แปลกไป (1)
1066 Words
ตอนที่ 2 แปลกไป
เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าๆ ที่ตุลย์กลับถึงบ้าน ในขณะที่เดินเข้ามาภายในเขาก็เห็นไฟในครัวเปิดอยู่จึงเดินไปดูก่อนจะเห็นว่าเป็นหลินที่ยืนทำอะไรบางอย่าง
“ดึกดื่นป่านนี้ทำอะไรอยู่”
“เอ้า เฮียมาแล้วเหรอ”
“อื้ม ว่าแต่ทำอะไร”
“หลินกำลังอุ่นกับข้าวน่ะ”
“กับข้าว?”
“พอดีหลินทำไว้ตั้งแต่ช่วงค่ำรอกินกับเฮียน่ะ แต่เห็นมันเย็นหมดแล้วเลยเอามาอุ่น” เธอกะว่าจะกินฉลองครบรอบแต่งงานกับสามีสักหน่อย ทว่าทุกอย่างผิดแพลนเมื่อเขาเล่นกลับบ้านมาเสียดึกดื่นปานนี้
“ขอโทษที พอดีงานเยอะ” จริงๆ ไม่มีงานอะไรหรอก เขาก็แค่ขี้เกียจจะอยู่บ้าน “แล้วมีอะไรกินบ้าง”
“ของโปรดเฮียเลย ขาหมูพะโล้ต้มเปื่อย กับผัดผักบุ้งน้ำเยอะๆ แล้วก็มี…”
“หลิน” เหมยมาขัดจังหวะแล้วยืนแทรกกลางระหว่างน้องสาวกับน้องเขย
“ว่าไงเจ้”
“ทำไมยังไม่นอน”
“หลินมาอุ่นกับข้าวน่ะ”
“กับข้าวเหรอ เจ้กินได้มั้ยอะ”
“…” หลินมองหน้าตุลย์แล้วปั้นยิ้มให้ เธอจะบอกเหมยยังไงดีว่าอาหารพวกนี้มันเป็นของที่เธอทำไว้ให้สามี
“จะกินก็กินสิ” ตุลย์เอ่ยขึ้นแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร
“เดี๋ยวเจ้ช่วยถือนะ” เหมยถือกับข้าวหนึ่งชามไปวางที่โต๊ะพลางเดินกลับมาหยิบชามต่อไปจนหมดก่อนจะนั่งลงข้างๆ ตุลย์ “กลับซะดึกเชียว ไปไหนมา”
“ทำงาน”
“ทำงานดึกดื่นเลยเหรอ”
“อื้ม”
ตุลย์และเหมยพูดคุยกันเหมือนคนสนิทสนม
“…” หลินทำเพียงแค่มองผ่านๆ แล้วตักข้าวสวยสามจานก่อนจะยกไปวางตามหลัง เธอนั่งลงฝั่งตรงข้ามเนื่องจากที่ข้างๆ สามีนั้นมีพี่สาวนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“หลินเป็นคนทำเองเหรอ” เหมยถามในขณะที่กำลังตักขาหมูหนึ่งชิ้นพอดีคำใส่จานตัวเอง
“อื้ม ทำเอง พอดีเฮียตุลย์ชอบน่ะ” หลินตอบพลางเอื้อมไปตักขาหมูบ้าง เธอไม่ได้จะตักให้ตัวเองแต่จะตักให้ตุลย์ วางเนื้อหมูชิ้นใหญ่ลงในจานของเขา “กินเยอะๆ นะเฮีย”
“ขอบคุณนะหลิน” ตุลย์เอ่ยขอบคุณพลางคลี่ยิ้มจางๆ ให้
“เดี๋ยวดิ ตุลย์ไม่กินติดมันไม่ใช่เหรอ มาแลกกัน” เหมยตักชิ้นเนื้อหมูในจานของเธอสลับให้ตุลย์ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าน้องสาวเธอนั่งมองอยู่ “คือ…สมัยเรียนน่ะ เจ้กินข้าวกับตุลย์บ่อยๆ เลยจำได้”
“อ๋อ” หลินทำได้แค่ปั้นหน้ายิ้มทั้งที่ในใจยิ้มไม่ออก ไม่ยักกะรู้ว่าพี่สาวจะรู้ใจสามีของเธอขนาดนี้เชียว
ภายในห้องนอน
หลังจากกินข้าวเสร็จก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้านอนเพราะนี่เป็นเวลาเกือบจะตีสาม หลินนอนมองตุลย์ที่ตอนนี้นอนหันหลังให้เธอ
ไหนว่าคืนนี้จะนอนกอดกัน
“เฮีย…”
“ว่าไง”
“…” เธออยากจะถามเหลือเกินว่าทำไมถึงดูคุยกับเหมยถูกคอเหลือเกิน ตอนเรียนสนิทกันมากขนาดไหน ทว่ากลับกลัวสามีจะรำคาญและหาว่าเธองี่เง่าเลยไม่ขอถามดีกว่า
“ถ้าไม่มีอะไรเฮียนอนแล้วนะ” ตุลย์พูดพร้อมกระชับผ้าห่มให้คลุมร่างจนเกือบมิด เขาไม่แม้จะหันหน้ามาบอกฝันดีหลินหรือจูบก่อนนอน
“ฝันดีนะคะ” เธอบอกฝันดีแล้วสวมกอดร่างใหญ่จากทางด้านหลัง ซุกใบหน้าบนแผ่นหลังกว้างผ่านผืนผ้าห่ม สูดดมกลิ่นกายหอมของสามีให้ชื่นใจก่อนจะหลับตาพริ้มลง
เช้าวันต่อมา
ตื่นลืมตาขึ้นมาเธอก็ไม่เห็นสามีนอนอยู่บนที่นอน ไม่รู้ว่าเขาไปไหนแต่เช้า ปกติจะตื่นสายตลอด น่าแปลก
หลินสลัดความสงสัยทิ้งไปก่อน ลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเข้าไปล้างหน้าล้างตาพร้อมทำธุระส่วนตัวให้เสร็จสรรพ จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องก่อนจะเห็นอาม่านั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“อรุณสวัสดิ์ค่ะม่า” เดินเข้าไปกอดไปหอมอาม่าตามเคยเช่นเดิมทุกวัน
“อรุณสวัสดิ์จ้ะหลิน” อาม่าเองก็หอมหลานสาวกลับเช่นกัน “ม่าทำข้าวต้มทรงเครื่องไว้ให้น่ะ ไปกินซะสิ”
“ค่ะม่า ว่าแต่ม่าเห็นเฮียตุลย์บ้างหรือเปล่า พอดีตื่นมาก็ไม่เห็นเฮียแล้ว”
“ไม่เห็นนะ คงจะอยู่แถวๆ นี้แหละมั้ง”
“ถ้าอย่างนั้นหลินขอตัวไปดูเฮียก่อนนะม่า บางทีเฮียอาจจะออกไปสูดอากาศ”
“จ้ะๆ”
หลินเดินออกมาที่หน้าบ้านเป็นอันดับแรกเพราะคิดว่าตุลย์อาจจะออกมาสูดอากาศยามเช้า ทว่าก็เจอเขาจริงๆ แต่ดันไม่ได้อยู่คนเดียว เขาอยู่กับเหมย ทั้งสองยืนกอดกันกลมเกลียว ฝ่ายสามีลูบศีรษะปลอบประโลม ส่วนฝ่ายผู้เป็นพี่สาวร้องไห้แล้วกอดสามีของน้องสาวไว้แน่น
มันช่างเป็นภาพที่บาดตาบาดใจยิ่งนัก หลินบอกตัวเองว่าพยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้ สองขาก้าวไปช้าๆ แล้วเอ่ยขัดจังหวะเสียงแผ่ว “เฮีย…”
ตุลย์และเหมยรีบผละตัวออกจากกันทันที ก่อนจะแย่งกันอธิบาย
“คือเฮียเห็นเหมยร้องน่ะก็เลยมาปลอบใจ”
“เจ้ยังทำใจไม่ได้น่ะก็เลยแอบมาร้องไห้ ตุลย์มาเห็นเลยช่วยปลอบ”
“อื้ม แล้วนี่กินข้าวต้มที่ม่าทำไว้กันหรือยัง” หลินข่มใจไม่ให้แสดงความรู้สึกไม่ดีออกมาแล้วทำทีเป็นถามเรื่องอื่น “ถ้ายังก็มากินเถอะ เดี๋ยวหลินเข้าไปอุ่นให้ใหม่” พูดจบเธอก็หันหลังแล้วเดินออกมา
“…” เหมยใช้หลังมือปาดน้ำตา
“…” ตุลย์มองเหมยด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ต้องเลือกที่จะเดินตามหลังหลินเข้าไปในบ้านแม้ใจเขาอยากจะอยู่ปลอบคนที่แอบชอบมากก็ตาม
...ตัด...
ฉันจะทำไงกับอีสองคนนี้ดี แต่รอซ้ำเติมละกัน ตอนนี้หลินทนเพราะรักอะเนาะ ถ้าเขาไม่ทนบักตุลย์คงดิ้น!!
1คอมเมนต์ = 1กำลังใจ
กดใจ,กดเข้าชั้น,กดติดตามนักเขียนด้วยน้า
- Writer
