กาฝาก

ปึก! ตุบ! เสียงของเด็กหญิงวัยแปดขวบถูกผลักล้มลงไปกับพื้นหญ้าอย่างแรง “ฮึก ฮืออ” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงพื้นหญ้า แต่ด้วยแรงที่ล้มลงไปมันก็กระแทกจนเธอเจ็บมาก “.....” เด็กชายวัยสิบสี่ยืนมองภาพที่เด็กหญิงคนนั้นนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นหญ้าอย่างไม่รู้สึกสงสาร แต่กลับรู้สึกสมน้ำหน้ามากกว่า “ทำไมพี่แทนต้องผลักปาลินด้วยคะ ฮือออ” เด็กหญิงปาลินเงยมองหน้าผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ผลักตนพร้อมกับถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด เพราะพี่ชายตรงหน้าไม่ชอบเธอมากๆ แล้วก็มักจะแกล้งเธอจนเธอร้องไห้ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน “อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ ฉันไม่มีน้องกาฝากอย่างเธอ!” น้ำเสียงกดต่ำตามวัยของเด็กที่เข้าสู่วัยรุ่นดังขึ้นพร้อมกับสายตาดุดัน เขาเกลียดเด็กผู้หญิงตรงหน้า แล้วก็เกลียดแม่ของเธอมาก ไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าหรืออยู่ร่วมบ้านหลังเดียวกับสองคนนี้เลยด้วยซ้ำ “แต่คุณพ่อบอกให้เรารักกันเหมือนพี่น้อง ฮึก” เด็กหญิงปาลินพูดขึ้นด้วยความไร้เดียงสา เพราะคุณพ่อบอกเธอมาแบบนั้น บอกให้เขารักเธอเหมือนน้อง แม่ของเธอก็เหมือนกัน บอกว่าให้รักและเคารพเขาดั่งพี่ชายของเธอ “ฉันเกลียดเธอ และไม่มีวันนับพี่นับน้องกับเธอ จำไว้!” ชายตรงหน้าตะคอกกลับใส่เธอด้วยความโกรธเกลียดอย่างมากทุกครั้งที่ได้ยินคำพูดพวกนี้จากปากเธอ “ฮึก ฮืออออ” เด็กหญิงปาลินร้องไห้หนักกว่าเดิม ด้วยความเจ็บที่ยังไม่จางหาย พร้อมกับความตกใจกลัวพี่ชายตรงหน้า และเสียงร้องไห้ของเธอก็ดังเข้าไปถึงในบ้าน จนทำให้ผู้เป็นพ่อของเด็กชายและแม่ของเด็กสาววิ่งออกมาดูอย่างรวดเร็ว “รังแกอะไรน้องอีกแทนไทย!” เสียงเข้มของชายวัยกลางคน ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อถามลูกชายออกไปด้วยเสียงเข้ม เพราะเขามักจะเห็นลูกชายตนรังแกเด็กหญิงตรงหน้าร้องไห้เกือบทุกวัน แล้วก็ยิ่งรุนแรงขึ้นตามแรงของเขาที่เริ่มโตขึ้น “.....” เด็กชายแทนไทยไม่ตอบสิ่งที่พ่อถาม แต่กลับมองหน้าเด็กหญิงปาลินด้วยความโกรธมากกว่าเดิม เพราะเธอคงตั้งใจร้องไห้เสียงดังเพื่อให้พ่อเขาได้ยินจนวิ่งออกมาดุเขาแบบนี้ “ถ้าแกยังไม่เลิกทำนิสัยเสียๆแบบนี้อีก พ่อจะส่งแกไปอยู่โรงเรียนประจำเอาไหม!” ผู้เป็นพ่อถามลูกชายออกไปทันที