดมเล็กๆ
“นี่มัน…โยเกิร์ต?? x อะไรเนี่ย?”
ผมไม่เคยใส่ไซซ์นี้ด้วยซ้ำ
มันเล็กกว่าที่ผมใช้จริงเยอะมาก
อันนี้นี่มันของไอโชคที่ผมลืมเอาให้มัน
ผมลุกจากเตียง เดินตามรอยห้องไปถึงเคาน์เตอร์ครัวเล็กๆ
มีแก้วไวน์วางคว่ำอยู่ข้างอ่างล้างจาน และหยดสีขาวๆ ที่แห้งติดขอบแก้ว
จากนั้นสายตาก็สะดุดกับ ขวดน้ำอะไรสักอย่าง ที่ถูกเปิดฝาทิ้งไว้และหมดไปครึ่งขวด
และกลิ่นมัน…ไม่ใช่น้ำธรรมดาแน่ๆ ผมสังเกตุตัวอักษรที่มันเขียนบนขวด ยานอนหลับระดับรุนแรง
สมองผมประมวลผลเร็วขึ้น
ทีละจิ๊ก ทีละชิ้น—
ถุงยางฉีก
น้ำสีขาวปลอม
รอยเครื่องดื่มเลอะโต๊ะ
ผมที่เมาหลับแบบไม่รู้เรื่อง
เธอหายไป
ผมกัดฟันแน่น
กระจกสะท้อนภาพผมที่ยืนแบบหัวร้อนสุดๆ
“แสบ…มากนะสาวน้อย”
ผมกำหมัดไว้แน่นจนเส้นเลือดปูด
ความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมามันไม่ใช่แค่โกรธ
มันคือ อยากเจออีกครั้ง
“ถ้าเราได้เจอกันอีกครั้ง… คราวนี้เธอไม่มีทางหนีรอดจากมือของเสืออย่างฉันได้หรอก สาวน้อย”
อยาก “เอาคืน” ให้สาสมจนเธอสั่นไปถึงกระดูก
ผมมองถุงยางปลอมๆ เหล่านั้นอีกครั้ง แล้วเหยียมออกมาประโยคเดียว
“ถ้าได้เจออีกครั้งนะ…จะไม่ให้ลุกจากเตียงได้ง่ายๆ เชี่ยเอ้ยย”
และนั่น…
คือจุดเริ่มต้นทั้งหมด