Pain 14 ; เเต่เธอคือยาของฉัน

1766 Words

ในรถที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจของเขา กับรอยแผลที่ยังแสบอยู่ทุกจังหวะหัวใจ กลัว...กลัวว่าแค่หันหลังให้ เธอก็จะเดินจากไปอีก เธอเก่งเรื่องหนีเขาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เขาเลยเลือกจะลากเธอขึ้นรถมาด้วยกัน แม้เจ้าตัวจะยังไม่หายตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่ง ผ่านมาเขานั่งไปเงียบ ๆ มือหนึ่งกุมเเผล ที่ท้อง อีกมือยังปวดระบม แต่ความเจ็บจากแผล...มันเทียบไม่ได้กับ คำพูดที่เธอเพิ่งพูดก่อนหน้าจะขึ้นรถเลย "ฉันไม่ต้องการพี่...ในฐานะศพที่มีบุญคุณ" คำนั้น...มันแทงเข้าไปในทุกชั้นของหัวใจ เขาคำพูดที่ไม่มีน้ำเสียงสั่นไหว ไม่มีแม้แต่ ร่องรอยความลังเลเหมือนเธอแค่พูด... เพื่อบอกให้เขารู้ว่าอย่ารอความผูกพันจาก เธอเลยเขาเคยชินกับความเย็นชาแต่วันนี้ มันต่างออกไป เพราะเขาเพิ่งเกือบตาย และเธอ…ก็เพิ่งจะเกือบเสียเขาไปเช่นกัน เขาหันไปมองเธอแววตาเธอว่างเปล่า แต่ริมฝีปากเม้มแน่น เหมือนกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้เขาไม่กล้าพูด ไม่กล้าแม้แต่ จะเอื้อมมือไปแตะจนกระทั่งเธอหันกลับมา รวดเร็วเกินกว่าที่เขาจะตั้งตัวและปลายจมูก ของเธอก็ชนกับเขาโดยไม่ตั้งใจ ชั่ววินาทีนั้น...หัวใจเขาแทบหยุดเต้น เขารู้ว่าเธอจะผละออกแต่เขาก็ยังกลั้นหายใจ ไว้ เผื่อว่าเธอจะไม่ถอยไปไกลมากแล้วเสียง ของเธอก็ดังขึ้น “วันนี้ฉันจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน…ฉัน สัญญา!!” เขานิ่งคำพูดนั้นควรจะทำให้เขารู้สึกดี แต่เปล่าเลย มันทำให้เขารู้สึกแย่ลงไปอีก “หึ...วันนี้...” เขาหัวเราะในลำคอแผ่ว ๆ คำพูดเธอเหมือนยื่นสายใยมาให้แค่พอ มีหวัง แล้วก็ตัดมันทิ้งในวันพรุ่งนี้เขาเอ่ยถาม... ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าคำตอบจะทำร้ายตัวเอง “งั้นแปลว่า...วันอื่นเธอก็จะทิ้งฉันใช่ไหม” เขาไม่ได้ประชด ไม่ได้โกรธแต่เจ็บ… เจ็บจนไม่รู้จะวางหัวใจตัวเองไว้ตรงไหน เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าเรือนไม้หลังใหญ่ ที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำแสงไฟวอร์มไวท์ส่องลอด ผ่านผ้าม่านบาง ๆ ภายในบ้านท่ามกลางความ เงียบสงบของธรรมชาติ ใจของใครบางคน กลับปั่นป่วนเกินจะอธิบายร่างสูงของเลเอส ถูกพยุงลงจากรถโดยลูกน้อง เขายังยืนยันคำเดิม “ไม่ต้องพาฉันไปโรงบาล…ถ้าทีร่าไม่ไปด้วย ฉันไม่รักษา” เรย์ถึงกับถอนหายใจเป็นรอบที่สิบของวัน “นายน้อย…จะดื้อเกินไปแล้วครั—” “เรย์ ถ้าแกยังพูดอีกคำ…ฉันจะเอาลูกปืนยัด ปากเเกตรงนั้นเลย”เลเอสพูดเสียงเรียบ แต่แววตาจริงจังจนไม่มีใครกล้าขัด เรย์ชะงักทีร่าเองก็นิ่งอึ้ง เธอไม่รู้ว่าเขาดื้อ จริง หรือแค่ใช้เธอเป็นข้ออ้างให้ตัวเองได้ ใกล้ชิดเธออีกหน่อยสุดท้าย…เธอจึงจำใจ เดินตามเข้าไปในบ้าน [ในห้องนอนใหญ่] ห้องทั้งห้องถูกเตรียมไว้ให้พร้อมรับมือ กับการรักษาหมอส่วนตัวของเลเอสกำลัง ทำแผล ตรวจอาการในขณะที่เจ้าตัว... ไม่ละสายตาไปจากทีร่าที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ปลายเตียง “ทีร่า...