1.โยนออกไป
แนะนำตัวละคร
เดม่อน มาเฟียหนุ่มหล่อกะล่อนหาตัวจับยาก ถึงจะโหดแต่สาวๆก็วิ่งเข้าหาไม่หยุด เพราะหน้าตาหล่อเหมือนเทพบุตรจมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้ม ตาคม ปากได้รูป สูงขาว หุ่นดี ซิกแพคแน่น แถมบ้านรวย
ว่าด้วยเรื่องความโหด ไม่ต่างจากเพื่อนอีกสองคน(ลุค,ริกเกอร์) แต่กับสาวๆสวยๆเขาจะใจดีเป็นพิเศษ ยกเว้นลูกเพื่อนแม่ ที่เอามาฝากเลี้ยง!!
ไอริส สาวสวยน่ารัก แต่แฝงไปด้วยเซ็กซี่ ด้วยปากที่ดูอวบอิ่มหน้ากัดอยู่ตลอดเวลา จมูกโด่งรับกับใบหน้าหวาน คิ้วสวยได้รูปแม้แต่ขนตาที่งอนยาวเป็นแพร ทำให้ดวงตาเธอดูโตสวยเข้าไปอีก ใครๆมองก็ต้องหลงไหล ไหนจะหุ่นอันเซ็กซี่ ส่วนเว้าโค้งรับกันไปหมด แต่ถึงจะสวยหุ่นดีแค่ไหน เธอก็โดนปฏิเสธ ซึ่งเธอรับไม่ได้! และจะไม่ยอมเด็ดขาด
'นายต้องสยบแทบเท้าของฉัน!'
ณ ห้องนอนในบ้านหรูใจกลางเมือง ชายหนุ่มที่ขึ้นเลื่องลือว่าเป็นมาเฟียสุดโหด ถูกตรึงแขนขาไว้กับมุมเตียงทั้งสี่ ด้วยสภาพล่อนจ้อน โดยฝีมือของหญิงสาวผู้คลั่งรัก ก็คือฉันเอง ไอ้ริสผู้สวยและสง่า
"ซี๊ดดด ยัยบ้าจะเข้าก็เข้า! "เดม่อนกัดกรามกรอด มองฉันที่กำลังขึ้นคร่อมเขาอยู่กลางลำตัว
"เข้าตรงไหนเล่า! "ฉันชักสีหน้าใส่ รู้สึกประหม่าและกลัว แต่มาถึงขั้นนี้แล้วฉันต้องทำต่อ เขาต้องเป็นของฉัน! ใช่ฟังไม่ผิด ฉันกำลังข่มขืนมาเฟียโหดที่ว่าอยู่ไงล่ะ
"ทำไม่เป็นแล้วจะมาข่มขืนฉันทำเหี้ยอะไร"เขาฉุนเฉียวจนฉันหน้าจ๋อย
"ก็จีบตั้งนานไม่สนใจเอง"ฉันบอกปากยื่น ใช้มือจิ้มๆ ไอ้แท่งแข็งๆ กลางหว่างขา ฉันไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร ฉันศึกษามาเป็นอย่างดี!
"ปล่อยฉัน! "เขาบอกลอดไรฟัน นัยน์ตาแดงก่ำ แต่ฉันก็ยืนยันคำเดิม
"ไม่! "
"งั้นก็นั่งลงไป! "
"นั่นตรงไหนเล่า ขอเปิดคลิปดูก่อนซี่"ว่าแล้วฉันก็หยิบมือถือ ขึ้นมาเปิดคลิปดู ไอ้ศึกษาดูมาก่อนหน้ามันดันลืมหมด เขาทำให้หัวฉันโล่งคิดอะไรไม่ออกเลย เมื่อเจอสถ่นการณ์จริงแบบนี้
"ปลดกุญแจมือให้ฉันเดี๋ยวนี้! "
"ไม่! เดี๋ยวทำเอง ตรงนี้ใช่มั้ย"ว่าแล้วก็ค่อยๆ นั่งลงไป
"ซี๊ดดด"
"โอ๊ยเจ็บ"ฉันนิ่วหน้าแล้วยกสะโพกขึ้น มันคับแน่นเกินไปฉันรับไม่ได้ ของเขาใหญ่เกินไป
"นั่งลงไป! "เขาสั่งเสียงเรียบ พร้อมกับสายตากดดัน
"มันเจ็บนี่! "
ปึก!
สวบ!
