EP.14 [ไร้เดียงสา]
1005 Words
12 ปีก่อน
“น้องฟองไม่ไป… ฮึก… น้องจะ ฮึก… อยู่กับพี่ไรม์” มือเล็กดึงชายเสื้อของเด็กชายวัยเก้าขวบพลางร้องไห้งอแง เสียงสะอึกสะอื้นบีบหัวใจทุกคนในบ้านหลังใหญ่อย่างมาก ปกติแล้วเด็กน้อยคนนี้ไม่ใช่เด็กงอแง ติดจะร่าเริงและเข้มแข็งเสียด้วยซ้ำ ทว่าคราวนี้กลับยืนร้องไห้โยเย ช่างเป็นภาพน่าปวดใจเหลือเกิน
“โธ่… ลูกสาวตัวน้อยของแม่ พวกเราก็ไม่อยากให้หนูไปจ้ะ” นารินซับน้ำตาเบา ๆ อย่างตรอมตรมในอก เธอรักและเอ็นดูอองฟองเสียยิ่งกว่าลูกแท้ ๆ ทั้งประคบประหงมเลี้ยงดูอย่างดี แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าสักวันต้องส่งคืนให้กับผู้เป็นพ่อที่แท้จริง เธอรู้ดีว่าลูกใคร ๆ ก็รัก แต่เธอก็รักของเธอเหมือนกันนะ
“ถ้างั้น… แม่รินก็อย่าให้น้องฟองไปสิคะ ฮึก… น้องฟองไม่อยากไป… ไม่อยากไปเลยค่ะ” ดวงตากลมโตชื้นน้ำตาเงยมองเด็กชายตรงหน้า เขาก้มมองเธอเพียงเล็กน้อย ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นอย่างพยายามเก็บอาการหวั่นไหว
“ถ้าน้องฟองไม่ไป ปะป๊าคงจะเสียใจมาก ๆ เลยนะ น้องฟองไม่รักปะป๊าแล้วเหรอคะ” น้ำเสียงตัดพ้อลูกน้อยดังมาจากร่างสูงที่นั่งไม่ไกลจากเด็กทั้งสอง อองฟองเสสายตามองก่อนทำปากเบะอีกครั้ง
“รักสิคะ ฮึก น้องฟองรักปะป๊ามากที่สุดในโลก”
“ถ้างั้นน้องฟองไปอยู่กับปะป๊านะคะ ปะป๊ามารับหนูแล้วนะคนเก่ง” พิพิธเดินเข้ามานั่งคุกเข่าจับมือลูกสาวสุดที่รัก เด็กน้อยมองมือผู้เป็นพ่อสลับกับมืออีกข้างที่กำลังขย้ำชายเสื้อของเด็กชายแน่น เสียงสะอื้นเบา ๆ ดังไม่หยุด ความสับสนทำให้เด็กน้อยร้องไห้หนักกว่าเดิม
“น้องฟองรักปะป๊า ฮือ... แต่น้องฟอง ฮึก ก็รักพี่ไรม์นะคะ” คำบอกรักแสนไร้เดียงสาฟังดูแล้วก็เหมือนน้องสาวติดพี่ชายธรรมดา ทุกคนจึงไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงใจ มีเพียงเด็กชายที่ค่อย ๆ ปลดมือเล็กออกจากเสื้อตัวเองพร้อมกุมไว้แน่น เขาเม้มปากนิด ๆ พยายามทำใจแข็ง
“อย่าร้องไห้เลยนะน้องฟอง คุณอารักและคิดถึงน้องมากนะ ถ้าน้องไม่ไปอยู่กับคุณอา คุณอาจะต้องเหงามากแน่ ๆ” นิ้วเรียวเล็กเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มใสเบา ๆ ดวงตากลมหวานสั่นน้อย ๆ พลางเบะปาก
“แต่ถ้าน้องฟองไปกับปะป๊ะ ฮึก พี่ไรม์ก็จะเหงานะคะ แล้ว… แล้วน้องฟองก็ต้องเหงามาก ๆ เลย ฮึก”
“ไม่หรอก ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็โทรหากันได้นี่” เด็กชายพูดอย่างไม่เต็มเสียงนัก ใครฟังก็รู้ว่าเขาเองก็ฝืนใจไม่น้อย ถ้าเลือกได้ก็คงไม่อยากให้เด็กหญิงจากไปเหมือนกัน
