พ่ายรักสารเลว (ฉบับผู้ชายสารเลว)

ตอนที่ ๓ ไม่อยากมองหน้า

ตอนที่ ๓

ไม่อยากมองหน้า

สองชั่วโมงก่อนหน้า

“เป็นยังไงบ้าง” ลูคลัสถามบุตรสาวทันทีเมื่อเดินเข้ามาภายในบ้าน สีหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความหวังว่าเรื่องที่บุตรสาวกำลังทุกข์ใจอยู่น่าจะผ่านไปได้ด้วยดี

“ดี๊จัดการเรื่องสัญญาหมั้นให้หนูหน่อยนะคะ”

“สรุปคือหมั้นหรือไม่หมั้น?” สีหน้ายังคงรอฟังคำตอบ

“ยกเลิกสัญญาหมั้นค่ะ เขากำลังคบกับดารานางแบบสาวสวยอยู่ค่ะ” เธอตอบแล้วเดินผ่านพ่อ แต่ก่อนเท้าจะได้เหยียบที่ขั้นบันไดจึงได้หันมองมาทางบิดา “วันนี้หนูขอออกไปเที่ยวนะคะ”

“เที่ยวเหรอ? แล้วหนูจะไปเที่ยวที่ไหนไปกับใครกลับกี่โมง”

“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ ไปเที่ยวกับรุ่นพี่ค่ะ พี่ที่หนูเคยแนะนำให้ดี๊รู้จักตอนนั้นนะคะ” คนที่เธอแนะนำให้พ่อรู้จักมีเพียงไม่กี่คนล้วนแล้วแต่เป็นผู้หญิงทั้งนั้น

“โอเค เดี๋ยวให้แวนด้าไปส่ง จะให้รอรับกลับเลยด้วยไหม”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ วันนี้อาจถึงเช้าค่ะ” เธอพูดจบก็เดินขึ้นมาบนห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่ รอเวลาออกไปเที่ยวกับรุ่นพี่ที่สนิทกันยิ่งกว่าพี่น้องในสายเลือด

เวลาหนึ่งทุ่มเด็กสาวชุดเสื้อยืดแขนกุดเอวลอยสวมใส่กระโปรงยีนสั้นเหนือเข่ารองเท้ามีส้นเข้าชุดเดินออกมาขึ้นรถยนต์ที่จอดรออยู่ แวนด้าถามเพียงจุดหมายปลายทางที่คุณหนูลิเลียนจะต้องไปเพียงเท่านั้น เมื่อส่งเจ้านายเสร็จก็ตรงกลับคฤหาสน์ในทันที

“ขอตรวจบัตรหน่อยครับ” ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านในการ์ดที่ยืนอยู่ด้านหน้ายื่นมือมาขวางเอาไว้ เพื่อที่จะตรวจดูบัตรประจำตัวว่าเธอนั้นอายุครบตามเกณฑ์เข้าไปด้านในได้หรือไม่

“ฉันอายุครบตามเกณฑ์แล้วนะคะ” เธอเอ่ยแต่ยังไม่ยอมแสดงบัตรประจำตัวให้กับการ์ดได้ดู

“ขอดูบัตรหน่อยครับ” การ์ดยังคงพูดสุภาพก่อนที่เขาจะได้รับบัตรประจำตัวของลิเลียนมาในที่สุด

เอลิซ่าเดินออกมารับรุ่นน้องด้านหน้าทั้งสองจึงเดินเข้างานมาพร้อมกัน ภายในคลับยังไม่มีแขกมากมายมีเพียงเพื่อนสนิทของเอลิซ่าเพียงไม่กี่โต๊ะเท่านั้น เด็กสาวถูกแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักก่อนที่จะปลีกตัวมานั่งที่มุมหนึ่ง

“วันนี้เป็นอะไร”

“ไม่สบายใจนิดหน่อยค่ะ” ลิเลียนจ้องมองเครื่องดื่มในแก้วที่ถูกเลื่อนมาวางตรงหน้าก่อนยกมันขึ้นดื่มรวดเดียวหมด “ค่อยชื่นใจหน่อย”

“ปกติไม่เห็นจะดื่มแบบนี้คงมีเรื่องไม่สบายใจจริง ๆ สินะ มีอะไรพูดมาตอนนี้เลย” เอลิซ่าเปลี่ยนที่นั่งมานั่งข้างพร้อมกับคว้าเอาคอของเด็กสาวมากอดเอาไว้

“พี่จำได้ไหมที่หนูเคยบอกว่า หนูเคยอกหัก...วันนี้ไปเจอเขามาด้วยล่ะ” ลิเลียนก้มหน้ามองแก้วในมือ “เขาไม่อยากเจอหนูเพราะเขากำลังอยู่กับผู้หญิงคนอื่น” อยู่ ๆ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา จึงรีบยกมือเช็ดอย่างรวดเร็ว

