รมิตาที่แอบยืนฟังด้วยท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ตกเป็นเป้าสายตาของติณภพเหมือนกัน ภาพที่เธอแอบดูลูก ชวนขบขันในสายตาของติณภพเหมือนกัน
‘แม่ลูกคู่นี้ช่างเหมือนกัน น่ารักเหมือนกัน’ ติณภพเผลอยิ้ม เขาเอาแต่มองแม่ลูกสลับกันไปมา ชายหนุ่มยืนคุยโทรศัพท์มือถือกับลูกสาว ทว่าสายตายังคงจับจ้องไปยังร่างของรมิตาอย่างไม่วางตา ใจก็คิดว่าจะหาโอกาสคุยกับเธอตามลำพังได้ที่ไหน เขาอยากถามรมิตาเกี่ยวกับจันทร์เจ้าให้หมดเปลือก และจะคาดคั่นให้ได้
จนที่สุด รมิตาก็ก้าวออกมา
“จันทร์เจ้า”
“คุณแม่” จันทร์เจ้าตกใจ รีบส่งมือถือคืนคุณครู
“กลับบ้านได้แล้วจ้า”...ติณภพมองภาพนั้นที่สองแม่ลูกกอดกัน และคุณแม่จูงมือลูกสาวออกไปเพียงลำพัง ทำไมหัวใจของเขารู้สึกรวดร้าว เขาอยากเป็นอีกคนที่จูงมือข้างที่ว่างอยู่ของจันทร์เจ้า ที่ว่างตรงนั้นมันควรจะเป็นเขาใช่มั้ย
ผ่านมาเกือบสามเดือน
ระบบการเงินภายในโรงแรมเลอหัวหินเริ่มระส่ำระสายหนัก วิเชียรยัง
