หลังจากหลับไปหลายชั่วโมง ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนค่ำ ภายในห้องมืดสนิทรวมไปถึงนอกหน้าต่างด้วย ฉันขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาที่ยังชุ่มฉ่ำอยู่บนใบหน้า ก่อนลุกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยแล้วเดินลงมาที่ครัวเพื่อหาอะไรทาน
ฉันหลับไปนานมาก เรียกว่าหลับตั้งแต่เช้าจนถึงค่ำเลยล่ะ ร่างกายก็แสนปวดระบม ฉันรู้สึกเวียนหัวแปลก ๆ เนื้อตัวร้อนผ่าวไปหมด เหงื่อซึมไปทั่วทั้งตัว อาการเหมือนกำลังเป็นไข้
เสียงโทรศัพท์ดังจากกระเป๋าสะพายที่วางลืมไว้บนโต๊ะอาหาร ฉันลากสังขารอ่อนแรงของตัวเองมานั่งลงที่เก้าอี้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย ดวงตาอ่อนแสงลงยามเห็นแผงยาคุมฉุกเฉินบนโต๊ะ
“ฮัลโหล”
[ให้ตายสิฟอง! ทำหวานเป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว!] ฉันดึงโทรศัพท์ออกจากหูเล็กน้อยเพราะเสียงตะโกนจากปลายสาย ปกติหวานไม่เคยขึ้นเสียงใส่ฉันเลย ครั้งนี้เธอคงเป็นห่วงมากจริง ๆ
“ฟองขอโทษนะ พอดีหลับเพลินไปหน่อย”
[หล