“ร้องไห้ทำไม เขาจะอยู่กับใครไม่เห็นต้องสนใจเลย จบกันไม่ดีไม่ใช่เหรอ เสียใจมามากพอแล้วไม่เห็นต้องไปเสียน้ำตาให้กับผู้ชายแบบนั้นเลย เงยหน้ามองดูสิเพื่อนของพี่มีแต่คนหล่อ ๆ รวย ๆ ทั้งนั้นเลยนะ มีแต่คนอยากให้พี่แนะนำลิเลียนให้รู้จัก”

“หนูก็ไม่รู้ว่ามีน้ำตากับเรื่องของเขาอีกทำไม มันอาจจะน้อยใจมั้งคะ” หรือบางครั้งเธออาจจะคาดหวังคำตอบจากเขาอยู่ ไม่มีทางที่ผู้ชายเจ้าชู้อย่างวาดิมจะยอมเอาปลอกมาสวมคอตัวเองแล้วอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต

ที่ผ่านมาเรื่องราวของเขา เธอก็ได้ยินมาไม่น้อย เขานั้นเป็นเสือผู้หญิงแน่นอนว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างกายไม่เคยซ้ำหน้า เธอไม่อยากเป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้นที่พอใช้งานเสร็จแล้วก็ถูกเขี่ยทิ้งอย่างไม่ไยดี

ต่อให้นั้นจะเป็นรักแรกที่ไม่อยากแยกจาก หากแต่เขาไม่เคยชายตามองมาแล้วทำไมต้องทนฝืนตกอยู่ในความเสียใจเพียงเพราะรักเขาแค่ข้างเดียว วาดิมอาจคิดว่าเด็กสาวแค่ชอบเขาเพราะอารมณ์ชั่ววูบไม่นานคงได้เลิกสนใจไปเอง

แต่ใครจะรู้ดีไปกว่าลิเลียนว่าความชอบของเธอนั้นแรงกล้าถึงขนาดยอมเซ็นสัญญาหมั้นหมายมัดมือชกให้เขาตกเป็นของเธอคนเดียว สุดท้ายก็ได้เข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นช่างไร้หัวคิดสิ้นดี จึงเลิกตามวาดิมแล้วหันหน้ามารักษาบาดแผลของตนเอง

“ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันตาบอด น้องสาวฉันสวยขนาดนี้ไม่รักก็คงเป็นคนบ้าแล้ว ช่างมันเถอะไม่พูดเรื่องนี้แล้วมา ๆ” เธอดึงแขนลิเลียนให้เดินตามมาที่กลุ่มเพื่อน ก่อนที่จะชวนทุกคนให้พูดคุยกับเด็กสาวให้หายเศร้า

ลิเลียนสนุกสนานไปกับการเต้นและดื่มวันนี้เหมือนตัวเองได้ปลดล็อกหัวใจ เมื่อการหมั้นหมายจะถูกยกเลิกในอีกไม่กี่วัน ความสบายใจอย่างน่าประหลาดใจทั้งยังทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างมีความสุขได้อีกครั้ง แต่แล้วความสุขของเธอก็หายไป

เมื่อถูกมือของใครบางคนคว้าเอาไว้แล้วลากดึงออกมายังหน้าคลับ ชายหนุ่มที่เป็นคู่หมั้นแค่ในสัญญากำลังทำหน้าบึ้งไม่พอใจ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนั้นคือคำถามที่ดังอยู่ในใจ แต่เมื่อมองเห็นชื่อคลับก็นึกขึ้นได้ว่าที่แห่งนี้เป็นอาณาจักรของตระกูลริชโซ่

เธอดิ้นรนขัดขืนยื้อเอาไว้สุดกำลังแต่ใครจะสู้คนร่างใหญ่ตรงหน้าได้ เอาปลายส้นรองเท้าจิกพื้นเอาไว้ก็แล้ว ทิ้งน้ำหนักตัวไปด้านหลังก็ไม่เป็นผล พอเขาปล่อยมือออกจากเธอได้ก็เตรียมหันหลังวิ่งเข้าไปในคลับตามเดิม

“จะไปไหน” เขาคว้าคอเสื้อด้านหลังเอาไว้อย่างเฉียดฉิว หิ้วให้เธอหันมองมาที่ตัวเองแล้วยกยิ้มมุมปาก เหมือนกำลังหิ้วตุ๊กตาหมีตัวน้อย

“ยุ่งอะไร” เธอทำสีหน้าไม่พอใจดิ้นไปมาให้เขาปล่อยมือออกจากคอเสื้อยืดแขนกุดเอวลอย หากเขายังไม่ปล่อยเสื้อคงได้รั้งขึ้นมาจนเห็นบราสีหวานของเธอเป็นแน่ “ปล่อยนะ!!”

