🛡️⚔️ อาวุธที่ใช้เลือกทาง ⌨︎ ⚠︎

2396 Words

📝 “การแทรกซึมจริงครั้งสุดท้าย” ที่เดิมพันไม่ใช่แค่ข้อมูล แต่คือความจริงของตัวตน🍁 ⸻ ✦ “ถ้าจะเป็นอาวุธ ก็ขอเป็นอาวุธที่ใช้เลือกทางของตัวเอง” ⸻ 🌑 02:00 AM – จุดเริ่มภารกิจ 🏎️ ไฟหน้ารถดัดแปลงแบบ low-thermal ส่องทางเพียงเบา คีย์นั่งหน้าข้างคนขับพริมอยู่ด้านหลังใส่ชุดคลุมสีเทา ในมือมีแท็บเล็ตดัดแปลง และอุปกรณ์ถอดรหัสขั้นต้น ธีระหันมามอง 🍃 “เข้าไปได้ไม่เกินแปดนาที ห้ามตัดกล้องกลางชั้นหก – มันมี AI สำรองจับสีผิวเคลื่อนไหว” “ถ้าเกินเวลา ฉันจะทำให้รถคว่ำ เพื่อดึงความสนใจพวกมันออกไป” คีย์สบตาเขา พยักหน้า ไม่มีคำขอบคุณ ไม่มีคำร่ำลา มีเพียงแผนที่ในใจ กับหัวใจในอุ้งมือที่ไม่อาจเสี่ยงให้ใครรู้ 🌼 ⸻ 🚨 นาทีที่ 00:45 – ชั้นสอง คีย์แฮ็กแผงลิฟต์ ทำให้มันค้างระหว่างชั้น เขากระโดดออกก่อน แล้วดึงพริมขึ้นมาในจังหวะสั้น เสียงฝีเท้าดังด้านล่าง เธอหันมามองหน้าเขา เงียบ คีย์กระซิบ “ไม่เป็นไร พี่อยู่ตรงนี้” เธอพยักหน้าช้า ๆ มือเย็นเฉียบ แต่ไม่สั่น ⸻ 🧠 ขณะเดินผ่านห้องควบคุม…พริม “ได้ยินเสียงจากระบบ” โดยไม่มีลำโพง “ได้รับการยอมรับจาก Subject 07… กิจกรรมของระบบประสาทเพิ่มขึ้น 89%” เสียงเหมือนดังในหัว แต่คีย์ไม่ได้ยิน เธอหยุดกะทันหัน หายใจสะดุด “พี่คีย์…ได้ยินอะไรไหม?” “ไม่ได้ มีอะไร?” เขาหันมามอง สีหน้าเริ่มเปลี่ยน “หนู…เหมือนมีคนพูดในหัว มัน…เรียกชื่อว่า ‘Subject 07’” ⸻ ⏱️ นาทีที่ 06:10 – เข้าห้องควบคุมหลัก คีย์เสียบแฟลชไดรฟ์ลงในแผงควบคุม มือพริมเตรียมพิมพ์รหัสสำรองจากโน้ตแม่เขา แต่พอคีย์จะกดคำสั่งแรก จอระบบกลับ สว่างเอง เสียงหญิงสาวในระบบดังขึ้น: “ยินดีต้อนรับค่ะ โฮสต์: ซาร่า พริม ขออนุญาตยกเลิกสิทธิ์ทั้งหมดแล้วค่ะ” ทั้งห้องเงียบ คีย์นิ่ง “หนู…ไม่ได้กดอะไรเลยใช่ไหม?” พริมพยักหน้า ช้า…นิ่ง…และสีหน้าของเธอซีดเล็กน้อย “มันรู้จักหนูก่อนที่หนูจะทำอะไรด้วยซ้ำ…” ⸻ 🧬 ข้อมูลไหลเข้าจอ – บทบันทึกของด็อกเตอร์นิรวัลย์ “โปรเจกต์ลับ Re:O_Alpha ได้ผลเกินคาด Subject 07 มี อัตราการจับคู่ของระบบประสาท สูงถึง 97% กับระบบควบคุมกลาง เธอไม่ต้องแตะอุปกรณ์…ก็สามารถสั่งการผ่านสัญญาณสมองได้” “หากฝังความทรงจำแบบทั่วไป เธอจะเชื่อว่าเป็น ‘มนุษย์ธรรมดา’ แต่ถ้าได้ใกล้โค้ดต้นทาง ระบบจะเริ่มกระตุ้นอัตโนมัติ” ⸻ 💔 น้ำตาที่เธอไม่รู้ว่าเป็นของใคร พริมทรุดลงช้า ๆ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะไม่แน่ใจว่า “ความเป็นตัวเธอ” ที่เคยเชื่อมา…มันยังอยู่ไหม