จันทร์เจ้าไปรับของของใครมา” ทักถามไปด้วย และเริ่มออกรถเพื่อกลับบ้าน
“คุณลุงใจดีค่ะ”
รมิตานึกถึงลุงยามที่ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว ๆ ตัดกับสีผิวสีดำ เห็นหน้าลุงยามคนนี้แล้ว เป็นเสมือนตัวแทนของคนใจดีทั้งโลก รอยยิ้มที่ทั้งจริงใจและแสนดี รมิตาคิดว่าคงจะเป็นลุงยามซื้อให้ลูกของเธอ
“จันทร์เจ้า แม่เคยสอนว่ายังไงคะ”
“อย่าไปรับของของคนแปลกหน้า” จันทร์เจ้าตอบอย่างไว
“ไม่ใช่ เรื่องอย่าไปรับของของคนอื่นด้วย”
“แม่คะ คุณลุงใจดี เขาตั้งใจซื้อมาให้เลย จันทร์เจ้าไม่ได้เอ่ยขอนะคะ”
“เหรอ แต่เขาก็เสียเงินซื้อนะลูก แล้วเป็นอะไรนะ”
“ถ้าแม่อยากดู แม่ต้องไปที่บ้านค่ะ เพราะตอนนี้แม่ขับรถ”
“จ้า ๆ” รมิตาจึงรีบขับรถไปให้ถึงบ้าน เมื่อถึงบ้าน งานก็เข้าทันที มีคนโทรเข้ามา รมิตาจึงไม่ได้สนใจลูก
จันทร์เจ้าจึงเอาของไปเก็บที่ห้อง เธอหวง เพราะนี่คือของสำคัญจากคุณลุงใจดี
หลายวันต่อมา
คุณอองเดรมีอาการป่วย ท่านจึงไม่สามา
