Luna

DIECIOTSO

LUNA | DIECIOTSO

SA loob ng mahigit isang buwan, ang tanging pinagkaabalahan ni Isabel ay ang pagsasanay nilang dalawa ni Sebastian sa pakikipaglaban. Nabanggit na rin ng binata sa kanya na sa pagtuntong niya ng bente anyos ay bibigyan na raw sila ni Hector ang una nilang misyon bilang mag-partner. 

At first, she complained at the said statement of Sebastian. Masyadong matagal ang dalawang taon para sa kanya. Eh ang katwiran naman sa kanya ng binata, gamitin niya ang dalawang taon na iyon sa pagsasanay. 

“Being a criminal is not an easy job, Luna,” he said to her when she complained. They were sparring in the driveway.

“Isabel,” she corrected with gritted teeth. She immediately grabbed his right arm when he was going to hit him. Sinipa niya ang paa nito at binigyan ng kaunting hila ang braso nito na naging dahilan nang pagdapa nito sa sahig. 

Nang nakadapa na ito, pumwesto siya sa gilid nito at saka pinatong ang tuhod niya sa tagiliran ng kili-kili nito habang hila-hila ang kamay ng binata.

“I am not Luna,” paalala niya. Bahagya niyang pinilipit ang braso ng binata para ipaalala rito ang pangalan niya. “And we are not going to be a criminal.”

“C’mon, binibini! We are a future assassin who aren’t cover by the government. Therefore, we are going to be criminals,” dama man ang sakit nang ginagawa niya sa braso nito ay nakuha nitong sabihin ‘yon. “And you are Luna. For your sake, please, paki-tanggapin na.”

“I am not.”

“Yes, you are! Bakit ba ang kulit mo? Remember your first mission given by Papa? Do not let anyone know your true identity!” Marahil hindi na nito matiis ang sakit ng braso, ginamit nito ang kaliwang kamay para tapikin ang sahig senyales na talo na ito. 

Well, she could say, Sebastian was right about the criminal thingy. She is going to be a criminal who seeks justice for her parents and for her first… crush… 

In-enroll na rin siya ni Hector sa pribadong unibersidad kung saan din nag-aaral ang anak nito. Hindi man niya natapos ang huling sem ng Senior High sa dating eskwelahan na pinapasukan niya kaya binayaran na lang ni Hector ang may-ari ng eskwelahan na i-enroll siya bilang freshmen college.

Siya na rin ang pinapili nito kung anong kurso ang gusto niyang kunin. Noong mga panahon na ‘yon, nawala na sa isip niya ang pangarap na maging journalist. Iyon pa naman ang naikwento niya kay Cent noong unang araw na nagkita sila sa bus.

Ang nangyari, kung ano ang kurso ni Sebastian, iyon na rin ang kinuha niya. Pareho tuloy silang IT student. Dahil doon, tinukso siya ng binata.

Unti-unti nang umikot ulit ang mundo ni Isabel. Nalilito man siya kung ano nga ang pangalan na gagamitin niya — kung ang tunay ba niyang pangalan o ang pangalan ng anak ni Hector. Pero kahit na alin pa sa dalawang ‘yon ang gamitin niya, pinakiusapan niya si Hector na ang gagamitin pa rin niyang apelyido ay ang Ruiz. Ang huling pangalan ng kanyang ama na lang ang natitira sa kanya at hindi niya hahayaan na pati iyon ay mawala sa kanya.

Sa paglipas ng mga oras, araw, linggo at buwan, hindi lang sa pisikal na pakikipaglaban ang itinuro sa kanya ni Hector. But he taught her how pull trigger and how to used combat knives. Na dapat sa tuwing babaril siya, she should keep a poker face and try not to flinch. He also taught her to disregard the emotion whenever she pull the trigger as she taking someone’s life. 

Hector was total different whenever they were in their training session. He was a strict mentor inside the training room but outside of it, it was the man they encountered every morning inside the house. Naiisip na niya kung gaano kadilim ang aura nito kapag nasa misyon ito,

Naalala tuloy niya ang unang beses na pumatay siya — ng pusa. It was illegal, yes. Killing a cat for the first time in her life was nerve-wracking as well as guilt was eating her. Nasa labas sila noon. Sa likod kasi ng malaking bahay ng mga Arienza ay isang malawak na bakanteng lote. Doon sila nagpa-practice ni Sebastian sa paggamit ng baril. May apat na dart board na may ilang metro ang layo mula sa kinatatayuan nila. 

Pero noong araw na ‘yon, may dalang itim na pusang gala si Hector. Nilagyan nito ng leash ang leeg ng pusa at sinabit ang tali sa isa sa mga dart boards. Seryoso ang tingin ng lalaki noon sa kanya nang sabihan siya nito na barilin niya ang pusa. 

Hindi niya alam kung ano ang naramdaman niya noong araw na ‘yon. Halo-halo na lang lahat. Pagkabigla, takot, konsensya, awa, at may kaunting pagkamuhi. 

“You are not gonna do it?” Hector asked her. “Then, how will you point that gun at your opponent and pull that trigger if your hindrance was your emotion?”

Nagmamakaawa siyang tumingin kay Hector. Kulang na lang ay iiling niya ang kanyang ulo at sabihing hindi niya kaya pero kung gawin man niya iyon, tiyak na pagagalitan siya nito at baka tumigil ito sa pagtulong sa kanya.

“Isabel,” he called her with his low dangerous voice. “Always remember, there is no conscience in this battlefield. Always remember your hatred, your agony, the emotions you felt during the time you witnessed your parents died in front of you.”

Every day, she improved. Physically and emotionally. Hindi lang sila puro sparring ni Sebastian, madalas din silang maglaro ng board game — like chess — sa bahay. Kapag mag-isa naman siya sa kwarto, kung hindi page-exercise ang inaatupag niya, pagbabasa naman ng mga libro na hinihiram niya kay Sebastian. 

Lumipas pa ang mga buwan. Marami na rin ang nangyari sa bahay ng mag-amang Arienza. Dumaan ang kaarawan ni Hector at ang kaarawan ni Sebastian na pinagdiwang nilang tatlo sa bahay. Hindi nawala ‘yong maliit na away at alitan nila ni Sebastian. Nagiging seryoso ang binata kapag kailangan talaga niya ng makakausap.

For her, Sebastian was like two faced. His first alter was like a hyper kid who always got a spank from his parents and lastly, he became serious like a guidance counselor. But still, she thanked him for not leaving her side whenever she needed someone to talk about her thoughts and pain.

She was thankful she met these two Arienza who fixed her somehow and treated her like a family.

“They are family,” she whispered as a small smile appeared on her lips as she stared at the picture frame standing on her bedside table. 

It was a picture of three of them. She was in the middle as Sebastian was on her right side, his arm wrapped around her shoulder. While Hector was on her left, his right hand was placed on Sebastian’s head. There was a wide smile on their faces. 

The smiles she wouldn’t forget.