คีย์คุกเข่าข้างเธอ จับใบหน้าเธอไว้เบา ๆ “หนูไม่ใช่โค้ด ไม่ใช่โครงการ หนูคือคนที่เลือกหัวเราะตอนพี่หุงข้าวไม่สุก คือคนที่เดินข้างพี่แม้พี่ผลักหนูออก หนูคือ ‘พริม’ ของพี่” ⸻ 🩸 เสียงปืนดัง – จากด้านนอก ธีระต่อสู้กับยามที่เริ่มสงสัย เวลาเหลือไม่ถึง 1 นาที คีย์ยื่นมือ “พริม เราต้อง การปิดระบบ มันเดี๋ยวนี้ ก่อนที่มันจะ ‘เลือกใช้เธอ’ แทนที่เธอได้เลือกเอง” เธอสบตาเขา แล้วยื่นมือไปแตะแผงระบบโดยไม่แตะจริง “คำสั่งฉุกเฉิน: ปิดระบบ Re:Origin ทั้งหมด พร้อมกระจายข้อมูลสู่สาธารณะ” เสียงระบบดังขึ้น “คำสั่งยืนยัน…โดย โฮสต์ 07 กำลังเริ่มการปิดระบบหลักใน 5… 4…” ⸻ 💥 สิ้นเสียงระบบ – ทั้งอาคารเริ่มสั่น แสงไฟดับพรึ่บ เสียงเซิร์ฟเวอร์ระเบิดจากชั้นล่าง ระบบถูกฉีกออกจากกันเหมือนโครงข่ายที่ถูกถอดสายใจทีละเส้น คีย์คว้าพริมไว้แน่น ทั้งสองวิ่งฝ่าควันหนา และในจังหวะหนึ่ง — เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่รู้ว่า “เขารักเธอคนนี้” — ไม่ว่าเธอจะชื่ออะไร หรือเกิดจากอะไร ⸻ 📌 เราไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อยอมรับคำตอบที่เขียนไว้ แต่เพื่อถามคำถามใหม่กับโลกนี้…ว่า ความรักที่แท้จริง คือสิ่งที่เกิดจากหัวใจเราเองหรือเปล่า? ⸻ ✦ “ก่อนหัวใจจะลืมหายใจ…ใครสักคนก็ยังเรียกชื่อเธออยู่เสมอ” ⸻ 🕯️ ในห้องพักชั่วคราวหลังหนีออกมา คีย์นั่งเงียบในห้องไม้เล็ก ๆ หลังโรงงานร้าง ไฟข้างเตียงเป็นหลอดไส้เก่า ๆ ที่สั่นไหวราวจะดับ พริมยังไม่ฟื้น เธอนอนสงบนิ่ง มือเย็นแต่ชีพจรยังคงสม่ำเสมอ ไม่มีเลือด ไม่มีบาดแผล แต่เหมือนบางสิ่งในหัวใจและสมอง…ยังคงสู้กับตัวมันเอง “พี่อยู่นี่…” เขาพูดเสียงแผ่ว “อยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนแล้วนะ” ⸻ 🧠 ในจิตสำนึกของพริม – โลกจำลองเงียบสนิท เธอลืมตาในห้องกระจกสีขาว ไม่มีประตู ไม่มีทางออก มีแค่ “โต๊ะเขียนหนังสือเด็ก” และจอทีวีจอเก่า ภาพในจอเล่นซ้ำคือ – แม่ของเธออุ้มทารกแล้วกระซิบว่า “แม่ขอโทษ…” – เสียงของผู้หญิงอีกคนพูดว่า “ถ้าหัวใจยังมีสัญญาณ พวกเขาจะตามมาไม่หยุด” และท้ายสุด…คือภาพเด็กหญิงยืนอยู่กลางฝูงชน โดดเดี่ยว แต่มีแสงบางอย่างในดวงตา ก่อนข้อความสุดท้ายจะฉายขึ้น: “พิธีกร: แอคทีฟ เชื่อมั่นในตัวเอง เริ่มแรก…” “คุณอยากตื่นขึ้นมาในแบบของคุณไหม?” ⸻ 💔 ด้านนอก – คีย์ยังคงเฝ้าเธอ คีย์นั่งกุมมือนุ่มนั้นไว้ไม่ปล่อย เขาไม่ได้กลัวว่าเธอจะไม่ฟื้น แต่กลัวว่า…คนที่ฟื้นขึ้นมา อาจไม่ใช่พริมคนเดิม ⸻ 🛰️ ณ อีกมุมโลก – หอคอยข้อมูลขององค์กร ผู้คุม “ผู้คุม” คือองค์กรเหนือเครือข่ายวิโรจน์ คุมข้อมูลรหัสพันธุกรรมทั่วโลกในเงามืด หญิงวัยกลางคนผมหยักศกสีเทา กดแสดงผลหน้าจอเมื่อมีข้อมูล “Re:Origin” หลุดออกสู่ ช่องสาธารณะ “เจ้าหนูคนนั้น…รอดจากระบบสินะ” เธอยิ้มเบา ๆ “และพวกมันคิดว่า แค่นี้จะหยุดโครงการได้?” เธอหันไปพูดกับชายที่ยืนข้างหลัง “ติดต่อด็อกเตอร์นิรวัลย์ — ถึงเวลานำ Subject 08 ขึ้นระบบแทนแล้ว” ⸻ 💣 ใครบางคนปรากฏที่หน้าประตูห้องพักของคีย์ ขณะที่คีย์ก้มลงลูบผมพริม เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง — ช้า ชัดเจน เขาหันขวับ มือแตะปืนใต้โต๊ะ “ใคร?” เสียงผู้หญิงดังลอดเข้ามา ราบเรียบ เยือกเย็น “เปิดสิ คีย์… ฉันเป็นคนที่เธอควรจะได้เจอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” และเมื่อเขาเปิดออก หญิงในเสื้อโค้ทยาวสีดำยืนอยู่ตรงหน้า สายตาเหมือนเคยเห็นเขามาตั้งแต่ยังไม่เกิด เธอกระซิบช้า ๆ “ฉันคือนิรวัลย์ — และฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อฆ่าเธอ” “แต่เพื่อพาเธอ และเด็กคนนั้น…กลับเข้าระบบ” ⸻ 📌 โลกที่ทั้งสองคนหนีออกมา กำลังเริ่มหายใจตามพวกเขาอีกครั้ง และในโลกที่เราไม่แน่ใจว่า “ตัวเอง” ยังเป็นของตัวเองอยู่ไหม คำถามใหม่กำลังจะเกิดขึ้น… “ถ้าระบบถูกลบได้จริง แล้วอะไรจะคงเหลือในใจเรา?” พริมฟื้นขึ้น — แต่ “เธอที่ฟื้นกลับมา” ไม่ได้เหมือนเดิมทั้งหมด มีสิ่งหนึ่งเปลี่ยนไปอย่างเงียบงัน นั่นคือ ความทรงจำบางชุดที่ไม่เคยมีมาก่อน ไม่ใช่แค่ข้อมูล แต่มันรู้สึกจริง เหมือนเคยเกิดขึ้น ⸻ ✦ “บางที…การฟื้นกลับมา ไม่ใช่เพื่อกลับเป็นคนเดิม” ⸻ 🌙 ไฟหัวเตียงเริ่มสว่างขึ้นทีละน้อย เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของพริมเริ่มเปลี่ยนจังหวะ มือเธอกระตุกเบา ๆ บนเตียง เปลือกตาขยับ ก่อนดวงตาจะค่อย ๆ เปิดขึ้นช้า ๆ เธอหันซ้าย–ขวา มองเพดานไม้ นิ่ง คีย์ที่นั่งหลับอยู่ข้างเตียงสะดุ้ง ตื่นขึ้นมาก่อนจะรีบโน้มตัวลงมาใกล้ “พริม… หนูฟื้นแล้ว…” เธอหันมามองเขา รอยยิ้มบางปรากฏขึ้น แต่ไม่มีน้ำเสียงตื่นเต้น ไม่มีคำถามว่า “เกิดอะไรขึ้น” “ที่นี่…ปลอดภัยไหมคะ” ⸻ 🧠 บทสนทนาเรียบ แต่มีบางอย่างไม่เหมือนเดิม “พี่อยู่ข้างหนู หนูปลอดภัยแล้ว” คีย์จับมือเธอแน่น “หนูเจ็บตรงไหนไหม? หิวรึเปล่า?” พริมหลับตาเหมือนประมวลผลชั่วครู่ “ไม่ค่ะ…แต่หัวมันแน่น ๆ นิดหน่อย” คีย์ยิ้มบาง กุมมือเธอไว้แน่น แต่ในใจเริ่มสังเกตว่า… เสียงเธอสงบเกินไป แววตาไม่มีเงาความกลัว