"อร๊าย!! "ฉันกรีดร้องเมื่ออยู่ๆ เขาก็สวนสะโพกขึ้นใส่ในคราวเดียว จังหวะที่ฉันพยายามนั่งลง
"มันเจ็บ! "ฉันบอกเสียงสั่นเครือ ก้มลงมองจุดเชื่อมกัน ไม่เห็นมีใครบอกว่ามันเจ็บขนาดนี้ ที่ดูคลิปมามันไม่เป็นแบบนี้
"แม่ง!!! ซี๊ดดด ใครข่มขืนใครกันแน่วะ! "
รุ่งเช้า
หลังจากเมื่อคืนที่เขาบังคับให้ฉันทำนั่นนี่ ก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีไอ้คนที่ควรจะนอนใส่กุญแจมือและเท้าอยู่บนเตียงก็หายไปเสียแล้ว ฉันรีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแต่ตรงกลางหว่างขากลับเจ็บจนจ้องทรุดตัวลงที่เดิม
"โอ๊ยย ซี๊ดดด บ้าเอ๊ย! "ฉันสบถอย่างหัวเสีย แผนที่วางไว้มันไม่ใช่แบบนี้... มันใช่แบบนี้แต่นี่มันเร็วไป ถ้าไอ้มาเฟียบ้านั่นไม่โยนฉันออกจากบ้านเมื่อคืน ฉันคงไม่ทำแบบนี้
ย้อนกลับไปเหตุการณ์เมื่อคืน
คุณป้าเพื่อนของแม่ฉัน ท่านพาฉันบินลัดฟ้ามาฝากไว้กับลูกชายของท่านที่ฉันหมายปอง ซึ่งพวกผู้ใหญ่ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันคิดจะทำอะไร งั้นพวกท่านจะปล่อยให้มาหรอ แต่ก็รู้ว่าฉันชอบเดม่อน ฉันวางแผนโดยใช้เหตุผลที่ว่า อยากมาเที่ยวหาประสบการณ์พวกท่านเลยไม่สงสัย แต่ก็ยังเป็นห่วง คุณป้าจึงเสนอให้ฉันมาอยู่กับลูกชายท่าน
"มี้! มาได้ไงครับ"ผู้ชายที่ฉันหมายปองเดินออกมารับแม่ที่หน้าบ้าน
"เอาน้องมาฝาก"คุณหญิงบอกเสียงเรียบ ฉันจึงโบกมือทักทายเขา พร้อมรอยยิ้มหวาน
"ผมไม่เอายัยเด็กนี่"เขาบอกทันทีโดยไม่คิด คิดหน่อยเถอะพ่อคุณ ให้ฉันมีกำลังใจสักนิด
"ดูแลน้องดีๆ "
"ผมไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กนะครับมี้"
"น้องไม่เด็กแล้ว"
"แล้วทำไมต้องเอามาฝาก พ่อแม่ยัยนี่ไปไหน ไม่มีครอบครัวรึไง"พี่เดม่อนโวยวาย ยังไงเขาก็ไม่ยอมรับฉัน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีๆ เหมือนกับฉันที่หลงรักเขา ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีๆ
เดม่อนเป็นรักแรกพบของฉัน เมื่อครั้งยังเด็กเขาเคยช่วยฉันจากอุบัติเหตุ ถ้าเขาไม่พุ่งเข้ามาช่วยจนตัวเองได้รับบาดเจ็บ ฉันคงโดนรถชนตายไปแล้ว และไม่มีไอริสในวันนี้ เขากล้าหาญมากและเท่บาดใจ ชีวิตฉันเป็นของเขาตั้งแต่วันนั้น ทั้งกายและหัวใจฉันมองให้เขาเพียงคนเดียว
รักแรกและรักเดียว
แต่ ณ ต้อนนั้นฉันยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เขาช่วยฉันและหายไปทันที ฉันพยายามตามหาเขา แต่ก็ไม่เหลือร่องรอยอะไรให้สืบหา แต่แล้ววันหนึ่งฉันก็ได้เจอเขาอีกครั้ง มันเป็นความบังเอิญหรือโชคดีของฉันก็ไม่รู้ ที่ผู้ชายที่ช่วยชีวิตฉันวันนั้น กลับเป็นลูกของเพื่อนแม่ ฉันพยายามเข้าหาเขาแต่มันไม่ง่ายเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณป้า ฉันก็ไม่รู้จะเข้าถึงตัวเขาด้วยวิธีไหน เขาเป็นถึงมาเฟียเลยนะเข้าหาได้ง่ายซะที่ไหนล่ะ
"ไอริสอยากมาเที่ยว ถ้าชอบก็จะเรียนที่นี่เลย"ฉันยื่นหน้าออกไปตอบแทนคุณป้า
"อยากเที่ยวก็ไปอยู่โรงแรมดิ"
"ก็อยากอยู่ที่นี่อะ"ลอยหน้าลอยตา
"เธอเป็นมันหน้าหนาจริงๆ ฉันไม่เอา! มี้เอายัยนี่....."เดม่อนต่อว่าฉัน แล้วหันไปบอกแม่ แต่กลับหาไม่เจอ
"คุณป้ากลับแล้ว"ฉันยักไหล่ยกยิ้ม ยังไงฉันก็ต้องได้อยู่ที่นี่
"เหอะ! เอายัยนี่ออกไป"เขาเค้นยิ้ม แล้วสั่งลูกน้องเสียงเข้ม
"แน่ใจหรอ ถ้าคุณป้ารู้นายหูชาแน่"
"คิดว่าฉันกลัว? "เขาเลิกคิ้วยิ้มมุมปาก นัยน์ตาบ่งบอกว่าเขาเอาจริง!
"นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ! "
"โยนออกไป"สั่งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและเด็ดขาด
สิ้นเสียงคำสั่ง บอดี้การ์ดก็เข้ามาจับตัว ฉันกรีดร้องดังลั่น พยายามดีดดิ้นให้หลุด แต่ก็สู้แรงบอดี้การ์ดตัวโตไม่ได้ ได้แต่ร้องตะโกน
"อร๊ายย"
"ปล่อยฉันนะ ปล่อย"
"บอกให้ปล่อยไงเล่า"
"เดม่อนบ้า! คอยดูเถอะ!! นายต้องเป็นของฉันนนนน"
ฉันประกาศกร้าวยืนหยัดจุดยืนของตัวเอง ก่อนจะถูกจับโยนออกจากรั้วบ้านเขาจริงๆ แต่โชคดีที่คุณป้ายังไม่กลับ ฉันเลยเข้ามาในบ้านได้อีกครั้ง และทำการข่มขืนเขาไปเมื่อคืน