ฉันเดินผ่านผู้คนที่กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนาน ผิดกับฉันที่คงยังอารมณ์คุกรุ่นไม่หายกับเหตุการณ์เมื่อครู่ จนกระทั่งสองขาพาฉันมาหยุดยืนหน้าห้องน้ำหญิง เพื่อหวังจะเอาน้ำลูบหน้าเล็กน้อยดับอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง
แต่...
“อุ๊ย เจอยัยคนเก่งที่นี่ด้วย”
เสียงหวานสะดุดหูทำให้ฉันชะงักฝีเท้าลง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ
ใช่ ! ฉันกำลังเจอกับโจทก์เก่าที่โคตรเกลียดขี้หน้าเอามาก ๆ แต่เอาเถอะ ฉันยังไม่อยากมีเรื่องกับใครในตอนนี้ เลยตัดสินใจเดินจ้ำเท้าไปอีกทาง
“ว้าย เดินหนีอะ คนเก่งในวันนั้นทำไมวันนี้เดินหนีล่ะคะ” เสียงหวานฟังดูดัดจริตนิด ๆ คนเดิมเอ่ย
หนึ่งในพวกนางชื่อเอมี่ เป็นถึงลูกเจ้าของมหาวิทยาลัย และนางก็คือต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องย้ายที่เรียนกะทันหัน !
ทั้งที่จริงมันเป็นเรื่องปัญญาอ่อนเอามาก ๆ เหตุจากหนุ่มที่นางเล็งดันมาสารภาพรักกับฉัน จากนั้นพวกนางเลยไม่ชอบขี้หน้าฉันขึ้นมา ซ้ำยังชอบมาหาเรื่
