CHAPTER 5 ปฐมบทรอยร้าว (5)
717 Words
วันต่อมา เวลาบ่ายแก่ ๆ หลังจากที่ติ่นขึ้นมาอาบน้ำแล้ว ติณภพตรงไปที่เครื่องชงกาแฟ
ซอนย่าและแพททริกดื่มกาแฟจนหมดแก้วแล้ว ทั้งสองคนรีบคว้ากระเป๋าลุกขึ้นทันที
“อ้าว... พวกนายจะกลับแล้วหรือ”
“ต้องกลับแล้วล่ะ มันเลยเวลากลับบ้านมามาก”
“ฉันต้องไปบ้านแม่ด้วย นัดแม่เอาไว้นะ”
“นึกว่าแพททริกจะไปกับซอนย่าเสียอีก”
“ไปแน่” แล้วหันไปส่งยิ้มหวาน ๆ ให้กับซอนย่า
“แต่จะไปสิ้นปีน่ะ”
“วันครอบครัว ฉันหยุดหลายวันอยู่นะ” ติณภพมองหน้าทั้งสองคนอย่างล้อเลียน
“ติณ นายไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันจองตั๋วเครื่องบินแล้ว ว่าแต่นายเหอะ”
“ทำไมมาย้อนฉันล่ะ”
“ก็นายมีสาวไทยอยู่ข้างกาย”
“โอ้... เธอยังไม่ใช่” พูดไป พร้อมกับยิ้มเจื่อน เขามีเหตุผลอยู่ในใจแล้วนั่นเอง
“เข้าใจว่ะเพื่อน ฉันเข้าใจนาย นายยังมีเวลาอีกเยอะที่จะเลือกแม่ของลูก”
แพททริกหันไปจับมือของซอนย่าแฟนสาว “แต่สำหรับฉัน ฉันมั่นใจแล้วล่ะว่าต้องเป็นเธอคนนี้” พร้อมกับจุ๊บลงไปที่ริมฝีปากของซอนย่า ติณภพยกมือขึ้นมาปิดหน้า
“โอ้... ความหวานมันเข้าตาของฉันแล้วนะเพื่อน ไม่ไหว ๆ พอเลย ๆ” ติณภพโบกมือระรัว สองหนุ่มสาวพากันหัวเราะ
“ไปก่อนนะติณ”
“โชคดีเพื่อน บาย ๆ ซอนย่า คุณก็เช่นกันนะ ฝากความคิดถึงให้ครอบครัวของเธอด้วย สุขสันต์วันปีใหม่”
“ขอบคุณนะ สำหรับที่นอน ไปก่อน บ้ายบาย”
เมื่อทั้งสองคนจากไปแล้ว ความคิดในหัวที่หนักอึ้งกลับเข้ามา ใบหน้าของติณภพเครียดมากกับข้อความที่ได้รับมาจากคุณย่า
“แกควรกลับมาแต่งงานก่อนที่ย่าจะตาย”
“คุณย่ายังต้องอยู่อีกนานครับ อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ”
“ย่าป่วยเป็นมะเร็งนะติณ แต่หมอก็ให้กำลังใจว่า ย่ามีทางรักษาด้วยการผ่าตัด แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้.. ติณต้องกลับมาจัดการในความรับผิดชอบสุดท้ายในฐานะหลานรักของย่า กลับมาแต่งงานกับราตร”
“บินกลับมาด่วนได้ไหม มาอยู่กับย่าในวันที่ย่ามีลมหายใจสุดท้าย”
“ครับย่า” ติณภพช็อกกับข่าวคุณย่าเป็นมะเร็ง เพราะตัวเขาเองไม่เคยรู้เลย คุณย่าเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรและที่พึ่งทางใจคนเดียวของเขามาตลอด หลังจากที่พ่อแม่จากโลกนี้ไป
“ผมจะรีบกลับไปหาคุณย่านะครับ”
ติณภพรู้สึกเจ็บปวดกับข่าวร้าย และสิ่งที่คุณย่าต้องการให้เขาทำ ทว่าติณภพจัดการกับเรื่องของรมิตายังไง เขารักเธอ มากแต่เขาก็ขัดคำสั่งของคุณย่าไม่ได้
ติณภพคิดวนเวียนถึงรมิตา เธอจะรู้สึกอย่างไร ถ้าเขาแต่งงานกับคนที่ผู้ใหญ่จัดหาให้ ดังนั้นเขาต้องตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม เขาไม่อยากจะเหยียบเรือสองแคมได้ เก็บรมิตาเอาไว้ แต่ยังต้องแต่งงานกับราตรี
ติณภพยอมเป็นฝ่ายเจ็บปวด และให้รมิตาเสียใจในวันนีเดีกว่าให้ทุกอย่างมันเลวร้ายไปกว่านี้ เขาเชื่อว่าผู้หญิงอย่างรมิตาไม่มีทางยอมเป็นเมียน้อยและตัวเขาเองก็ไม่สามารถทำแบบนั้นกับคนที่เขารักมากที่สุด… ‘พี่ขอโทษนะมีน’ เขาพูดในใจ แล้วพิมพ์ข้อความส่งไปให้กับรมิตา
“มีน…เราเลิกกันเถอะ เพราะพี่มีคู่หมั้นแล้ว และต้องกลับไปแต่งงานให้เร็วที่สุด เรื่องนี้อาจจะทำให้มีนรู้สึกไม่ดีรู้สึกแย่ และเสียใจมาก แต่เพราะเรื่องระหว่างเรา มันไม่มีทางเป็นไปได้..แต่พี่ก็ยังอยากให้มีนเชื่อมั่นในความรักต่อไป พี่เชื่อว่ามีนจะเจอผู้ชายที่ดีกว่าพี่…เขาจะรักและเห็นคุณค่าในตัวมีนพร้อมสร้างครอบครัวที่น่ารักตามที่มีนฝันเอาไว้ โชคดีนะมีน และขอให้มีนรู้ว่า พี่รักมีน -ลาก่อน พี่ติณ”
- Writer
