มาหยาของนายหัว

พบเจอเจ้าของชีวิต

ดวงตาเล็ก ๆ เปิดออก ภาพเบลอมัวจนจำอะไร เธอรู้สึกปวดเนื้อปวดตัว ปวดหัวไปหมด ภาพสุดท้ายที่จำได้คือเธอกำลังรีบกลับบ้านหลังจากทำกิจกรรมที่โรงเรียนเสร็จวันสุดท้าย แต่ว่าฝนตกหนักแล้วรถเสียหลักลงข้างทาง แล้วที่นี่ที่ไหน แล้วเพื่อนเธอละ

“จิ๊บ จิ๊บ” เสียงแหบพร่าของมาหยาที่เรียกชื่อของเพื่อนรักออกมาเป็นอย่างแรก เพราะเธอมีเพื่อนเพียงคนเดียวที่เป็นเพื่อนสนิท

“อ้าวตื่นแล้วหรอ เป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มต่ำที่พูดออกมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“เออ นายหัวอัสลานใช่ไหมจ๊ะ” เสียงแหบพร่าตอบกลับมาพร้อมกับหัวใจดวงเล็ก ๆ ที่เฝ้าคิดถึงนายหัวผู้มีพระคุณมาตลอดเวลา 5 ปี เขาไม่เคยมาหาเธอเลย แต่มักจะซื้อของต่าง ๆ ส่งมาให้เธอทุกเทศกาลเลย

“ใช่ ฉันเอง เธอทำไมรู้ละฮึ” เขารู้สึกแปลกใจกับร่างเล็กตรงหน้าที่จำเขาได้ทันที ทั้งที่ไม่เคยเจอกันเลย

“จำได้ซิจ๊ะ ก็นายหัวเป็นผู้มีพระคุณของมาหยานี่จ๊ะ”

“ฮึม”

“แล้วเพื่อนมาหยาละจ๊ะนายหัว”

“เพื่อนเธอไม่เป็นอะไร มีแต่เธอที่ตกใจจนสลบไป”

“นม มาหยายังไม่ได้บอกนมเลยจ้ะ โดนนมดุแน่เลย” ใบหน้าซีดเริ่มทำหน้าประวิงกังวล

“นมไม่ต้องห่วงหรอก ฉันบอกแล้ว ว่าเธอประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย เดี๋ยวฉันจัดการให้”

“ขอบคุณจ้ะนายหัว” สองมือประนมไหว้มาที่ผู้มีพระคุณของเธอ และเธอดีใจอย่างสุดซึ้งที่ได้เจอเขา

“เธอหิวหรือยัง เดี๋ยวฉันสั่งอะไรให้กิน”

“หิวจ้ะ” เธอยิ้มกว้างส่งตาหยีกลับมาหานายหัวหนุ่มวัย 40 กะรัตที่ตอนนี้มองหน้าคนป่วยจนหลงไปแล้ว

“เดี๋ยวฉันสั่งให้นะมาหยา” เขารีบลุกออกไปเพราะมัวแต่จ้องใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กอุปการะที่น่ารักขนาดนี้ เขารู้สึกได้เลยว่า มาหยามีอะไรพิเศษกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเจอ

ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาเป็นข้าวต้มหมูร้อน ๆ พร้อมกับน้ำส้มคั้นเย็น ๆ ที่พร้อมเสิร์ฟที่เตียงคนป่วย มาหยาลุกตัวนั่งลงเตรียมจะก้าวเท้าลงไปเอาอาหารที่วางอยู่เพื่อไปทาน แต่เสียงใหญ่ก็สั่งห้ามเธอลงมาเสียก่อน

“จะทำอะไร มาหยา!!”

“เออ.. คือ มาหยาจะไปหยิบถ้วยข้าวไงจ๊ะนายหัวอัสลาน”

“ไม่ต้อง นั่งอยู่บนเตียงนั่นแหละ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” อัสลานพูดจบก็ลุกเอาอาหารที่ส่งเดินตรงไปพร้อมกางโต๊ะทานอาหารที่เตียงออก วางข้าวต้มหมูลงแล้วตักเตรียมป้อนคนตรงหน้าทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อนหน้านี้

“นายหัว ทำอะไรจ๊ะ” มาหยาถามแบบงง

“ก็ป้อนข้าวเธอไง มาหยา” เขาพูดพร่างเป่าข้าวต้มหมู

“ไม่เป็นไรจ้ะ มาหยาทานเองได้นายหัว”

“ไม่นั่งเฉย อย่าให้ฉันโกรธนะมาหยา” น้ำเสียงเป็นเชิงข่มขู่มากกว่าการดูแล มาหยาก็ต้องทำตามอย่างว่าง่าย ขณะที่กำลังป้อนข้าวมาหยาอยู่จนใกล้หมดลูกน้องคู่ใจอย่างเดชก็กำลังขึ้นมาพร้อมกับผลไม้เยี่ยมคนไข้

ตุบ ...เสียงผลไม้ร่วงหลุดมือของเดชที่เห็นภาพประหลาดใจอย่างมากเมื่อนายหัวอัสลานกำลังป้อนข้าวมาหยาเด็กอุปการะอยู่เขาไม่เคยเห็นโหมดอ่อนโยนแบบนี้ถึงกับช็อกไปชั่วขณะ

“นะ นายหัว นาย”

