🌻💛 หลังจากข้อความนั้น ˖◛⁺⑅♡

2114 Words

🌻💛 เรากลับเข้าสู่ปัจจุบันอีกครั้ง “หลังจากข้อความนั้น” 📍เป็นจุดเริ่มของสิ่งใหม่ระหว่างพริมและคีย์ ทั้งสองยังไม่ได้พูดคำว่า “รัก” แต่เป็ที่รู้กันว่า..ใครบางคนเคยฟังเราเคยรักเรา โดยไม่ได้ขอให้เราเปลี่ยนอะไรเลย นั่นต่างหากคือสิ่งที่ค่อย ๆ ประสานหัวใจสองดวงให้แน่นขึ้นในความนิ่ง และเงียบ —— ✦ “ไม่ต้องรีบบอกว่า ‘รัก’ แค่ยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ก็เพียงพอแล้ว” ⸻ ☀️ เวลา 09:10 น. – คาบเรียนภาษาจีนพื้นฐาน 📚 🪟 พริมวรานั่งอยู่ริมหน้าต่าง มือหนึ่งวางอยู่บนชีทเรียน อีกมือถือโทรศัพท์ซ่อนใต้โต๊ะ เธออ่านข้อความของคีย์ซ้ำอีกหลาย ๆ รอบ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มะลิหันมามองเธอ เห็นแก้มเพื่อนขึ้นสีชมพูจาง ๆ แต่ไม่พูดอะไร นอกจากพึมพำเบา ๆ ว่า.. “นั่นแหละ…พริมตัวจริงของจริงกลับมาแล้ว” โว้ย ! ⸻ ☁️ ขณะเดียวกัน – เวิร์กช็อปวิศวะ ⚙️ 🎛️ คีย์นั่งต่อวงจรคนเดียวที่มุมห้อง 📐 แต่แปลกตรงที่มีเสียงเพลงจีนเบา ๆ ลอยออกจากหูฟังข้างเดียว 🎶🎵🎼 ไม่ใช่เพราะเขาฟังเข้าใจ แต่เพราะมีใครบางคน เคยอ่านให้เขาฟัง รุ่นน้องวิศวะคนหนึ่งเดินมาแซว 🍃 “พี่คีย์มีเปิดเพลงตอนทำงานด้วยเหรอครับ นึกว่าพี่เงียบแบบเปิดโหมดห้องสมุดตลอด” คีย์ไม่ตอบ 🎵 แค่ยกมุมปากขึ้นนิดเดียว แล้วตั้งหน้าตั้งตาวัดกระแสไฟต่อ 💛 “ถ้าเขาฟังฉันทั้งที่ฉันไม่พูดได้… ฉันก็ฟังเขาทั้งที่ไม่เข้าใจทุกคำได้เหมือนกัน” ⸻ 🧃 ช่วงพักเที่ยง – ใต้ตึกกิจกรรม 🫙พริมเดินถือขวดน้ำมะนาวระหว่างพัก 📱 จู่ ๆ มือถือก็สั่น มีข้อความเด้งขึ้นจากชื่อที่เธอเซฟไว้ว่า.. “คนซ่อมหัวใจ” 💚 คีย์: “ตอนเย็นว่างไหม” “มีของอยากให้” 💌 พริมอ่านข้อความนั้น แล้วตอบไปว่า.. พริม: “ถ้าพี่หมายถึง ‘ของกิน’ ก็ว่างค่ะ ถ้าหมายถึง ‘คำถามยาก ๆ’ หนูว่างครึ่งเดียว” ไม่ถึงสามวินาที คีย์ตอบกลับมาว่า.. คีย์: “ไม่ใช่ของกิน ไม่ใช่คำถาม” “เป็น ‘เครื่องมือทดสอบการสื่อสารหัวใจ’” 💛💚 เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ คนเดียว พร้อมพิมพ์ตอบกลับว่า.. พริม: “งั้นหนูว่างเต็มร้อยเลยค่ะ” 🧉 🌇 เย็นวันเดียวกัน – ดาดฟ้าตึกเรียนรวม