ติณภพดึงร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงเข้ามากอดแนบอก เขารู้สึกถึงความโดดเดี่ยว เด็กหญิงน้ำตาคลอ จันทร์เจ้ายกแขนขึ้นโอบกอดรอบร่างใหญ่ ๆ ของติณภพด้วยลำแขนเล็ก ๆ ทั้งสอง จันทร์เจ้ารู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน
“หนูไม่อยากนั่งรอคนเดียวแบบนี้อีกแล้ว เอาเป็นว่านับตั้งแต่วันนี้ไป คุณลุงใจดีสัญญาว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนหนูทุกวันได้ไหมคะ” เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยถาม
หัวใจของเขานั้น ทำไมถึงเจ็บปวดไปกับน้ำเสียงหงอยเหงาของจันทร์เจ้านัก นะติณภพนึกโกรธที่รมิตาเป็นแม่ แต่กลับไม่มีความรับผิดชอบเอามาก ๆ แล้วยังพ่อแก่ๆ ของจันทร์เจ้าอีก เขาไปไหน ทำให้เด็กตัวเล็ก ๆ ต้องมานั่งรออย่างไม่ควรเป็น
“ได้สิครับ” ติณภพกระชับอ้อมกอดมากขึ้น หากในอ้อมกอดนี้เป็นลูกของเขา ติณภพจะไม่มีวันทำให้จันทร์เจ้าเสียใจ เขาจะไม่ทอดทิ้งให้จันทร์เจ้าต้องนั่งอยู่เพียงลำพัง
“นี่... มากินอะไรสักหน่อยเถอะ” เขาพูดเอาใจ
“ไม่หิว”
“จริงนะ”
ท้องของจันทร์เจ้าร้อง
