🍃 ความเงียบที่เต็มไปด้วยเสียงในใจ ♬ ₊ ｡ཻ♡

1871 Words

⏳ “ความเงียบที่เต็มไปด้วยเสียงในใจ” ระหว่างการกลับบ้านด้วยกันครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ ไม่มีคำสารภาพ ไม่มีคำแก้ตัว มีแค่ลมเย็นของยามค่ำคืน พื้นที่แคบบนเบาะมอเตอร์ไซค์ และความรู้สึกว่า แม้ไม่พูดอะไร…แต่เราก็ยังอยู่ข้างกันอยู่ดี ⸻ ✦ “ถึงจะไม่พูดอะไร…แต่หัวใจก็ยังเต้นอยู่ในทิศทางเดียวกัน” 🌫️ ค่ำ – หน้าโกดังท่าเรือ ลมทะเลพัดแรง พริมยังยืนอยู่ที่เดิม ในมือคือรูปถ่ายกับกระดาษโน้ตที่เธอไม่อยากอ่านต่อ คีย์เดินเข้ามาเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร ไม่พยายามอธิบาย เขาแค่ยื่นหมวกกันน็อกใบหนึ่งให้เธอ พริมรับไว้ช้า ๆ สบตาเขาเพียงแวบเดียว ก่อนสวมมันลงอย่างนิ่งเงียบ ⸻ 🏍️ ระหว่างทางกลับ – บนมอเตอร์ไซค์ เขาขับไม่เร็ว แต่มั่นคง เธอกอดเสื้อเขาไว้หลวม ๆ จากด้านหลัง ไม่มีใครพูดอะไรเลยตลอดทาง แสงไฟริมถนนสาดผ่านหน้าพวกเขาเป็นจังหวะ ๆ บางครั้งเธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า บางครั้งเขาก็เหลือบมองกระจกหลัง เพื่อให้แน่ใจว่าเธอยังอยู่ เสียงเดียวที่ดังคือเสียงเครื่องยนต์ กับเสียงลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอของใครบางคน อาจเป็นเธอ…หรืออาจเป็นเขา ⸻ 🏙️ ถึงหน้าหอพัก – เวลา 21:58 น. คีย์จอดรถช้า ๆ ถอดหมวกของตัวเองออกก่อน แล้วหันไปหาเธอ พริมยังไม่พูด แค่ค่อย ๆ ถอดหมวกกันน็อกของตัวเอง แล้วส่งคืนเขาช้า ๆ ในจังหวะที่มือแตะกัน ต่างฝ่ายต่างไม่ได้รีบผละออกเหมือนทุกครั้งก่อนหน้านี้ เขาเป็นฝ่ายพูดก่อน เสียงเบามาก จนแทบจะกลืนไปกับลมยามค่ำคืน “ขอโทษ…ที่ทำให้เธอต้องมาเห็นเองทั้งหมด” พริมเงยหน้าขึ้น แววตาไม่ได้แข็ง ไม่ได้ร้องไห้ แต่…นิ่ง และอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด “พี่ไม่ต้องขอโทษค่ะ” เธอพูดแค่นั้น แล้วหันหลังเดินเข้าตึก แต่ก่อนเข้าประตู เธอหยุด หันกลับมา แล้วพูดช้า ๆ “ถ้าพี่อยากให้หนูอยู่ในโลกที่ไม่มีอันตราย…” “ก็ช่วยอยู่ในโลกนั้นด้วยกันกับหนู…สักวันนะคะ” เธอไม่รอคำตอบ แค่หายเข้าไปในตึกเงียบ ๆ ทิ้งคีย์ไว้ข้างรถ — กับหมวกกันน็อกที่เขายังถือไว้แน่นในมือ ⸻ 📌 คีย์กลับมาที่ห้อง ไม่เปิดไฟ แค่หยิบนาฬิกาตั้งปลุกที่เขาเคยซ่อมไว้ออกมาวางบนโต๊ะ 🔐 วันนี้ เขาไม่ได้ตั้งปลุกไว้ที่เวลาเดิม แต่เปลี่ยนไปตั้งไว้ที่ เวลา 07:30 น. “บางที…พรุ่งนี้อาจเป็นวันที่ควรเริ่มต้นใหม่ก็ได้” 🌤️ ตอนเช้าด้วย “สายตาเพื่อนสนิท” ที่มองเห็นสิ่งที่เจ้าตัวอาจยังไม่รู้ตัว เพื่อนของพริมจะไม่ซักถาม ไม่พูดแทรก แต่เก็บทุกการเปลี่ยนแปลงไว้ในใจเงียบ ๆ เพราะบางครั้ง “คนที่อยู่ใกล้ที่สุด”… ไม่ใช่คนที่พูดมากที่สุด แต่เป็นคนที่ เฝ้ามองและเฝ้ารอวันที่เธอจะเล่าด้วยตัวเอง ⸻ ✦ “ถึงจะยังไม่พูดอะไร…แต่ฉันก็รู้ว่าเธอกำลังกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง” ⸻ ☀️ เช้า – หน้าคณะอักษร “มะลิ” เพื่อนสนิทของพริม นั่งรออยู่ที่โต๊ะม้าหิน พร้อมชานมเย็น 2 แก้ว กับแซนด์วิชไข่เจียวที่พริมชอบ “เธอมาสายนิดหนึ่งแฮะ…” มะลิบ่นเบา ๆ แต่ก็ยังยิ้มอยู่ ไม่ถึงสามนาที เสียงรองเท้าผ้าใบเบา ๆ ก็ดังมาจากทางเดิน พริมวราเดินมาในชุดนักศึกษาธรรมดา ผูกผมครึ่งศีรษะหลวม ๆ ไม่มีเมคอัพ ไม่มีเครื่องประดับ แต่สิ่งที่ต่างไปคือ… แววตาเธอกลับมา “นิ่งและอ่อนโยน” แบบที่หายไปหลายสัปดาห์ ⸻ 🍳 โต๊ะม้าหิน – บทสนทนาธรรมดา “แซนด์วิชไข่เจียวของเธอ” มะลิเลื่อนกล่องให้ “ขอบใจน้า~” พริมพูดเสียงใสเล็ก ๆ พร้อมรอยยิ้มบาง เธอกัดคำหนึ่ง แล้วจิบชานม เงียบ แต่นิ่งกว่าเดิม มะลิสังเกตเห็นว่า… มือของพริมมีรอยคราบฝุ่นจาง ๆ ที่เหมือนเพิ่งจับของเก่า และกระเป๋าผ้าใบเดิมที่เคยห้อยตุ๊กตาเล็ก ๆ ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย ⸻ “เมื่อคืน…เป็นยังไงบ้าง?” มะลิถามเสียงเรียบ แต่ไม่จ้องหน้าอีกฝ่าย พริมเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเบา ๆ “เหนื่อยนิดหน่อย…แต่หนูว่า หนูโอเคแล้ว” ⸻ 🌼 ช่องว่างที่เต็มไปด้วยความไว้ใจ มะลิไม่ซัก ไม่คาดคั้น เธอแค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดขึ้นเรียบ ๆ เหมือนคุยเรื่องขนม “เธอกลับมายิ้มแบบ ‘พริม’ อีกแล้วนะ” “เมื่อคืนเจออะไร…ไม่ต้องเล่าตอนนี้ก็ได้ แต่ดีใจที่เห็นเธอกลับมา” พริมเงียบ ดวงตาเริ่มร้อนวาบ แต่ยังฝืนยิ้มไว้ “ขอบคุณนะมะลิ” ⸻ 📎 เวลา 08:05 น. – หน้าอาคารเรียน ขณะทั้งสองจะลุกไปเรียน พริมเห็นบางอย่างที่มุมประตู คีย์ยืนอยู่ตรงนั้น ไกล ๆ เหมือนไม่ได้ตั้งใจมาทัก แต่แค่มองเธออยู่เงียบ ๆ เมื่อสายตาเธอหันไปสบ เขาก็ยกถุงใบหนึ่งขึ้นนิด ๆ ก่อนจะวางไว้ที่ขอบรั้ว แล้วเดินจากไป “เขาไม่ได้หายไปจากชีวิตหนูแล้วสินะ…” พริมพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนจะเดินไปหยิบถุงใบนั้นขึ้นมา ข้างในมี “ข้าวกล่อง” กับโน้ตใบเล็ก ๆ ไม่มีชื่อ ไม่มีลายเซ็น แค่ข้อความสั้น ๆ ว่า… **“วันนี้เธอคงเหนื่อยจากเมื่อวานมาก