“อ้าว ไอ้เดชมึงมือไม่มือเอ็นหรือไง ผลไม้ช้ำหมดแล้วไอ้ห่า” เสียงตะโกนด่ามาจากเตียงคนไข้ เดชรีบเก็บตะกร้าผลไม้ขึ้นทันทีเขาเองก็ตกใจมากจริง ๆ

มาหยาที่เห็นเดชก็จำได้ ยกมือไหว้เดช พร้อมส่งยิ้มไปให้เดชด้วยความเคยชิน เพราะเดชเอาสิ่งของมาส่งที่บ้านสวนบ่อยบางวันมาหยาก็จะทำกับข้าวให้เดชฝากท้องก่อนกับบ้านเป็นประจำ

“พี่เดชสวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะ พี่เกือบจำเราไม่ได้สภาพหน้าตาตอนเมื่อคืนมีแต่โคลนแถมหัวแตกอีก” น้ำเสียงที่พูดกันดูคุ้นเคยจนทำให้อัสลานรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินไปเลย

เคล้ง ...เสียงวางช้อนข้าวต้มดังมาก จนคนสองคนที่คุยกันต้องเงียบเสียงลงทันที อัสลานลุกขึ้นไปเก็บถ้วยข้าวต้มด้วยความหงุดหงิดลูกน้องอย่างได้เดชที่ไม่รู้ไปสนิทชิดเชื้อกับเด็กในอุปการะของเขาตอนไหน

เดชที่เอาผลมาวางก็บอกงานต่าง ๆ กับนายพร้อมกับถามนายหัวอัสลานว่าจะกลับบ้านเลยไหม

“กูไม่กลับ กูจะอยู่เฝ้ามาหยา” เสียงดังฟังชัดที่ตอบกลับพร้อมความหงุดหงิดใจ

“นายหัวจะเฝ้ามาหยาทำไมจ๊ะ มาหยาหายแล้วจ้ะ เดี๋ยวเย็นคุณหมอก็ให้กลับบ้านแล้วจ้ะ เดี๋ยวให้พี่ชินมารับมาหยากลับบ้านก็ได้จ้ะ” น้ำเสียงใสที่เกรงใจผู้มีพระคุณที่เมื่อคืนก็เฝ้าเธอทั้งคืนแถมวันนี้เธอยังต้องทำให้เขาเสียงานเพราะอยากจะเฝ้าเธออีก

อัสลานที่หันไปตามเสียงเล็กหงุดหงิดเข้าไปอีก กับไอ้เดชลูกน้องคู่ใจยังไม่เคลียร์ว่าไปสนิทกันตอนไหน ตอนนี้มีไอ้ชินโผล่ขึ้นมาอีก มันเป็นใครอีก เขาแทบจะวิ่งเอาหัวทุบกำแพง เพราะเขาไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเด็กในอุปการะของตัวเองเลย

“ใครละชินนะ ฮึ” เสียงทุ้มต่ำพยายามอดกลั้นอารมณ์ด้วยความใจเย็นเพราะกลัวมาหยาจะตกใจกลัวเขา

“พี่ชินก็ลูกป้าที่อยู่สวนถัดไปจากเราจ้ะนายหัว พี่เขาจะมาหามาหยาประจำช่วยติวหนังสือเรียนให้จ้ะ พี่เขาเรียนปี 4 มหาวิทยาลัยในตัวเมืองภูเก็ตนะจ้ะ” มาหยารีบอธิบายให้นายหัวผู้มีพระคุณของเธอฟังอย่างละเอียด พร้อมส่งยิ้มหวานไปให้เขาทันที

รอยยิ้มหวานของมาหยาทำให้หัวใจของอัสลานที่หงุดหงิดเมื่อกี้หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง เขากำลังจะบ้าแล้วใช่ไหม

“ไม่ต้องให้คนนอกมายุ่งเรื่องครอบครัวเราหรอกนะ มาหยา เดี๋ยวฉันพาเธอกลับบ้านเอง”

“ก็ได้จ้ะ” มาหยาไม่กล้าขัดใจนายหัวของเธอเด็ดขาด นายหัวของเธอถึงจะเข้าเลข 4 แล้ว แต่ทำไมยังดูหนุ่มแน่นยังกับอายุ 30 ปลาย ๆ หล่อมากเลย เธอแอบลอบมองใบหน้าคมใกล้ ๆ

“ไอ้เดชงานมีอะไรยกไปให้กูที่บ้านสวนทั้งหมด”

“อะไรนะนายหัว”

“กูจะย้ายไปอยู่บ้านสวนวันนี้เลย”

เดชที่ได้ยินคำสั่งที่นายหัวสั่งออกมาก็ตกใจหนักไปอีก เขากำลังคิดจะทำอะไรของเขา เดชอ่านใจนายหัวตาน้ำข้าวคนนี้ไม่ออกเลยตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็มีอาการที่เปลี่ยนไปมาก จนเดชปรับตัวไม่ทันสงสัยนายหัวเป็นวัยทอง

“ครับนายผมจัดการให้ทันทีครับ นายจะไปอยู่กี่วันดีครับผมจะได้เตรียมเสื้อผ้าไปให้นายถูก”

“กูไม่มีกำหนดกลับ เอามาหมดของใช้กูนะ”

เดชทำหน้างงหนักไปอีก ตายละหว่าสงสัยงานนี้มาหยาน้องสาวสุดที่รักของเขาจะโดนศึกหนักจากนายหัวผู้อุปการะเลี้ยงดูซะแล้วมั้งเนี่ย