เนื่องจากวันนี้คนเยอะ เพราะเป็นช่วงงานบุญใหญ่ หลังจากพบหลวงพ่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันเสร็จ กรุณาก็พาสาธุออกมาหาอะไรกินที่โซนขายของภายในวัด
“กินอะไรดีครับ ลูกชิ้นมั้ย” เธออุ้มสาธุไว้ในอ้อมแขน ชี้ไปยังร้านขายของกินที่จอดกันเรียงราย แต่ดูท่าไม่มีอะไรดึงดูดความสนใจของเด็กน้อยได้เท่าลูกโป่งรูปต่างๆ ที่เด่นสง่ามองเห็นแต่ไกลอยู่
“โป่งๆ”
“อยากได้ลูกโป่งเหรอ มามี้จะซื้อให้ถ้าธุเลือกของกินก่อน” เธอจำเป็นต้องยื่นข้อเสนอให้เจ้าลูกชาย เพราะตั้งแต่ตื่นเด็กน้อยก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง เดี๋ยวจะปวดท้องเอาได้
“ชิ้นฮับ ขอโป่งฮับมามี้” สาธุว่าง่ายจนบางครั้งเธอก็แอบตกใจ บางครั้งก็ขี้อ้อน บางครั้งก็ดื้อจนเธอปวดหัว แต่โดยรวมสาธุก็เป็นเด็กที่พูดอะไรแล้วเข้าใจง่ายดี
“แค่นี้อิ่มมั้ยครับ”
“อิ่มๆ ไปซื้อโป่งกัน” สาธุดิ้นเล็กน้อยอยู่ในอ้อมแขน บอกเลยว่าตอนนี้เธอแทบจะอุ้มลูกไม่ไหวด้วยความที่เธอตัวเล็ก แถมลูกชายก็โตข
