เมียพวกเราหอบลูกหนีไปแล้วครับ

บทที่ 4 เก่งเลี้ยงเอง

แม้กรุณาจะใช้รถเมล์สายนี้เป็นประจำเวลามาเรียนทุกวัน แต่รู้สึกไม่ชินสักทีกับการต้องยืนท่ามกลางคนเยอะๆ บนรถเมล์ด้วยความแออัด มันทั้งเมื่อย ทั้งเหนื่อยแต่ทำยังไงได้เธอไม่รวยจนถึงขั้นมีรถขับมหาวิทยาลัย

หญิงสาวยืนหอบกระหายด้วยความเหนื่อยเพราะใกล้เวลาที่เธอจะต้องเข้าเรียนในคาบแรกของวันแล้ว ทำให้คนตัวเล็กรีบสาวเท้าวิ่งด้วยความรวดเร็วเพื่อเข้าคลาสเรียนแสนโหดของอาจารย์ที่เป็นสามีของเพื่อนสนิท

“อาจารย์ยังไม่มาเหรอ” เธอชะเง้อคอมองเข้าไปในห้องเรียน นักศึกษาหลายคนยังคงนั่งคุยกันอยู่ หน้าห้องก็ไม่พบร่างสูงของอาจารย์นับแสน มือบางคว้าประตูเปิดออกก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิททั้งสองที่นั่งอยู่

“ไง แม่ชีมาช้านะวันนี้” พลอยไพลินที่กำลังคุยอย่างออกรสอยู่กับคนดีเอ่ยทักผู้มาใหม่ ก่อนจะหยิบเอากระดาษทิชชูขึ้นมาหนึ่งแผ่นแล้วเช็ดลงไปบนใบหน้าของเพื่อนสนิทที่เหงื่อไหลโชก อย่างกับผ่านมรสุมแสงอาทิตย์ใกล้จุดศูนย์สูตรของโลกมา

“…” กรุณาไม่ตอบเพราะเธอกำลังเหนื่อยจากการรีบวิ่งมาให้ทัน ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ พลอยไพลินอย่างหมดแรง แล้วปล่อยให้เพื่อนสนิทเช็ดเหงื่อบนใบหน้าได้ตามอำเภอใจ

“วิ่งมาเหรอณา”

“…” เธอพยักหน้าตอบกลับ อยากพูดออกไปแต่ด้วยความเหนื่อยทำให้ลำคอแห้งผากด้วยความกระหายน้ำ ในใจพลางคิดว่าไม่น่าลืมหยิบน้ำที่วัดมาเลย หิวน้ำจะแย่อยู่แล้ว

“เอาน้ำไหม เราซื้อมาสองขวดนะ พอดีมันลดราคาว่าจะไม่ซื้อน้องพนักงานก็ยุจนเผลอตัวซื้อจนได้”

“น้องเขายุหรือมึงหลงเบ้าหน้าน้องเขาค่ะอีคนดี กูเห็นนะน้องเขายังเสนอขายไม่จบมึงก็ตอบกลับอย่างไวว่าเอาค่ะ”

“เบ้าหน้าน้องเขาดี กูเลยอยากช่วยซื้อ”

“ไหนบอกไม่ชอบเด็กไง”

“อย่าเพิ่งเถียงกัน ณาขอกินน้ำก่อนนะคนดี”

“ลืมเลย” คนดีรีบหยิบขวดน้ำขนาดเล็กส่งผ่านหน้าพลอยไพลินให้กรุณาที่รอรับอยู่ คนรับไม่รีรอคว้าขวดน้ำขึ้นเปิดแล้วยกกระดกดื่มไปกว่าครึ่งขวด

“ค่อยๆ ณาเดี๋ยวก็สำลักหรอก”

แค่ก! แค่ก!

“พูดไม่ทันขาดคำจริงๆ เลย โอเคมั้ยแม่ชี”

“…” กรุณายกมือขึ้นส่งสัญญาณให้เพื่อนสนิททั้งสองว่าโอเค เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่อาจารย์นับแสนเดินเข้ามาในห้องเรียนพอดี

ภายในห้องเรียนที่แสนวุ่นวายด้วยเสียงพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวซึ่งกันและกัน ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนก็ใกล้จะเรียนจบเต็มที เหลืออีกแค่เทอมเดียวเท่านั้น พออาจารย์นับแสนเดินเข้ามาภายในห้องก็เงียบสงบลงทันที

