Hindi ko maintindihan ang ekspresyong ibinibigay ng mga kasama ko nang ibaba ko ang tawag. Hindi ko alam at wala na akong balak pang alamin kung bakit lungkot ang nakikita ko sa kanilang mga mata. Hindi ako manhid, pero ayaw ko na lang bigyan ng sagot at malisya ang lahat ng nakikita sa kanila.
“Why?” tanong ko sa mga ito, hindi rin nakatiis sa katihimikan nila. Ngunit iling at mga tipid na ngiti lang ang nakuha kong sagot.
Tumango na lang ako at hindi na rin nagsalita pa. I will leave it that way. Mabuti na rin iyon na hindi sila sumagot. Ayoko rin namang makarinig ng mga bagay na hindi ko rin magugustuhan. Hanggang sa dumating ang professor namin at nagsimula ang klase ay tahimik pa rin ang mga ito. Sumasagot pa rin naman sila sa tuwing nagtatanong si Mr. Benjamin, profess
