บทที่1
1365 Words
เสียงบีทหนัก ๆ ดังกระหึ่มดังเข้าโซนประสาทหูทันทีเมื่อ'โรสริน'ก้าวขาเข้ามาในคลับชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุงศรีวิไลซึ่งเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวในยามราตรีในค่ำคืนนี้
ใบหน้าเรียวสวยจับใจชายหันมองเพื่อหาเป้าหมาย ดวงตากลมโตหรี่มองหาผ่านแสงไฟสลัวที่ทำให้เธอรู้สึกมัวตา ก่อนเรียวขายาวจะก้าวเดินไปยังทิศทางเมื่อเห็นเป้าหมายกำลังยืนโบกมือให้กับเธออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
มุมปากสวยกระตุกยิ้มทักทาย เมื่อมีผู้ชายรอยกายส่งยิ้มทักทายหมายจะเข้ามาทำความรู้จักเธอในค่ำคืนนี้ระหว่างที่ตนเองนั้นกำลังก้าวขาเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทที่อยู่ไม่ไกล
เธอแค่โปรยเสน่ยิ้มหวานทักทาย คงไม่ใช่เรื่องผิดอะไรใช่ไหม ร่างสูงโปร่งมีสัดส่วนลงตัวเดินตรงไปและไม่วายที่จะส่งยิ้มทักทายผู้คนที่ให้ความสนใจแก่เธออย่างเป็นมิตร
"โรส ทางนี้"เสียงตะโกนแข่งกับเสียงเพลงของปัทมาหรือว่าลูกปัดดังขึ้น ดวงตากลมโตปกปิดความดีใจเอาไว้ไม่มิดยามเมื่อเห็นเพื่อนสนิทกำลังเดินตรงมาทางนี้
ร่างสวยของเจ้าแม่แฟชั่นเจ้าของร้านเสื้อผ้ากำลังโบกมือส่งสัญญาณให้เพื่อนสนิทเดินมาหาด้วยใบหน้าเบิกบานความดีใจเปี่ยมล้นอยู่ในอก เมื่อเห็นร่างสวยในชุดกางเกงยีนขายาว ด้านบนสวมทับด้วยเสื้อสายเดี่ยวลายลูกไม้คล้ายกับเสื้อชั้นในแทบจะปกปิดเต้าอวบอื่มส่วนด้านบนไม่มิด
แซ่บ ตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาเลยจริง ๆ
"ไง"
"คิดถึง"ปัทมาพุ่งเข้ากอดเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอหน้ามานานหลายเดือนด้วยความคิดถึง โรสรินยิ้มกริ่มยกเรียวแขนโอบกอดร่างสวยของเพื่อนสนิทด้วยความคิดถึงไม่แพ้เช่นเดียวกัน
"ฉันก็คิดถึง"ปัทมาดันตัวออกมา ปลายจมูกย่นจนแทบจะติดกับริมฝีปากเมื่อได้ยินคำว่าคิดถึงจากปากของเพื่อนสาวตรงหน้า
"คิดถึง แต่ไม่มาหากันเลยเนี่ยนะ"
"ขอโทษได้ไหมล่ะ"
"ชิ ไม่ต้องมาพูดเลย วัน ๆ แกก็เอาแต่เฝ้าสวนดอกไม้ไม่คิดจะมาหาเพื่อนอย่างฉันเลยสักนิด"ปัทมาสาวสวยแสดงอาการง้องอนออกมา ซึ่งเป็นเรื่องชินตาสำหรับโรสรินที่มักจะไม่มีเวลามาสังสรรค์กับเพื่อนฝูง
นี่ถ้าหากวันนี้ไม่ใช่วันเกิดของปัทมา ให้ตายยังไงโรสรินก็คงไม่คิดจะตีตั๋วนั่งเครื่องบินมาหา ถ้าเจ้าของวันเกิดไม่ต่อสายโทรจิกจนโทรศัพท์แทบจะระเบิดคนอย่างโรสรินก็คงจะไม่ปรากฏตัวยื่นอยู่ตรงหน้าของเธออย่างนี้
"แล้วนี่มีกันแค่นี้เหรอ"โรสรินกวาดสายตามองโต๊ะตัวใหญ่ตรงหน้า ก่อนจะถามหาคนอื่น ๆ ที่จะมาร่วมฉลองวันเกิดของเพื่อนสนิทในวันนี้
"เดี๋ยวพี่ธีร์กับเพื่อนสนิทของเขาจะตามมาทีหลัง นั่งก่อนสิ อยากดื่มอะไรไหมตามสบายได้เลย"
"หึ เอาเหมือนเธอก็ได้"
"ได้สิ เดี๋ยวฉันจัดให้"โรสรินเดินตามร่างสวยของเพื่อนสาว ก่อนทั้งสองนั่งลงบนโซฟา ปัทมารับหน้าที่เป็นเจ้าภาพเรียกบริกรมาสั่งเครื่องดื่มและอาหารให้กับเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมตรงหน้า
ทั้งคู่สนิทสนมตั้งแต่เรียนมัธยมกันมาเมื่อจบมหาวิทยาลัยต่างผ่านก็พากันแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง
ปัทมาเดินตามความฝันอยากมีห้องเสื้อเป็นของตัวเอง ต่างจากโรสรินที่ชอบใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายอยู่ในไร่ดอกไม้ซึ่งเป็นกิจการที่บิดากับมารดาทิ้งเอาไว้ให้ก่อนที่ท่านทั้งสองจะเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อน
"มากรุงเทพคราวนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้แกหนีกลับก่อนครบหนึ่งอาทิตย์แน่"ปัทมาเอ่ยขึ้นเมื่อรสชาติความหวานของไวน์ไหลลงคอ