คีย์นั่งรอที่มุมดาดฟ้า 🗳️ มีกล่องกระดาษใบเล็กอยู่ข้างตัว 🍃และลมเย็น ๆ พัดเข้ามาพอดีกับตอนที่พริมผลักประตูขึ้นมา เธอไม่ได้พูดอะไร แค่นั่งลงข้างเขาเงียบ ๆ “เอานี่” คีย์เลื่อนกล่องให้ 🗳️ พริมเปิดออก ข้างในเป็น “กล่องไม้แกะสลัก” รูปแมวตัวเล็ก ๆ ที่เวลาเปิดฝา จะมีเสียง “ติ๊ง” เบา ๆ เหมือนกล่องดนตรี…แต่ไม่ใช่ เธอมองเขางง ๆ “นี่คือ…เครื่องมือทดสอบการสื่อสารหัวใจ?” 💚 คีย์พยักหน้า แล้วแตะปุ่มใต้กล่องเบา ๆ เสียง “ติ๊ง” ดังขึ้นหนึ่งครั้ง 🎵 จากนั้นมีแสงไฟ LED จิ๋วขึ้นมาที่มุมกล่อง เป็นรูป “สัญลักษณ์หัวใจ” เล็ก ๆ 💚💛 เขาพูดเรียบ ๆ “กล่องนี้ตั้งค่าไว้ ถ้าคนที่เปิดมันกำลัง ‘เต้นหัวใจแรง’ เซ็นเซอร์จะจับสั่นสะเทือนที่ฝ่ามือ แล้วส่งสัญญาณขึ้นเป็นแสง” พริมมองกล่องอีกครั้ง 🗳️ แล้ววางมือลงบนฝา ไม่นาน…แสงหัวใจสีแดงก็กระพริบขึ้นมาอีกครั้ง เธอพูดไม่ออก น้ำตาคลอแต่ยังหัวเราะออกมานิด ๆ “งั้นถ้าหนูเปิดทุกวัน มันจะกระพริบทุกวันไหมคะ…” คีย์เงียบไปสักพัก แล้วตอบเบา ๆ ว่า.. “ถ้าเธอยัง ‘รู้สึก’ ทุกวัน…มันก็คงขึ้นทุกวัน” ⸻ 📌 🌥️ พริมเงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน แล้วหันมาทางเขา “แล้วของพี่ล่ะคะ มีเครื่องมืออะไรที่รู้ว่าพี่รู้สึกอะไรบ้างรึเปล่า?” คีย์มองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือข้างหนึ่งให้ “มีแค่นิ้วเธอ ที่จับหัวใจฉันออกได้แม่นกว่าเครื่องไหนแล้วตอนนี้” พริมยื่นมือไปแตะเบา ๆ แล้วพูดคำหนึ่งที่ไม่ต้องใช้เซ็นเซอร์ใด ๆ ตรวจวัด “หนูไม่ได้กลัวพี่อีกแล้วนะคะ” “แล้วก็..ไม่ได้กลัวโลกของพี่ด้วย” 💛 แสงหัวใจเล็ก ๆ กระพริบขึ้นอีกครั้ง กลางแดดยามเย็นที่อบอุ่นจนไม่ต้องพูดคำว่า “รัก” ก็เพียงพอ 🌻 มุมมองของ มะลิ เพื่อนสนิทพริมเริ่มมีความหน้าเชื่อถือมากขึ้น คีย์และพริมค่อย ๆ เริ่มแบบเรียบง่ายและอบอุ่นขึ้นตามจังหวะใจ โลกอีกด้านของคีย์ ที่เต็มไปด้วยอดีตที่อันตรายก็ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาหาคีย์ และ มะลิ 🌸 คือคนแรกที่สังเกตได้ แม้ไม่เข้าใจทั้งหมด แต่พอรู้ว่า.. “โลกของเขาไม่เหมือนใคร และอาจไม่ใช่ทุกคนจะอยู่ในนั้นได้โดยไม่เจ็บปวด” ⸻ ✦ “เพราะฉันคือเพื่อนที่รู้จักเธอดีที่สุด