ตอนที่3 ไม่เปลียนไปเลยสักนิด

454 Words

~ณ ปัจจุบัน บ้านเช่าในต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง~ ผมจ้องหน้าเธอไม่วางตา แต่เธอดูเกร้งกังๆเหมือไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “พี่ธามคะ นี่น้องสาวโมนาเองค่ะ และนี่พี่ธาม สามีพี่ในอนาคต ไหว้เขาสิซอนอา“ ”อะ...เอ่อ สวัสดีค่ะคุณอา“ ”ฮึ อาหรอ “ ผมอดขำไม่ได้ที่ได้ยินเธอเรียกผมแบบนั้น ”ยัยซอนอา แกไปเรียกเขาแบบนั้นได้ยังไงกัน“ ”อ้าว แล้วจะซอนอาเรียกว่าอะไรล่ะคะ“ ”แกนี้น้า“ เธอกำลังทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงนึกว่าผมจำเธอไม่ได้สินะ ฮึงั้นก็ดีสิ ผมจะได้เอาคืนให้สาหัสเลย ”โมนา พี่ว่าเราขึ้นรถกันเถอะ พี่เริ่มหิวแล้ว“ ”หิวหรอคะ แบบไหนดีคะสดมั้ยคะ“ ”ผมยังไม่อยากลองแบบสดครับ ขอแบบ....“ ”5555 โมนาล้อเล่น ไปกันเถอะค่ะ “ ”ตอนนี้ไม่เหมาะจะพูด“ เธอยื่นหน้ามากะซิบใกล้หูผมแบบเบาๆ ผมหันไปมองซอนอา ”โลกเรามันกลมนะครับ“ ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้เธอหนึ่งทีกำลังหันกลับไปขึ้นรถ ”คุณอาจำผิดคนรึป่าวคะ“ ผมชะงักไปครู่นึง ฮึ ไม่ยอมรับสินะ ~รถค่อยๆปิดประตูแล้วเคลื่อนออกไป~ ณ ร้านอาหารในห้าง xxx เสียงผู้คนคุยกันจอแจปะปนกับเพลงเบา ๆ ให้บรรยากาศเหมือนทุกอย่างกำลังดำเนินไปปกติ… แต่สำหรับผม—ไม่เลย ผมนั่งฝั่งตรงข้ามกับโมนา ส่วนซอนอานั่งข้างพี่สาวของเธอ เธอไม่กล้ามองผมตรง ๆ สักครั้ง เอาแต่นั่งหลังตรงเหมือนถูกจับผิด มือจิกชายเสื้อเบา ๆ เหมือนพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สั่น น่ารักชะมัด… “ซอนอาเอาน้ำอะไรดี?” โมนาหันไปถาม “เอ่อ… น้ำอะไรก็ได้ค่ะ” เธอตอบเสียงเบา ไม่กล้าหันมาทางผมแม้แต่นิด ผมแอบยิ้ม เห็นชัดเลยว่าเธอพยายามวางตัวให้เป็นปกติ แต่ยิ่งทำแบบนั้น… มันยิ่งฟ้องว่าเธอกำลังกังวลมากแค่ไหน ผมหยิบเมนูขึ้นมาบังหน้าเล็กน้อย แต่จริง ๆ แอบมองเธออยู่ เธอกัดริมฝีปาก—ท่าที่เธอทำตอนคืนวันนั้น ฮึ… ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดท่าทางเธอ “ซอนอาพี่จำได้ว่าเราน่ะไม่กินเผ็ดใช่มั้ย” โมนาถามอีกครั้ง ซอนอารีบตอบ “ค่ะ… ไม่เผ็ดค่ะ” ผมแค่ยิ้ม เธอหันขวับมามองผมแต่ไม่พูดอะไรต่อ ทุกคนต่างทานอาหารกันอิ่มก็ขึ้นรถเพื่อไปยังบ้านผม

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more