หลายวันต่อมา
หลังจากวันนั้นพี่ไรม์ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย ข้อตกลงระหว่างเรากลายเป็นโมฆะ เพราะคนที่รับปากว่าจะกลับมาทานข้าวกับฉันทุกวันนั้นผิดสัญญา หลายวันมานี้ฉันจึงไปกลับมหาวิทยาลัยด้วยการรับส่งของหวานสลับกับแรมพ์ ทว่าวันนี้ต่างออกไปเพราะทั้งคู่ไม่ว่าง และคนที่รับอาสาไปส่งฉันก็คือพี่โช
“ไม่สบายหรือเปล่าเรา หน้าตาซีด ๆ นะ”
“คะ? เอ่อ... ฟองสบายดีค่ะ สงสัยเป็นเพราะมัวแต่วาดรูปส่งอาจารย์มาหลายคืนติดมั้งคะ” ฉันยิ้มตอบอย่างเป็นธรรมชาติ พี่โชไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ จนกระทั่งมาถึงหน้าคณะของฉัน “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ รบกวนพี่แต่เช้าแบบนี้เกรงใจมากเลยค่ะ”
“เกรงใจอะไรกัน เห็นพี่เป็นคนอื่นคนไกลอีกแล้วนะ” มือหนาวางลงบนหัวฉันเบา ๆ ริมฝีปากขยับยิ้มอ่อนโยนมาให้ พี่โชเปรียบเสมือนพี่ชายที่แสนดีของฉันจริง ๆ “พักทานข้าวตอนกี่โมงล่ะ”
“ประมาณสิบเอ็ดโมงค่ะ”
“อืม งั้นสิบเอ็ดโมงพี่มารอรับไปทานข้าวด้วยกันนะ” พี่โชดึงม