ถึงต้องกล้าพูดบางอย่าง แม้จะกลัวว่าเธอจะโกรธ” ⸻ ☀️ เช้าวันศุกร์ – ร้านกาแฟหน้าคณะ ☕️ กลิ่นกาแฟหอมลอยอ่อน ๆ ตัดกับเสียงนกร้องยามเช้า พริมวรายกแก้วชานมขึ้นจิบ 🧋 ขณะเลื่อนมือถือดูอะไรบางอย่าง ใบหน้าเธอมีรอยยิ้มเล็ก ๆ เป็นรอยยิ้มแบบที่หายไปจากใบหน้านี้นานหลายสัปดาห์ มะลินั่งอยู่ตรงข้าม อย่างนิ่ง ๆ เงียบ ๆ และค่อยสังเกตอยู่อย่างห่าง ๆ “เขาส่งอะไรมาอีกล่ะ?” มะลิถามด้วยน้ำเสียงปกติ ขำ ๆ 🎶 “หรือว่าวันนี้ให้ข้าวกล่องธีม ‘เครื่องกลบอกรัก’ อีก?” พริมวางมือถือ ยิ้มเขิน ๆ “เปล่า..เขาส่งรูปแมวในกล้องฟิล์มมาเฉย ๆ แล้วบอกว่า.. ‘เหมือนเธอ’” “คือแมวตัวนั้นมองกล้องแบบงง ๆ แต่หูแดงอะ!” มะลิหัวเราะตาม 🎵 แต่ในแววตาเธอมีบางอย่างเปลี่ยนไปเล็กน้อย ⸻ ⏰ เวลาผ่านไป — ระหว่างเดินไปตึกเรียน ทั้งคู่เดินไปด้วยกัน แสงแดดตกกระทบพื้นถนนคอนกรีตที่เต็มไปด้วยใบไม้ปลิว🍃 พริมยังคงเล่าถึงกล่องหัวใจ กล่องเสียง และโปรเจกต์ใหม่ที่คีย์ทำให้แมวข้างหอ จนกระทั่ง.. มะลิหยุดเดิน เรียกพริมเบา ๆ “พริม…ขอถามตรง ๆ ได้ไหม” พริมชะงัก หันกลับมา 🌸 “หืม?” “เธอ…รู้จัก ‘โลกของเขา’ ดีแค่ไหนแล้วอะ” ⸻ 🌫️ บรรยากาศเปลี่ยน พริมไม่ตอบในทันที เพราะคำถามนั้นไม่ใช่คำถามง่าย เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่คำถามประชด แต่มาจากคนที่ “ห่วงเธอจริง ๆ” “มะลิหมายถึง…” 🍂 “พ่อเขา…ใช่มั้ย” พริมพูดต่อเบา ๆ มะลิพยักหน้า 💚 “แล้วก็…เมื่อคืนก่อน ฉันเห็นพี่คีย์ที่มุมถนนใกล้ทางรถไฟ” “ตอนนั้นดึกมากแล้ว เขาไม่ได้ใส่เสื้อช็อป…แต่มีคนเดินตามเขามาสองคน หน้าตาไม่น่าใช่เพื่อนในคณะเราแน่ ๆ” พริมเงียบ 🌸 เหมือนใจเธอร่วงลงเล็กน้อย ⸻ 🗣️ บทสนทนาสะเทือนใจ 🌻 มะลิพูดต่อช้า ๆ 🌸 “ฉันไม่อยากให้เธอกลัวนะ แต่แค่อยากให้เธอรู้ว่า.. คนบางคนมีอดีตที่ไม่ได้แปะไว้บนหน้า หรือในคำพูด” เธอหายใจลึก แล้วพูดต่อว่า.. “ถ้าเธอเลือกจะอยู่กับเขา ฉันจะไม่ห้าม แต่ขออย่างเดียว…” พริมเงยหน้าขึ้นสบตา 🧉 “…อะไรเหรอ?” “ขอให้เธอมีที่ว่างในใจ…สำหรับการถอยกลับ บ้าง” “ไม่ใช่เพราะไม่รัก แต่เพราะบางที ความรักก็ต้องมีทางหนีเผื่อเอาไว้ ไม่ใช่แค่ทางไปข้างหน้า” ⸻ 💬 ปลายบทสนทนา พริมพยักหน้าเบา ๆ สีหน้าของเธอยังสงบ แต่น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย “หนูเข้าใจ ขอบคุณมะลินะ 🌸 ที่กล้าพูดในวันที่ใคร ๆ ก็เอาแต่ยิ้มให้หนู” มะลิยิ้มจาง ๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้ 🍃 “แค่ขอให้เธอมั่นใจว่า..