“จริงเหรอคะ… ฮึก ถ้าน้องฟองไปกับปะป๊า… พี่ไรม์จะโทรหาน้องฟองใช่ไหมคะ โทรหาทุก ๆ วันเลยใช่ไหมคะ” เด็กน้อยเอียงใบหน้าน่ารักถามตาแป๋ว ความน่าเอ็นดูของเธอเรียกรอยยิ้มจาง ๆ จากทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ รวมทั้งรอยยิ้มแสนเศร้าจากเด็กชายตรงหน้า
“อื้ม พี่สัญญาว่าจะโทรหาน้องฟองทุกวันเลย”
“จริง ๆ นะคะ! พี่ไรม์ห้ามผิดสัญญากับน้องฟองนะคะ” เด็กหญิงตัวน้อยเขย่ามือเขาแรง ๆ สีหน้าเริ่มดีขึ้น ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มขยับยิ้มแผ่วเบาเมื่อเด็กชายพยักหน้ารับ
“ถ้าอย่างนั้น น้องฟองยอมไปกับปะป๊าแล้วใช่ไหมคะ” พิพิธที่เริ่มใจชื้นขึ้นมาเมื่อเห็นว่าลูกสาวตัวน้อยหยุดงอแงแล้ว อองฟองหันมองผู้เป็นพ่อพลางพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มที่ยังคงเอ่อคลอหยาดน้ำตา
“น้องฟองจะไปค่ะ แต่ปะป๊าต้องสัญญาก่อนนะคะ” การต่อรองของเด็กน้อยแสนฉลาดเรียกเรียวคิ้วจากผู้ใหญ่ทั้งสามแทบจะทันที ขณะที่เด็กชายอีกสามคนก็ทำหน้างุนงงไม่แพ้กัน
“สัญญาอะไรคะคนเก่งของปะป๊า”
“สัญญาว่าถ้าน้องฟองโตขึ้นจะให้น้องฟองแต่งงานกับพี่ไรม์ไงคะ”
“เอ๊ะ?”
ทุกคนเบิกตากว้างแทบจะพร้อมเพรียงกัน ด้วยเพราะไม่คิดว่าเด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างอองฟองจะคิดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาได้ พิพิธขมวดคิ้วมองลูกชายคนกลางของบ้านกิตติโสภณอย่างพินิจพิจารณา เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไรลูกชายบ้านนี้ ติดจะถูกใจเสียด้วยซ้ำ ถ้าหากได้มาเป็นลูกเขยจริง ๆ ก็คงจะดีไม่น้อย ยิ่งลูกสาวสุดที่รักของเขาเป็นคนเลือกเองด้วยแล้ว เขาก็ยิ่งไม่ขัดขืน มีแต่จะสนับสนุนน่ะสิไม่ว่า
“น้องฟองพูดจริง ๆ เหรอจ๊ะ หนูชอบพี่ไรม์เขาขนาดนั้นเลยเหรอลูก” นารินยิ้มมองลูกสาวตัวน้อยด้วยความรักใคร่ เธอเคยแอบคิดฝันไว้เหมือนกันว่าอยากให้อองฟองแต่งงานกับลูกชายคนใดคนหนึ่งของเธอ เพราะเธอรักอองฟองมากจนไม่อยากยกให้ใคร ถ้าหากสิ่งที่อองฟองพูดออกมาเมื่อครู่ได้รับการตอบตกลงจากพิพิธ เธอจะยึดติดกับคำสัญญานั่นไม่มีวันปล่อยให้หลุดลอยไปอย่างเด็ดขาด
“น้องฟองรักพี่ไรม์ม้ากมากเลยค่ะ น้องฟองจะเป็นเจ้าสาวของพี่ไรม์” เสียงเจื้อยแจ้วพูดอย่างไร้เดียงสา โดยไม่รู้ตัวเลยว่าการตัดสินใจของเธอในครั้งนั้นจะกลายเป็นโซ่ตรวนล่ามคนที่เธอรักที่สุดเอาไว้ และเปลี่ยนแปลงตัวตนของเขาไปราวกับเป็นคนละคน
- Writer