เมื่ออาจารย์เริ่มสอนกรุณาจึงเปิดหนังสือที่ใช้ประกอบการเรียนขึ้นมาดูสลับกับมองบนหน้าจอผ้าใบสีขาวที่กำลังฉายบทความสำคัญพร้อมเสียงเข้มๆ ของอาจารย์ที่ตั้งใจถ่ายทอดความรู้ส่งมา แต่หางตาของเธอก็ไม่วายหันไปมองเพื่อนสนิททั้งสองที่นั่งกระซิบกระซาบกันอยู่

“ให้เราฟ้องอาจารย์มั้ยว่าพริกกับคนดีไม่ตั้งใจเรียน บางทีวันเกิดของพริก…”

“โอเคๆณา น้องพริกคนสวยจะตั้งใจเรียน”พลอยไพลินเลิ่กลั่กไม่ไหว เมื่อคำขู่ของกรุณาคืองานวัดเกิดที่กำลังจะจัดขึ้นที่เสม็ดของเธออาจจะถูกยกเลิกเพราะความไม่ตั้งใจเรียนอย่างที่เคยสัญญาไว้กับคุณสามีทั้งสาม

กรุณาขำออกมากับคำพูดและท่าทางของเพื่อนสนิท แม้เธอจะรู้อยู่แก่ใจว่ายังไงคนอย่างพลอยไพลินก็ไม่ยอมจำนนต่ออะไรง่ายๆ ยังไงเพื่อนสาวคนนี้ก็หาทางไปจนได้อยู่ดี

“ฟ้องเลยณา เดี๋ยวเราช่วย” คนดีเอ่ยเสริม ใช่ว่าเธอจะอยากไปงานวันเกิดของพลอยไพลินถึงเกาะเสม็ด แต่เพราะรับปากไปแล้วจึงไม่อยากปฏิเสธให้เพื่อนรักต้องเสียใจ

“ห้ามฟ้องนะแม่ชี อีคนดี”

“ไม่ฟ้องก็ได้ ตั้งใจเรียนได้แล้วอาจารย์นับแสนจ้องเขม็งแล้วนั่น” ระหว่างที่พวกเขาทั้งสามกำลังหยอกล้อกันอยู่ ถึงแม้เสียงพูดคุยจะเบาแต่ดูเหมือนพวกเธอทั้งสามจะเป็นจุดสนใจของอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง กำลังจ้องพวกเธอด้วยสายตาดุ

หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสามก็ตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง ถึงแม้เพื่อนสนิททั้งสองจะหลุดแอบไปคุยกันบ้าง แต่กรุณาก็เรียกกลับมาได้อยู่ดีจนเวลาล่วงเลยไปจนหมดคาบเรียน

“เฮ้อออ หมดคาบสักที กูง่วงมาก” พลอยไพลินบ่นพึมพำสองมือยกขึ้นบิดตัวไปมาด้วยความเมื่อยล้า กรุณายกยิ้มส่ายหัวให้กับท่าทางของเพื่อน นี่ขนาดเป็นวิชาของอาจารย์นับแสนเพื่อนของเธอก็ยังง่วงได้

“ไปหาข้าวกินกัน กูหิวสุดๆ ข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้อง”

“ไปสิ แต่เราขอแวะเข้าห้องน้ำก่อนนะแล้วจะตามไป”

“ตามนั้น รีบตามมานะ”

คนตัวเล็กลงมือเก็บอุปกรณ์การเรียนทั้งหมดใส่กระเป๋าผ้า ก่อนจะเดินออกไปเข้าห้องน้ำ

หลังจากออกจากห้องน้ำ กรุณามุ่งตรงลงจากตึกเรียนไปยังโรงอาหารที่อยู่ตึกถัดไป แต่แล้วก็มีเพื่อนนักศึกษาสองคนเดินชนไหล่เธอจนเกือบล้ม ดีที่การทรงตัวของเธอพอมีอยู่บ้างทำให้แค่เซนิดๆ

“เลิกตามสักทีได้ปะ รำคาญว่ะ”

“อะไรกันค่ะเก่ง เมื่อวันก่อนคุณไม่ได้พูดแบบนี้กับนาวเลยนะ ไหนบอกอยากอยู่กับนาวไง แล้วทำไมวันนี้เอาแต่ไล่”

สองเท้าเล็กกำลังจะขยับเดินให้พ้นทาง แต่ดูเหมือนสองคนที่กำลังทะเลาะกันจะไม่ยอมเปิดทางให้เธอเดินออกไปจากตรงนี้ กรุณาเงยหน้ามองทั้งคู่ เพราะพวกเขาตัวสูงกว่าดูแล้วเธอก็แค่ไหล่ของผู้ชายปากร้ายคนนั้น ส่วนผู้หญิงที่เดินชนเธอก็สูงเพราะรองเท้าส้นสูงเกือบสี่นิ้วที่เธอคนนั้นสวมอยู่