ที่กำลังยืนอยู่ มันคือทางเดินที่เธอเลือก ไม่ใช่ที่เขาลากเธอเข้าไป” ⸻ 📌 🌒 เย็นวันนั้น พริมนั่งอยู่บนโต๊ะม้าหินตัวเดิม กับกล่องข้าวและโน้ตที่คีย์ส่งมาให้ แต่ครั้งนี้ เธอไม่ได้เปิดทันที เธอนั่งมองมันอยู่เงียบ ๆ 🏡 แล้วพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง “ถ้าพี่อยากให้หนูอยู่ข้างพี่ หนูก็อยากให้พี่ยอมให้หนู ‘รู้ทุกด้าน’ ของพี่ด้วยนะคะ ไม่ใช่แค่ด้านที่ปลอดภัย” 🗳️ เธอวางมือบนกล่องเบา ๆ ไม่มีแสง ไม่มีเซ็นเซอร์ มีแค่หัวใจของเธอเองที่ยังเต้นอยู่ 💛 🌥️ ช่วงเย็นวันนั้น พริมค่อย ๆ กล้าที่จะเอ่ยปากถามคีย์เรื่องที่เธอไม่เคยกล้าถามมาก่อน ไม่ใช่เพราะเธอไม่เชื่อใจเขา แต่เพราะถ้าจะอยู่ข้างใครจริง ๆ ต้องรู้จักเขาทั้งหมด ⸻ ✦ “หนูไม่ได้อยากรู้เพราะสงสัย แต่เพราะอยากเข้าใจ” ⸻ 🌒 เย็นวันนั้น หลังเลิกคลาสเรียน พริมยืนรออยู่ข้างรถคีย์เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เขาเดินออกมาจากตึกวิศวะช้า ๆ ไม่เร่งรีบ มองเห็นเธอแต่ไกล วันนี้เธอไม่ได้ยิ้มทันทีเหมือนปกติ 🌻 เธอยืนอยู่เฉย ๆ เอามือซุกกระเป๋าเสื้อคลุมเหมือนลังเลจะพูดอะไรบางอย่าง “รอนานไหม” 💛🌸 คีย์ถามเสียงเรียบ ๆ พลางสวมหมวกกันน็อกให้พริม พริมส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่ค่ะ แค่มีอะไรอยากถามพี่ ถ้าพี่ไม่รำคาญ” เขาชะงักนิดหน่อย แต่พยักหน้าให้ “อืม ลองถามดูสิ” พริมสูดหายใจเข้าลึก เธอไม่ได้มองหน้าเขาตรง ๆ แต่พูดช้า ๆ “พี่เคยบอกว่าครอบครัวพี่ไม่เหมือนคนอื่น…” “แล้วมะลิก็เล่าให้ฟังว่า..เคยเห็นพี่เดินกับคนแปลกหน้า แถวทางรถไฟดึก ๆ” 🍂 “หนูไม่ได้กลัวนะคะ แค่…” เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า.. “หนูไม่อยากเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ ว่าตัวเองกำลังเดินอยู่ในโลกแบบไหน” คีย์ไม่ตอบทันที 📝 เขายืนเงียบอยู่ข้างรถ ลมเย็นพัดมาช้า