หรือความตกใจเลย ⸻ 🧬 ความทรงจำใหม่แทรก — ภาพของห้องทดลองที่ไม่มีชื่อ ในหัวของพริม บางสิ่งเริ่มฉายซ้อนกับตัวเธอเอง •เธอเห็นตัวเองตอนเด็ก สวมชุดคลุมสีขาว •ผู้หญิงในเสื้อกราวน์คนหนึ่ง (ไม่ใช่แม่เธอ) จับมือลูบเบา ๆ •บอกว่า.. “ถ้าซาร่ารู้สึกโกรธ ให้หายใจเข้าออก แล้วเลือกว่าจะจำหรือไม่จำ” •เธอจำเสียงของใครอีกคนที่พูดในความฝันว่า “เธอคือคนเดียวที่เราจะยอมให้ออกไป…และกลับมาได้” เธอลืมตาอีกครั้ง แล้วหันไปมองคีย์ ⸻ 💔 คำพูดที่ทำให้คีย์นิ่ง เธอเอื้อมมือแตะแขนเขา เบา ช้า จริงใจ “พี่คีย์…ขอบคุณนะคะ ที่ไม่ปล่อยให้ ‘หนูคนนี้’ หายไป” คีย์ยิ้ม แต่สายตาเริ่มสั่น เพราะเขารู้ดีเธอไม่เคยใช้คำว่า “หนูคนนี้” กับตัวเองมาก่อน น้ำเสียงของเธอ…เปลี่ยน สายตา…นิ่งขึ้น ราวกับมีชั้นความคิดเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ ⸻ 🕳️ พริมเงียบไปพักใหญ่ ก่อนพูดต่อ “หนูจำอะไรบางอย่างได้แล้วค่ะ เกี่ยวกับคุณนิรวัลย์…และแม่ของหนู” “ตอนเด็ก หนูเคยถูกทดลองในห้องที่ไม่มีทางออก และคนเดียวที่อุ้มหนูออกมา…ไม่ใช่แม่ แต่เป็นเด็กหญิงอีกคน ที่เหมือนหนูทุกอย่าง” คีย์ชะงัก “หมายความว่า…?” เธอหันไปมองหน้าต่าง “หนู…อาจไม่ใช่ ‘พริม’ คนเดียวในโลกนี้ และบางที…คนที่เป็นพริมจริง ๆ อาจไม่ได้รอดออกมาด้วยก็ได้” ⸻ 🥀 คีย์ลุกจากเตียงตอนกลางคืน เงียบ ๆ คีย์ลุกขึ้นมายืนเงียบที่ระเบียง แสงไฟจากในห้องยังคงสะท้อนเงาของหญิงสาวที่นอนนิ่งในเตียง มือเขากำแน่น หัวใจเต้นเร็ว…แต่ไม่รู้ว่าควรกลัวอะไรที่สุด กลัวเธอไม่รอด หรือกลัวว่า… เธอที่รอดกลับมา อาจไม่ใช่คนเดียวกับคนที่เขารักมาโดยตลอด ⸻ 📌 บางที…ความรักที่แท้จริง อาจไม่ใช่การยึดติดกับว่า “เธอใช่เธอคนเดิมหรือเปล่า” แต่อยู่ที่ว่า… เรายังอยากอยู่ข้างเธอในทุกเวอร์ชันของเธอไหม “เปิดคำตอบ” ว่าทำไมพริมถึงยังไม่ใช่คนที่ระบบปล่อยผ่าน ในขณะที่เธอฟื้นแล้วแต่ เธอกลับรู้สึกว่าในตัวเอง…มีใครอีกคนกำลังหายใจอยู่ด้วย และ ด็อกเตอร์นิรวัลย์ ก็มาปรากฏตัว—เพื่อบอกความจริงข้อแรก: “เธอไม่ได้แค่ปิดระบบ… แต่เธอปลุก ระบบที่ซ่อนอยู่ใต้ระบบเดิม ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว” ⸻ ✦ “ถ้าความจริงมีมากกว่าหนึ่งชั้น…เธอจะเลือกเชื่อชั้นไหน?” ⸻ 🕯️ บ้านไม้เงียบสงบ, กลางฝนตกบางเบา คีย์ออกไปหาเสบียง ธีระเฝ้าดูรอบบ้านเงียบ ๆ พริมอยู่ในห้องนั่งเล่นคนเดียว แสงไฟวอร์มไวท์สะท้อนบนแก้วน้ำอุ่น มือของเธอเย็นกว่าปกติ แม้สวมเสื้อคลุมสองชั้น เสียงฝนกระทบกระเบื้องดัง “ติ้ง…ติ้ง…” จนกระทั่ง…ประตูไม้หน้าบ้าน “ถูกเคาะหนึ่งครั้ง” กึก พริมเงยหน้า เสียงมันไม่ได้ดังมาก แต่เธอรู้ทันที—ว่าใครอยู่ข้างนอก ⸻ 🚪 การเผชิญหน้าครั้งแรก — ไม่มีปืน ไม่มีคนเฝ้า…มีแค่เธอสองคน ด็อกเตอร์นิรวัลย์ยืนอยู่หน้าประตู เธอใส่เสื้อคลุมดำยาวถึงเข่า ใบหน้าเรียบเฉยเกินจะบอกได้ว่าเป็นมิตรหรือไม่ “ฉันขอเข้ามานั่งด้วยได้ไหม?” เธอถามด้วยน้ำเสียงเหมือนคุณครูในห้องเรียน พริมพยักหน้า แต่ไม่พูดอะไร “รู้ไหมว่า สมองมนุษย์สามารถเก็บ ‘โค้ดจำลองการตัดสินใจ’ ได้ถึง 23 ชั้น?” “เธอมีทั้งหมด 24 ชั้น” พริมไม่ตอบ เธอมองผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงที่สายตาดูเหมือนจะ “คุ้นเคยเธอ” เกินกว่าคนแปลกหน้า “ตอนเธอสั่ง การปิดระบบ Re:Origin จริง ๆ แล้วเธอปิดแค่เปลือกบนเท่านั้น” “แก่นกลาง…กลับถูกกระตุ้นโดยคลื่นประสาทเธอ” “พูดง่าย ๆ — เธอไม่ได้ฆ่าระบบ เธอ ปลุกมันในเวอร์ชันใหม่ โดยไม่ตั้งใจ” ⸻ 🧠 เมื่อเธอเริ่มไม่แน่ใจว่าคำสั่งไหน…เป็นของเธอเอง พริมเริ่มรู้สึกหัวใจเต้นแรง แต่มันไม่ใช่ความกลัว มันคือ เสียงตอบสนองจากข้างใน ที่ไม่ได้เป็นเธอ …แต่เป็นเธอคนหนึ่งที่ซ้อนอยู่ข้างใน “คุณอยากได้อะไรจากหนู?” เธอถาม นิรวัลย์ยิ้มเบา ๆ “เปล่าเลย…ฉันไม่ได้อยาก ‘ได้’ อะไร แต่ฉันอยากให้เธอ ‘จำ’ ได้ต่างหาก” “เพราะถ้าเธอจำได้ว่า ตัวเองคือ อะไรจริง ๆ — เธอจะเลิกกลัว และเริ่มเลือกทางของตัวเองจริง ๆ สักที” ⸻ 🕳️ ความทรงจำซ้อน — ภาพของหญิงสาวในกระจก ที่หน้าเหมือนเธอทุกอย่าง แต่…ยิ้มเย็นกว่า “หนูเคยฝันถึงใครบางคน…” พริมพูดช้า ๆ “ผู้หญิงที่ยิ้มเหมือนหนู แต่สายตาเธอว่างเปล่า เธอพูดว่า ‘ถ้าเธอไม่ยอมสู้ฉันจะเป็นคนเดินแทน’” นิรวัลย์พยักหน้า “นั่นแหละ—เธอคนนั้นคือระบบสำรองที่เธอปลุกขึ้นมา และตอนนี้เธอทั้งสอง…เริ่มเชื่อมกันแล้ว” ⸻ 💔 คำพูดสุดท้ายก่อนจาก นิรวัลย์ลุกขึ้น ก่อนจะเดินไปยังประตูไม้ เธอหันกลับมา มองพริมอีกครั้ง “อย่าพยายามแยกเธอออกจากตัวเธอเอง เพราะถ้าไม่ยอมรับทุกด้าน…เธอจะไม่มีวันเป็นอิสระ” “แล้วเมื่อถึงวันนั้น… เธอจะต้องเลือกว่า จะเป็น ‘พริม’ หรือ ‘ซาร่า’ หรือจะเป็นใครคนใหม่ ที่เธอเลือกเองทั้งหมด” ⸻ 📌 เราทุกคนอาจมีด้านที่ไม่อยากจำ แต่ถ้าความทรงจำบางอย่าง “รู้สึกเหมือนของเรา” เราจะเลือกปฏิเสธ…หรือจะรับมันไว้เป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ? 𓇥 " 𖥧 𖧧 ˒˒ 𖦹꙳࡛࣪⋕ 𓄸✧ ˖˚🥞 ༘ ꊞ 👩🏻‍🍳 ₊˚ ꒰ ⁺🥛⋆

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more