ถ้าเธอก้าวออกจากห้องไป ฉันจะหยุด การรักษาทุกอย่างไห้หมด” เขาพูดราวกับเด็กเอาแต่ใจ และเขาก็หมายความตามนั้นจริง ๆ ทีร่าขบกรามแน่น หงุดหงิด หงุดหงิดมาก แต่ก็พูดอะไรไม่ออกเพราะกลัวเขาจะทำจริง “พี่มันงี่เง่า”เธอพูดผ่านไรฟัน “ถ้าพี่ไม่ห่วงชีวิตตัวเอง ก็อย่ามาลากฉันไปยุ่ง เกี่ยวด้วย”เลเอสหัวเราะเบา ๆ “ฉันไม่ได้จะตาย…แค่จะหายช้าถ้าไม่มีเธออยู่ด้วย” “คำพูดบ้า ๆ แบบนี้…” ทีร่ากำลังจะลุก แต่เสียงของหมอก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน “รบกวนคุณทีร่าอยู่ตรงนี้เถอะครับ…ผมจะได้ รักษาคุณเลเอสได้สะดวก!” ทีร่านิ่งงันมองไปยังเลเอสที่กำลังทำหน้าเหมือนผู้ป่วยโรคหัวใจแต่จริง ๆ แล้วมันคือโรค‘หัวดื้อ’สุดท้ายเธอก็นั่งลง ใหม่ พูดเสียงห้วน “ฉันจะอยู่จนพี่หลับเท่านั้น” เลเอสยิ้มเจือจาง ใบหน้าแม้ซีดเซียวจากบาดแผล แต่แววตากลับอบอุ่นผิดแปลก “แค่นั้นก็พอแล้ว...คืนนี้แค่ไม่หายไปก็พอ” หลังจากที่หมอทำแผลเสร็จเรียบร้อย ก็ยื่นยาสองเม็ดให้กับเลเอสพร้อมน้ำหนึ่งแก้ว แต่เขากลับนั่งพิงหัวเตียงเฉย ๆ ไม่ยอมยื่นมือไปรับ หมอชะงัก มองหน้าคนไข้ก่อนจะหันมามองทีร่า “…คุณทีร่า รบกวนช่วยหน่อยได้ไหมครับ?” ทีร่าขมวดคิ้ว“…ให้ช่วยอะไรคะ?” หมอลอบถอนหายใจ “เขาไม่กินยาถ้าไม่ใช่คุณเป็นคนให้ครับ...” “นี่พี่เด็กสามขวบเหรอ?!” น้ำเสียงของเธอเต็ม ไปด้วยความไม่เชื่อ แต่เลเอสกลับตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เปล่า…ฉันแค่เลือกกินเฉพาะของที่อยากกิน” ทีร่าถลึงตาใส่“ยา! มันคือยา! ไม่ใช่ของหวาน!” “แต่ถ้าเธอป้อน มันก็จะอร่อยขึ้นไง” เขายิ้มนิดๆ น้ำเสียงขี้เล่นแต่แฝงแวว เหนื่อยล้าจากแผลที่ได้รับ ทีร่าหันหน้าหนี แก้มร้อนผ่าวโดยไม่รู้ตัว “…ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลย ฉันไม่ใช่พยาบาลพี่นะ” “แต่เธอคือยาของฉัน” คำพูดนั้นออกจากปากเลเอสด้วยน้ำเสียงเบา ราบเรียบ ไม่ใช่การจีบเล่น ๆ มันมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่ และเธอสัมผัสได้ เธอคว้ายาและแก้วน้ำมาอย่างหงุดหงิด ปิดบังความสั่นในใจ “อ้าปาก! ฉันจะรีบให้แล้วจะได้รีบกลับบ้าน!” เขาเลิกคิ้วขำ ๆ“ไหนบอกจะอยู่จนฉันหลับ” “ก็…ใช่! แต่ไม่ใช่เลี้ยงเด็กก่อนนอนแบบนี้!” แม้จะปากแข็ง แต่สุดท้ายเธอก็ยื่นเม็ดยาใส่ ปากเขาเอง แล้วส่งแก้วน้ำให้ เลเอสมองหน้าเธอขณะกลืนน้ำช้า ๆ ราวกับต้องการจดจำเธอไว้ในทุกวินาที “ดีมาก” เธอพูดเสียงแข็ง พยายามลุกหนี จากสายตานั้น แต่เขากลับคว้ามือเธอไว้ก่อน “…เธอจะไม่หายไปพรุ่งนี้ใช่ไหมทีร่า” เธอหยุดกึก ไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม และเขาก็นั่งมองแผ่นหลังเธอที่สั่นเบา ๆ ด้วยหัวใจที่ปวดหนึบอีกครั้ง… ความเงียบโรยตัวช้า ๆ หลังคำพูดของทีร่า แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่ตอบว่า “จะอยู่” หรือ “จะไป” ก่อนจะลุกขึ้นตั้งท่าจะถอยออกจากเตียง ฟึบ! แต่ยังไม่ทันจะขยับได้เต็มที่มือแกร่ง