“ขอทางได้มั้ยคะ”

“ทางก็มีเยอะแยะทำไมไม่ไปเดินละย่ะ เห็นมั้ยว่าคนเขาคุยกันอยู่” เสียงแหลมบาดหูของเธอคนนั้นดังเขาโสตประสาท กรุณาไม่ตอบนอกจากยืนจ้องผู้หญิงคนนั้นอยู่แบบนั้นเงียบๆ

“เธอคนเมื่อเช้า”

“เอ๊ะ! อ๋อ เก่งนี่เอง” เธอเพิ่งจำเขาได้ตอนที่อีกฝ่ายเอ่ยทัก

“จะไปไหนเหรอ”

“ไปกินข้าวนะ พอดีณานัดเพื่อนเอาไว้ ขอตัวก่อนนะ”

“กำลังหิวพอดี ไปกัน” คนมือไวคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็โดนลากออกไปจากตรงนั้นแล้ว ตามด้วยเสียงกรีดร้องดังลั่น ให้เดาเธอคนนั้นคงไม่พอใจที่คนเก่งลากเธอออกมาแบบนี้ ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรของเธอถึงได้เดินเข้าไประหว่างที่พวกเขาทะเลาะกันอยู่

“นี่ปล่อยได้แล้ว” กรุณาสะบัดมือของคนเก่งออก ระหว่างทางที่เขาลากเธอมามีสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาตลอด

“จะไปกินข้าวไม่ใช่เหรอ ก็จะพาไปอยู่นี่ไง”

“ณาเดินเองได้ค่ะ” ใบหน้าหล่อของเขามันกรุ้มกริ่มส่งยิ้มมาทางเธอแปลกๆ ท่าทางแบบนี้เธอไม่คุ้นเคยเอาซะเลย

“เดี๋ยวก่อนสิ เธอจะกินอะไรเดี๋ยววันนี้ฉันเลี้ยงเอง” กรุณากึ่งเดินกึ่งวิ่ง แต่สงสัยเธอขาสั้นเกินไปเพราะสุดท้ายเขาก็มาเดินข้างๆ เธออยู่ดี

“ไม่…” จังหวะที่กรุณากำลังจะเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพราะเขาเอาแต่จ้องเธอไว้วางตา แต่เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันหมุนตัวมาเดินอีกด้านที่เธอกำลังหันไปทำให้เราทั้งสองคนสบตากันพอดี เขามองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะคลี่ยิ้มหวาน ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกแปลกๆ

ใบหน้าหล่อที่แอบซ่อนความร้ายกาจไว้ คิ้วเข้มเฉียงโค้งขึ้นเล็กน้อย ดวงตาใสซื่อแต่หากมองเข้าไปด้านในจะรู้ว่าดวงตาคมนั้นร้ายดุจเสือที่พร้อมขย้ำเหยื่อให้จมเขี้ยว ริมฝีปากรูปกระจับทรงสวยกำลังคลี่ยิ้มหวานออกมาเหมือนกำลังล่อเหยื่อให้ติดกับ สรุปโดยรวมผู้ชายตรงหน้าเธอคงตกผู้หญิงให้เดินตามกันเป็นแถวแน่นอน

“นั่นมันคนเก่งที่อยู่คณะวิศวะป่ะ ตัวจริงหล่อโคตรเลยแก”

“โอ๊ยยย ฉันอยากได้เขา”

เสียงของสาวๆ หลายคนดังเข้ากับหู ในตอนนั้นเองที่เธอตั้งสติได้แล้วรีบถอยหลังออกห่าง ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะฮอตในหมู่สาวๆ น่าดู

กรุณาที่ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาไปมากกว่านี้จึงรีบเดินออกไปจากตรงนั้น แต่คนเก่งก็ใช่ว่าจะยอมแพ้รีบสาวเท้าตามเธอไปในทันที ทั้งที่ตอนนี้เขาสงสัยในตัวเองแทบตายว่าทำไมต้องมาตามรุ่นพี่สุดเฉิ่มคนนี้อยู่ได้

“มาแล้วเหรอแม่ชี กินไรดี”

“ไม่รู้เหมือนกัน พริกกินอะไรเหรอ” กรุณาเอ่ยถาม เหมือนจานก๋วยเตี๋ยวในมือของเพื่อนสนิทมันล่องหนได้จนเธอไม่เห็น

“ก๋วยเตี๋ยวไงณา”

“จริงด้วย” กรุณาส่งยิ้มบางๆ ให้เพื่อนสนิท สงสัยเธอจะบ้าไปแล้วแน่ๆ