ๆ 🍃 “พริม” เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ 🌻 “หนูฟังอยู่ค่ะ” เธอหันกลับไปสบตาเขา 💛 คีย์ขยับตัวพิงข้างรถ เสียงเขานุ่มลงเล็กน้อย “พ่อพี่เคยอยู่ในเครือข่ายหนึ่งที่ไม่สะอาดเท่าไหร่” “ตอนเด็ก พี่เคยเห็นคนถือปืนมากกว่าถือปากกา” “แม่พี่เสียเพราะเรื่องบางอย่างที่เกิดในบ้าน…” เขาหยุดพูด 🔐 สายตาเขาหลุบต่ำลง “พี่ไม่เคยอยากให้ใครต้องเข้ามาอยู่ในโลกแบบนั้นอีก ไม่ว่าจะเป็นใคร” “โดยเฉพาะเธอ” 💚 พริมยืนนิ่ง ใจเธอสั่นนิด ๆ แต่ไม่ใช่เพราะกลัว เธอก้าวเข้าไปใกล้เขาหนึ่งก้าว “แล้วพี่ตอนนี้…ยังอยู่ในโลกแบบนั้นรึเปล่าคะ?” คีย์ส่ายหน้า 🕶️ “ไม่เต็มตัว พี่พยายามออกมานานแล้ว แต่มันมีบางอย่าง…ที่ผูกไว้กับอดีตจนยังปล่อยไม่ได้ทั้งหมด” “เช่นอะไรเหรอคะ?”🦄 เธอถามต่อเบา ๆ “คำว่า ‘ลูกชายคนเดียวของคนแบบนั้น’ ยังไงมันก็ไม่หายจากตัวพี่ซะทีเดียว” “แต่พี่เลือกแล้ว ว่าจะใช้ชีวิตแบบใหม่ พี่ไม่อยากให้ใครต้องสูญเสีย เพราะความเงาของพี่อีก” พริมเงียบ 🕊️ ก่อนจะพูดช้า ๆ “หนูไม่ได้อยากรู้เพราะสงสัยพี่นะคะ” “แต่เพราะอยากเข้าใจ…ว่าจะจับมือคนคนหนึ่งไว้ ยังไงให้แน่นที่สุด โดยไม่หลับหูหลับตา” เธอก้มมองมือของตัวเอง✨ นิ้วเรียวยาวนั้นกำแน่นอยู่เงียบ ๆ คีย์มองเธอ 🫧 แล้วเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้เบา ๆ “ถ้าวันไหนมันหนัก…พี่จะบอกเธอก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาเอง” “ไม่ให้เธอต้องเดินหลง หรือถูกลากไป” พริมเงยหน้าขึ้น ยิ้มเล็ก ๆ กลับไป “หนูไม่ใช่คนที่เดินหลงง่ายนะคะ แต่ถ้าใครจะหลง หนูว่าพี่นั่นแหละ…น่าห่วงกว่า” คีย์หลุดยิ้มนิดหนึ่ง หัวเราะในลำคอเบา ๆ “ก็นั่นสิ…” ⸻ 📌 🏍️ คีย์ขับรถพาเธอซ้อนท้ายออกจากลานจอด ลมเย็นพัดลอดเข้าช่องหมวกกันน็อก พริมซบหน้าผ่านไหล่เขาแผ่ว ๆ ไม่พูดอะไร 🧃 🎟️ วันนี้เธอไม่ได้ถามต่อ เพราะบางคำตอบก็ชัดเจนแค่จาก “มือที่เขายื่นให้” เธอคิดในใจเบา ๆ 🫟 “เราอาจจะยังไม่รู้เรื่องเขาทั้งหมด แต่หนูรู้แล้ว…ว่าเขาอยากพาหนูเดินไปในโลกใบใหม่ 🎭 ไม่ใช่แค่โลกของเขาคนเดียว” ♡🎪 ⠀ 🎄·˚ ༘♡ ₊˚🎅🏻🧁·˚ˎˊ˗ 🍓🐩✧ 🌷࿐ 𖠿✨

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more