ของเลเอส ก็ดึงเธอเอาไว้ กอดเธอเข้าไป แนบอกอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว “อ้ะ...!” เธออุทานตกใจ “นอนก่อน...” เสียงเขาแหบพร่าแผ่วเบา แต่ชัดเจนว่าไม่ใช่คำขอ “นอนได้แล้ว…อย่าไปไหนเลยนะ” เธออึ้งไปครู่ใหญ่ กับการกระทำของเขา ยิ่งกว่านั้น…ตอนนี้เขาไม่ได้แค่กอด แต่ยังฝังใบหน้าลงบนไหล่เธอเหมือนลูก หมาป่าที่หมดเรี่ยวแรงจากการต่อสู้ แล้วได้เจอมุมสงบในอ้อมแขนของใครสักคน “ปล่อยฉันเดียวนี้เลยนะ!!” “อ๊ะ...เจ็บ...!” เสียงเขาร้องขึ้นมาทันที พร้อมกับเบ้หน้า เหมือนคนเจ็บบาดเจ็ผลจากการ กระทบกระเทือนมือที่กอดเธอก็ไม่ได้ปล่อย กลับยิ่งรัดแน่นขึ้นอย่างอ่อนแรงและแผ่วเบา คล้ายเด็กป่วยที่ใช้ความป่วยเป็นข้ออ้างแบบเนียน ๆ “จะทิ้งกันตอนฉันเป็นแบบนี้จริง ๆ เหรอ...ทีร่า...?” เธอชะงักหัวใจที่ตั้งใจจะแข็ง…กลับอ่อนยวบ ลงอีกครั้ง "เฮ้อ! .....” เธอถอนหายใจเบา ๆ แล้วปล่อยให้ตัวเอง นอนนิ่งในอ้อมแขนเขา “ฉันไม่รู้จะพูดยังไงกับพี่จริงๆ"ทีร่าบ่นอุบอิบ เลเอสยิ้มบาง ๆไม่ตอบอะไรอีก นอกจากขยับใบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้น ฝังมันไว้ตรงซอกคอเธอกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากผิวกายของเธอทำให้เขาหลับตาลง อย่างพอใจคืนนี้...เขาได้กอดเธอไว้ใน อ้อมแขนแม้จะไม่ได้รับคำสัญญาแต่แค่ได้ เธออยู่ข้างกาย…มันก็มากพอแล้ว กลิ่นหอมจากผิวของเธอ ยังวนเวียนอยู่ ปลายจมูกสัมผัสอุ่นจากตัวเล็ก ๆ ที่แผ่นอก เขากำลังโอบไว้แน่น ยังอยู่แต่เขากลับหลับ ไม่ลง…หรือไม่อาจหลับสนิทได้เลยตั้งแต่ เธอนอนข้างกันไม่ใช่เพราะเจ็บแผล ไม่ใช่เพราะยาที่เพิ่งกินไปเริ่มออกฤทธิ์ แต่เพราะ"กลัว"กลัวลมหายใจข้างกายนี้ จะจางหายไปทุกครั้งที่ขยับตัวนิดเดียว หรือเสียงลมหายใจของเธอเปลี่ยนไปนิดหน่อยหัวใจเขาก็สะดุ้งเฮือก เหมือนคนที่เคย ฝันร้ายซ้ำซาก และไม่รู้ว่าตัวเองตื่นจากฝันนั้น แล้วหรือยังเขาลืมตาขึ้นอีกครั้งในความมืด แขนยังโอบรัดเธอไว้แน่นใบหน้าของเธอยัง ซุกอยู่ใกล้ ๆ 'เธอยังอยู่' เลเอสบอกกับตัวเองแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่หัวใจที่เคยแกร่งกลับสั่นสะเทือนง่ายจน น่าตลก “อย่าหายไป...” เขาคิดในใจเสียงนั้นไม่เคยพูดออกมา เพราะเขาไม่กล้าขอ...แม้กระทั่งความมั่นคงจากคนที่เขาเคยทำร้ายด้วยความเงียบของตัวเองยิ่งเธอเงียบ ยิ่งกลัวยิ่งเธอสงบนิ่งเหมือน หลับสนิท เขายิ่งระแวงว่าพอตื่นขึ้นมา ตรงนี้จะไม่มีเธออีกแล้วเขาเลยดึงเธอเข้ามา ใกล้กว่าเดิมในทุก ๆ ครั้งที่รู้สึกว่าเธอจะเคลื่อนไหวแกล้งบ่นว่าเจ็บบ้างทำเสียง อ้อนบ้างทั้งที่จริง…เขาแค่อยากแน่ใจว่า เธอยังอยู่คืนนี้...เขานอนกอดความกลัว และคนที่เขารักมากที่สุดเอาไว้ในอ้อมแขน เหมือนเด็กที่ไม่อยากให้ของเล่นชิ้นโปรด หายไปในตอนเช้าแม้จะเหนื่อย…แต่เขา ยังไม่หลับสนิทแค่พักสายตาแค่หลับ ๆ ตื่น ๆ แค่รอเวลาเช้า เพื่อมั่นใจอีกครั้งว่าเมื่อแสง อาทิตย์ส่องมาเธอยังอยู่ข้างเขา...จริง ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more