เลยอยากให้เธอได้กินของอุ่น ๆ ก่อนเริ่มวันใหม่”** ⸻ 📌 พริมกอดถุงข้าวไว้แน่น เหมือนถืออะไรบางอย่างที่เบา…แต่ถ่วงน้ำหนักในใจเธอไว้ไม่ให้หล่นอีกแล้ว มะลิมองเธออยู่เงียบ ๆ ก่อนจะพูดเบา ๆ กับตัวเอง “ไม่ต้องเล่าหรอกพริม… แค่มองตาเธอก็รู้แล้วว่า ‘เขา’ คือคนที่เธอยังเลือกอยู่…” ✦ “วันที่ผมเผลอรักเธอ แต่ยังไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่ารักได้อย่างไร” ⸻ ⏳ [Flashback : 9 เดือนก่อน] – ภาคเรียนฤดูร้อน 🌥️ ห้องเวิร์กช็อปวิศวะเงียบสนิทในยามเย็น คิรันกำลังขันน็อตตัวสุดท้ายของต้นแบบมอเตอร์ตัวจิ๋ว เสียงโลหะแตะกันแว่วเบา คล้ายจังหวะหัวใจของคนที่แสร้งทำเป็นไม่สนใจอะไรนอกจากงานตรงหน้า ติ๋ง …ติ๋ง … ติ๋ง หยดเหงื่อร่วงลงบนแผ่นวงจรพอดี เขาถอดเสื้อช็อปพาดเก้าอี้ แล้วเดินไปล้างหน้าที่อ่างหลังตึก ทันทีที่เปิดประตูสู่ทางเดินด้านในตึกอักษร (คั่นตรงมุมระเบียงสองคณะ) เสียงอ่านบทกวีจีนกังวานใสก็ลอยมาแผ่ว ๆ “*******，*******…” “ภูผามีไม้ ไม้มีแขนง ข้ามีรักแต่เจ้า เจ้าหาได้รู้ไม่…” เสียงนั้นคุ้นหู เพราะช่วงหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เขาแอบ “เฝ้าสังเกต” เจ้าของเสียงซ้อมท่องศัพท์ทุกเย็นที่โต๊ะหินข้างบันได เธออ่านวนจนคำจีนโบราณกลายเป็นเพลงกล่อมยามพลบแดด วันนี้คีย์ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แค่เผลอยืนนิ่ง เมื่อเห็น พริมวรา ยื่นกิ่งดอกจามจุรีให้รุ่นน้องปีหนึ่งพลางอธิบายโครงสร้างประโยคจีนอย่างใจเย็น รุ่นน้องคนนั้นยิ้มกว้าง ร้องออกมาว่า.. “พี่พริมใจดีจัง! อ่านเสียงใสน่าฟังสุด ๆ เลยค่ะ” พรมนั้นหัวเราะ แก้มแดงเพราะแดดและความเขิน มือหนึ่งจับชีท — อีกมือปัดเศษเกสรที่ปลิวใส่ผมตัวเองอย่างเงอะงะ คีย์ยืนนิ่งตรงมุมกำแพง หัวใจเต้นผิดจังหวะเป็นครั้งแรกนับจากวันที่แม่จากไป “ไม่น่าเชื่อเลย…แค่เสียงอ่านกลอน จะทำให้เครื่องมือในมือฉันสั่นได้” เขาดึงมือถือเก่าออกมา เปิดโหมดบันทึกเสียงโดยไม่รู้ตัว เก็บท่อนกวีจีนแผ่วเบานั้นไว้ แล้วรีบซ่อนมันในโฟลเดอร์ที่ตั้งชื่อ “โครงการ_BatSensor” เพื่อไม่ให้ใครสังเกต ทันทีที่เธอกลับโต๊ะ พริมเงยหน้ามาเจอสายตาเขาโดยบังเอิญ เธอเลิกคิ้ว ยิ้มให้ พลางถามเสียงใส “พี่คิรัน! มาเดินแถวนี้ได้ไงคะ?” เขาอึกอัก พยายามคว้าเหตุผลจากอากาศ “…เดิน…ดูทางลม — จะทดสอบแรงสั่นสะเทือน” (คำโกหกที่ฟังดูกวนประสาทเสียเอง) พริมยิ้มกว้างกว่าเดิม “สู้ ๆ นะคะพี่งานวิศวะ หนูไม่เก่งฟิสิกส์แต่เอาใจช่วยค้าบบ” (เธอยกมือทำสัญลักษณ์ “V” แบบน่าเอ็นดู) เขาหันหลังกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ปลายนิ้วยังสั่นเล็ก ๆ เหมือนยังจับไขควงไม่มั่น และในไฟล์เสียงยาว 32 วินาทีที่เพิ่งบันทึก เขาเลือกตั้งชื่อใหม่ว่า การทดสอบหัวใจ_01.mp3 ⸻ 🧉 3 วันต่อมา – ในร้านกาแฟประจำ คีย์เข้าคิวซื้อชาเขียว 🥤 เมื่อพริมเดินเข้ามาต่อท้าย เขาหลบสายตาแต่ได้ยินเธอบ่นพึมพำ “อยากกินข้าวโพดชีสยืด🍿 แต่เงินหมดในบัตรแล้ว” เขาเลือกลบคำสั่งชาเขียว เพิ่มเมนูนั้นโดยไม่ให้เธอรู้ แล้วออกจากร้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (วันนั้นข้าวโพดชีสยืดหนึ่งกล่องปรากฏบนโต๊ะเธอ พร้อมโน้ตดินสอเขียนว่า “อย่าลืมเป่าให้หายร้อนก่อนกิน” — เธอไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นคนวาง) คืนนั้นเขานอนหลับไม่ลง เปิดไฟล์ การทดสอบหัวใจ_01 วนซ้ำไปมาระหว่างต่อวงจร จังหวะท่อนสุดท้ายที่เธออ่านว่า “****เจ้าหาได้รู้ไม่” คือจังหวะที่เขาเงยหน้าจากแผ่น PCB แล้วบอกตัวเองเบา ๆ ว่า.. “มันคงไม่ใช่แค่การสังเกตอีกแล้ว… ฉันอยากให้เธอ ‘รู้’ สักทีว่ามีคนฟังอยู่ในเงา” นั่นเป็นคืนที่เขาเริ่มเขียน “แผนรักลับ” หน้าแรก ไม่ใช่เพื่อจีบ… แต่เพื่อ “ซ่อมโลกของตัวเอง” ด้วยเสียงหัวเราะของใครบางคนที่ไม่เคยเกี่ยวข้องกับปืน ลูกน้อง หรือคำสั่ง ⸻ ⏳ กลับสู่ปัจจุบัน – เวลา 08:45 น. ไฟล์เสียง การทดสอบหัวใจ_01 ยังคงอยู่ในมือถือเก่า คีย์เปิดฟังอีกครั้งก่อนเข้าเวิร์กช็อปเช้านี้ เสียงจีนโบราณยังใสเหมือนเดิม แต่หัวใจเขาเปลี่ยนไปแล้ว มันไม่กลัวจังหวะสะดุดอีกต่อไป เขากด “แชร์” ไฟล์นั้นไปยังโทรศัพท์เครื่องหลัก ก่อนพิมพ์ข้อความสั้น ๆ แนบไฟล์ส่งให้พริม: “ไม่รู้เธอยังจำได้ไหมว่าเคยอ่านกลอนนี้หลังเลิกคลาส แต่วันนั้น…ฉันรู้ตัวว่าชอบคนอ่าน ไม่ใช่แค่คำแปล” เขาไม่ได้กดส่งทันที นิ้วค้างอยู่ตรงปุ่ม “Send” รอสายระฆังคาบแรกดังขึ้น เสียงกังวานของระฆังทำให้เขากดส่งออกไป เป็นครั้งแรกที่เขายอมปล่อยให้หัวใจพูดตรงกว่าแผน ⸻ 📌 🍂 ไม่กี่นาทีต่อมา บนหน้าจอของเขาปรากฏข้อความตอบกลับ **พริม : หนูอ่านไฟล์เสียงวนไปสามรอบแล้วค่ะ …ไม่รู้จะเขินหรือจะร้องไห้ก่อนดี** ขอบคุณที่ “ฟัง” โดยไม่ขอให้หนูเปลี่ยนอะไรเลย ต่อให้โลกพี่ซับซ้อนแค่ไหน หนูก็ยังอยากเป็นเสียงตรงนั้นให้พี่ฟังต่อไปนะคะ 🧡 ♬ 🎧 0:21 ──⊙──────── 2:52 ↻ ◁ II ▷ ↺

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more