“พูดอีกที” เขายังคงไม่ปล่อยมือออกจากคอเสื้อ “ทำไมกลัวหรือไง” ลิเลียนมองใบหน้าของวาดิม ในตอนนี้เหมือนเขากำลังโกรธ เด็กสาวทำได้เพียงชักสีหน้าไม่ยอมพูดซ้ำคำเดิม

“ผู้ชายที่ไหนทำกับผู้หญิงแบบนี้” ลิเลียนเอามือทั้งสองข้างดึงชายเสื้อที่รั้งขึ้นสูงเอาไว้ วาดิมที่เห็นการกระทำที่ลืมตัวของตนเองจึงได้คลายมือที่จับที่คอเสื้อ เอามือคว้าที่แขนของเธอแทน

“อายุยังไม่ถึงเกณฑ์มาเที่ยวที่แบบนี้ทำไม”

“จะไปเที่ยวที่ไหนก็ไม่เห็นเกี่ยวกับคุณเลย” คำเรียกที่ต่างออกไปทำให้วาดิมกัดฟันข่มความไม่พอใจ “แล้วจะจับอีกนานไหมปล่อยได้แล้ว” เขามองมือที่จับแขนของเธอเอาไว้

“แต่เธอยังอายุไม่ถึงเกณฑ์” เขาเอียงคอถามด้วยสีหน้าไม่พอใจเช่นเดิม “กลับ!! เดี๋ยวไปส่ง” วาดิมออกแรงดึงให้ลิเลียนเดินตามหลังมา

เด็กสาวหัวเราะเสียงดังก่อนที่ชายหนุ่มจะหันมามองอย่างไม่เข้าใจ ลิเลียนหยุดนิ่งแล้วจ้องหน้าของเขาริมฝีปากยกยิ้มเหยียดอดนึกสมเพชตัวเองไม่ได้ แม้กระทั่งอายุของเธอเขาก็ไม่เคยจดจำ แต่ทำไมเธอถึงได้จำทุกอย่างของผู้ชายคนนี้ได้ทั้งหมดมันน่าเจ็บใจนัก

“ปล่อย!!เราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่ามาทำตัวน่ารำคาญ” เสียงแข็งกระด้างพร้อมทั้งสายตาที่ไม่เป็นมิตรของลิเลียน บ่งบอกว่าตอนนี้คนตัวเล็กกำลังไม่พอใจในสิ่งที่เขาทำ

“คิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว?” วาดิมกวาดสายตามองร่างเด็กสาวที่ทั้งเล็กและบอบบาง มีตรงไหนที่ทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่นอกเสียจาก...ว่าแล้วสายตาของเขาก็หยุดนิ่งที่หน้าอกของลิเลียน อันนี้หรือเปล่าที่ทำให้เธอคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่

“ปล่อยได้แล้วเจ็บนะ” เธอออกแรงดึงแขนสุดแรง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจอีกครั้ง “น่าเบื่อจริง ๆ วันนี้วันซวยอะไรถึงได้เจอเรื่องแบบนี้”

“พี่ได้ยินที่เธอพูดนะ คิดว่าที่ตัวเองทำอยู่ถูกหรือไง คุณอาคงตามใจมากไปสินะถึงได้นิสัยเสียแบบนี้” เขาต่อว่าเธอเสียงแข็ง สายตาจับจ้องเหมือนจะจับหักคอให้ตายอยู่ตรงนี้ถ้าลิเลียนไม่ยอมตามเขากลับบ้าน

“ฉันอายุครบสิบแปดปีแล้วนะ แบบนี้เป็นผู้ใหญ่พอไหม เลิกยุ่งกับฉันสักทีแล้วก็รีบ ๆ เซ็นยกเลิกสัญญาหมั้นเร็ว ๆ ด้วย จะได้ไม่ต้องมาทนมองหน้ากันแบบนี้” เธอรู้ว่าเขาก็คงเบื่อกับเด็กอย่างเธอ

“หึ...แปลกจังนะ เมื่อก่อนร้องไห้อ้อนวอนจะหมั้นให้ได้ ตอนนี้ก็ร้องไห้อ้อนวอนอีกสิแล้วพี่จะยกเลิกสัญญาให้” วาดิมเหยียดยิ้มมุมปาก

“ลองดูสิ ถ้าไม่ยกเลิกสัญญาหมั้น....” เด็กสาวเดินเข้ามาใกล้ เงยใบหน้าขึ้นมองสบตากับเขาทั้งที่ตัวเองเหมือนกับแมวที่แหงนมองนกบนต้นไหม้ใหญ่ “ชีวิตของคุณไม่สงบสุขแน่” ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว