ภายในห้องที่มืดสนิทมีเพียงแสงสลัวที่ลอดผ่านประตูเข้ามาคนเก่งขยับก้าวเข้าหาคนตัวเล็กให้แผ่นหลังของเธอชนเข้ากับฝาผนังก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นถอดกระดุมเสื้อออกสองเม็ดเผยให้เห็นอกแกร่ง
กรุณาพยายามใช้สายตาสอดส่องไปทั่วเพื่อหาทางหนีทีไล่ ทว่าอีกฝ่ายเหมือนรู้ทันเขายกแขนแกร่งขึ้นมาดักเธอไว้ ก่อนจะใช้สายตาคมช้อนมองเหยื่อที่กำลังกลัวสุดขีด
“ขอร้องล่ะเก่ง นี่มหาลัยนะมันไม่เหมาะสม”
“ไม่เหมาะ งั้นกลับบ้านกัน หรือถ้าพี่รีบเก่งเปิดโรงแรมแถวนี้ให้ก็ได้” ดวงตาคมเรียบนิ่ง คนที่ร่าเริงสดใสตอนนี้เหมือนเสือร้ายที่ไร้ความปรานี เขาใช้สายตาคู่นั้นสำรวจร่างกายที่สั่นเทา แม้ไม่แสดงท่าทางหื่นกระหายออกมา แต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความต้องการของอีกฝ่าย
“พี่เลือกได้นะ จะยอมหรือจะปฏิเสธ” คนเก่งโน้มใบหน้าหล่อเข้าแนบชิดพวงแก้มนิ่ม ก่อนจะเอ่ยบอกตัวเลือกที่เหมือนเขาจะให้โอกาสเธอได้ตัดสินใจ
“พี่…เลือกได้เหรอ”
“หึ! แต่ไม่ว่าพี่จ