"ก็ไม่ได้บอกว่าจะกลับไว"
"ดีล่ะ ฉันกับพี่ธีร์จะจัดทริปไปเที่ยวทะเล อีกสามวันข้างหน้าแกจะต้องไปกับฉันด้วย"
"แต่"
"ถ้าแกไม่ไปแล้วคิดจะหนีกลับไร่ก่อน ฉันจะตามไปแหกอกแกถึงไร่เลยคอยดู"เจ้าแม่แฟชั่นเอ่ยปากขู่ และโรสรินรู้ ว่าคนอย่างลูกปัด ปัทมา พูดจริงทำจริงอย่างแน่นอน
สองสาวนั่งจิบเหล้าพูดคุยกันอย่างถูกคอด้วยความคิดถึง สาวสวยสไตล์เดียวกันต่างตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายหลายต่อหลายคน แต่ด้วยชื่อเสียงของเจ้าแม่แฟชั่นอย่างลูกปัดพ่วงด้วยตำแหน่งคู่หมั้นสาวของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงอย่าธีระจึงทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปยุ่ง ความสนใจของพวกผู้ชายจึงตกไปอยู่ที่ผู้หญิงชุดดำสุดเซ็กซี่อย่างโรสรินในตอนนี้แทน
"เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะ"
"อะไร"โรสรินเอ่ยถามก่อนเธอจะวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะตรงหน้า
"ดูสายตาของพวกผู้ชายพวกนั้นสิ มันกลืนเธอได้ก็คงกลืนไปแล้ว"ดวงตากลมโตของโรสรินมองไปยังทิศทางที่เพื่อนสนิทชี้บอก
มุมปากสวยของเธอกระตุกยิ้มก่อนจะยกแก้วไว้ขึ้นดื่มทำราวกับว่าไม่ได้สนใจสายตาของชายหนุ่มพวกนั้นทั้งที่มันไม่ใช่
เธอไม่ใช่เหยื่อที่ยอมให้เสือออกล่า
"รอให้ฉันเป่าเค้กก่อนนะ ค่อยว่ากัน"
"หึ"เพียงแค่มองตาต่างฝ่ายต่างก็รู้ความคิด โรสรินนั่งดื่มไวน์ด้วยความสะบายใจในขณะที่ลูกปัดกำลังส่งข้อความหาคู่หมั้นที่กำลังเดินทางเข้ามาพร้อมกับบรรดาเพื่อนสนิทของเขา ซึ่งหนึ่งในนั้นคือแฟนเก่าของโรสริน
"พี่ธีร์คะ ทางนี่ค่ะ"
"ขอโทษนะครับที่มาช้า พอดีว่าพี่ติดลูกค้าคนสำคัญกว่าจะปลีกตัวออกมาได้"
"ไม่เป็นอะไรค่ะ ลูกปัดเข้าใจ"ธีระเดินเข้ามาโอบเอวคู่หมั้นสาวที่เขาทั้งรักและหวงเธอยิ่งกว่าไข่ในหิน ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะหันมาสะดุดเข้ากับร่างสวยของใครบางคน
"สวัสดีค่ะคุณธีระ"โรสรินลุกขึ้นยืนทักทายผู้ชายที่เธอรู้จักมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่ต่างอะไรจากธีระที่เห็นว่าโรสรินเพื่อนสนิทของคนรักเดินทางมาร่วมฉลองวันเกิดในครั้งนี้ด้วย
"สวัสดีครับคุณโรส สบายดีนะไม่เจอกันนานเลย"
"โรสสบายดีค่ะ คุณธีร์สบายดีนะคะ"
"ครับ แล้วนี่มายังไงมาถึงนานแล้วหรือยัง"
"รถนั่งเครื่องมาค่ะ เพิ่งจะมาถึงเมื่อเช้า"ตั้งสองกล่าวทักทายด้วยความสนิทกันมาตั้งแต่สมัยยังเรียนมหาลัยอยู่ในกรุงเทพฯ
"ดีเลย ลูกปัดได้บอกแล้วใช่ไหมเรื่องไปออกทริปเที่ยวทะเล"
"ค่ะ"โรสรินพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสนิทที่กำลังชะเง้อคอราวกับกำลังมองหาใคร
"ที่รักคะ คุณณดล กับคุณอคินไม่มาเหรอคะ"
"มาครับ แต่มันสองคนยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกเดี๋ยวก็คงตามเข้ามา"
"อ๋อค่ะ แล้วอีกคน"ริมฝีปากของปัทมาเม้นเข้าหาดวงตากลมโตไม่กล้าจะหันไปมองร่างสูงโปร่งดั่งนางแบบของเพื่อนสนิทที่กำลังยืนยิ้มบาง ๆ ส่งมาให้ ซึ่งธีระเองก็เข้าใจดี
"ไอ้ภาคภูมิมันกำลังมา"
"..."
"เห็นว่าจะพาแฟนของมันมาด้วย"คล้ายกับมีคลื่นลูกใหญ่กระแทกเข้าใบหน้าลูกปัด เจ้าของงานวันเกิดหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทด้วยแววตาสำนึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ต่างจากเจ้าตัวที่นั่งลงบนโซฟาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว
"โรส คือว่าฉัน"
"ไม่ต้องคิดมาก เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว"
"..."
"และตอนนี้ฉันก็โตพอที่จะแยกแยะออก ว่าอะไรควรลืม หรืออะไรที่ควรจะจำ"
- Writer