เพราะเขารู้ว่าลูกชายตนชอบชีวิตอิสระ และไม่มีทางอยากเข้าไปอยู่โรงเรียนประจำเด็ดขาด ถ้าไม่ติดว่าเขายังเด็ก เขาคงออกไปอยู่ที่อื่นแล้ว “พ่อก็เข้าข้างแต่กาฝากพวกนี้ตลอด!” เด็กชายแทนไทยหันไปตะคอกใส่ผู้เป็นพ่อด้วยความน้อยใจ เพราะตั้งแต่แม่เขาเสียไปไม่นาน พ่อก็เปลี่ยนไป ไม่มีเวลาให้เขา ไม่เคยพูดดีกับเขา พูดกันคำก็ทะเลาะกัน “แทนไทย! พ่อไม่ได้เข้าข้างน้อง แต่เพราะแกชอบรังแกน้องไม่ใช่หรือไง” ผู้เป็นพ่อตอบกลับออกไป เขาไม่ได้เข้าข้างใคร แต่ที่เขาต้องว่าลูกชายตัวเอง ก็เพราะเขารู้อยู่แก่ใจไง ว่าลูกชายเขามักจะเป็นคนรังแกเด็กหญิงปาลินจนได้แผลตลอด ต่างจากเด็กหญิงปาลินที่ดูจะรักลูกชายเขาดั่งพี่ชายของตนอย่างที่แม่เธอสอนจริงๆ “ก็ถ้ายัยกาฝากนี่ไม่มาใกล้ผมก่อน ผมจะรังแกเธอทำไม!” เด็กชายแทนไทยยังคงตะคอกใส่พ่อกลับไปให้รู้ถึงเหตุผลที่เขาแกล้งเด็กนั่นออกไป ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดเด็กคนนี้แค่ไหน แต่ก็ใช่ว่าเขาจะเข้าหาเพื่อแกล้งเธอก่อน กลับกัน เขาเป็นฝ่ายถอยออกมาห่างๆจากสองแม่ลูกนี้ให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ เพราะเขาเกลียด เขาไม่อยากเข้าใกล้ แต่ยัยเด็กนั่นก็ชอบมายุ่งกับเขา ชอบมาใกล้เขา ชอบถามนั่นถามนี่ทั้งที่เขาก็แสดงออกตลอดว่าเขาไม่ชอบ “น้องก็แค่อยากเล่นด้วย ทำไมไม่พูดกับน้องดีๆบ้าง” พ่อเขาพูดขึ้นด้วยความเหนื่อยใจ ไม่รู้ต้องทำยังไงให้ลูกชายยอมรับสองแม่ลูกนี้สักที “ผมไม่มีวันพูดดีทำดีกับพวกกาฝากนี้เด็ดขาด!” ว่าจบเขาก็เดินหนีเข้าไปในบ้านทันทีโดยไม่สนใจความรู้สึกของใครสักคนโดยเฉพาะสองคนที่เขาเอ่ยถึง จะให้เขาดีกับพวกเธอได้ยังไง ในเมื่อพวกเธอเป็นผู้หญิงที่พ่อพาเข้าบ้านตั้งแต่แม่เสียไปแค่ร้อยวันด้วยซ้ำ แล้วสองแม่ลูกนี้ก็เห็นแก่เงินและความสบายรีบเก็บของมาอยู่ทั้งที่รู้ว่าแม่เขาพึ่งเสีย เขาเกลียดทั้งพ่อ แต่เขากลับเกลียดสองแม่ลูกนั่นมากกว่า เพราะเมื่อก่อนเขาเคยเห็นแม่ชอบไปซื้อขนมร้านผู้หญิงคนนั้นบ่อยๆ แต่ใครจะไปคิด ว่าหลังจากแม่เขาเสีย ผู้หญิงคนนั้นกลับหักหลังแม่เขาโดยการเข้ามาเป็นเมียของพ่อเขาภายในเวลาอันรวดเร็วแบบนี้ เขาเกลียด เกลียดทุกคนในบ้านหลังนี้ เขาไม่มีทางทำดี พูดดีกับใคร ตอนนี้เขาทำได้แค่รอเวลา รอให้เขาโตพอที่จะก้าวออกไปจากบ้านหลังนี้ได้เมื่อไหร่ เขาจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกเลยคอยดู!