🛠️ ความเงียบที่..ดังเกินจะซ่อน ˖◛⁺⑅♡

1679 Words

คีย์เริ่มเก็บอาการไม่อยู่ และ พริมเริ่ม “รู้ตัว” บางแล้วอย่างเงียบ ๆ ในใจ “ความเงียบของเขา เริ่มดังเกินจะซ่อน” เมื่อบังเอิญเกิด “ฝนตก” ..ทำให้ทั้งคู่ต้อง “ใกล้กันกว่าที่ใจพร้อมจะรับ” และมีบางอย่าง..หลุดปากออกมาโดยไม่ตั้งใจ ทั้งความอบอุ่น ละมุนใจ มีสายฝนและ “คำพูดหลุด ๆ” ที่จะทำให้ทั้งสองเริ่ม “เผลอรู้ตัว” ว่า.. ความสัมพันธ์นี้..มันไม่ธรรมดาอีกต่อไป ⸻ “ฝนตกไม่ใช่เรื่องใหญ่..แต่มือที่เธอยื่นให้ต่างหาก ที่ทำให้ใจฉันเปียก” ⸻ 🌧️ เย็นวันศุกร์ – หน้าอาคารเรียน เสียงฝนโปรยปลายลงเม็ดลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว พริมยืนใต้กันสาดหน้าคณะอักษรฯ ถือกระเป๋าใบเล็กพร้อมชีทเรียนเต็มไม้เต็มมือ “ไม่น่าเชื่อเลย..ดูแดดเมื่อตอนเที่ยงสิ” เธอบ่นกับตัวเอง ขณะก้มหน้าพิมพ์หาแท็กซี่ในแอป ฝนเริ่มหนักขึ้นมากขึ้น เสียงลมพัดแรงมากขึ้น คนทยอยกลับกันไปหมดแล้ว เธอกำลังจะยอมลุยฝนเพราะขี้เกียจรอ แต่ในวินาทีนั้นเอง..! “จะเปียกแน่ ถ้าเดินไปตอนนี้” เสียงนิ่ง ๆ เงียบ ๆ แต่คุ้นหูดังขึ้นข้างตัวเธอ คิรัน กาญจนากุล ยืนอยู่เยืองข้างหลังเธอ พร้อมร่มสีเข้มในมือของเขา เขายื่นร่มให้เธอ..แต่ไม่ได้ถือให้ แค่ยื่นด้ามมาให้แบบเงียบ ๆ “รับไปก่อน เดี๋ยวฉันรอฝนซาก่อน” พริมกะพริบตาเร็ว ๆ ปริบ ๆ “แต่พี่ไม่ได้เอาร่มมาอีกคันเหรอคะ?” “ไม่เป็นไร” เขาตอบเรียบ ๆ เธอนะรับไปเถอะ “แล้วพี่จะกลับยังไง?” เขายักไหล่น้อย ๆ “เธอเองนะเปียกไม่ได้ มีชีทเอกสารการเรียนเต็มมือมือไม้เต็มมือ” “แต่ฉัน..เองแค่ตัวกับเสื้อผ้าเปียกไม่เป็นไร” พริมยืนเงียบ ไปพักนึง แล้วค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับแขนเสื้อเขาเบา ๆ “เราถือด้วยกันไหมคะ?” เธอยิ้มบาง ๆ “เดินไปทางเดียวกันอยู่แล้วนี่นา” ⸻ 🚶 ใต้ร่มหนึ่งคัน..มีคนสองคน เสียงฝนตกลงบนผ้าใบของร่ม พวกเขาเดินเคียงข้างกันโดยไม่ได้พูดอะไรนานนับหลายนาที แขนเสื้อแนบสัมผัสโดนกันเล็กน้อย แต่ไม่มีใครถอยออกห่างจากกัน มีเพียงเสียงฝนที่เป็นจังหวะเดียวกับหัวใจอีกฝ่าย “พี่คิรันคะ…” “อืม” “…ถ้าเมื่อกี้หนูไม่ยืนรอ พี่จะเดินผ่านไปเลยไหม?” เขาหยุดเดินท่ามกลางสายฝน สายฝนยังตก ลมยังเย็น แต่เสียงเขาเบากว่าปกติ…และจริงจังกว่้ากว่าทุกครั้ง “ไม่…” “ฉันตั้งใจจะรอเธออยู่แล้ว” พริมชะงัก เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สบตาเธอในเงาร่มแคบ ๆ ที่พวกเขาแบ่งกันถือ “ฉันไม่เคยบังเอิญเจอเธอเลยนะ พริมวรา” “มันไม่เคย ‘บังเอิญ’ เลยสักครั้ง” ⸻ 🌙 เงียบ… พริมมองเขานิ่ง ความเงียบช่วงนั้นไม่ใช่เพราะอึ้ง แต่เพราะใจเธอกำลังตั้งหลัก “…แล้วที่พี่ช่วยหนูซ่อมจักรยานวันแรก…” “แผน” เขาพูดขึ้น “ฉันวางแผนเจอเธอ…ทุกครั้ง” ⸻ 🚦 ถึงหน้าหอพัก ร่มปิดลง ฝนเริ่มซา เธอเดินขึ้นขั้นบันได 2–3 ขั้น แต่ยังไม่หันกลับ “งั้นพรุ่งนี้ไม่ต้องวางแผนก็ได้นะคะ” “แค่เจอ…เพราะอยากเจอ ไม่ใช่เพราะต้องวางไว้” เขานิ่ง ก่อนพยักหน้าเบา ๆ “โอเค…” “พรุ่งนี้ฉันจะบังเอิญให้จริง” ⸻ 📌 คีย์กลับมาที่ห้อง เขาเปิดสมุดบันทึก “แผนรักลับ” ที่เคยเขียนไว้ทุกวัน แต่วันนี้ เขาฉีกหน้าท้ายสุดทิ้ง แล้วเขียนบรรทัดใหม่ไว้แทน: ❝วันนี้ไม่ได้ตามแผน …แต่มันดีกว่าทุกแผนที่เคยวาง❞ คีย์เคยพูดไว้ว่า “ไม่มีอะไรที่เคยบังเอิญ” และพริมตอบกลับด้วยความเข้าใจ เป็นวันเสาร์ที่ธรรมดา ๆ ที่ไม่ได้มีการวางแผน ไม่มีคนกลาง ไม่มีความลับ… แต่กลับกลายเป็นวันเรียบง่ายที่ทำให้ “เขายิ่งอยากรักษาความรู้สึกนี้ไว้มากกว่าวางแผนใด ๆ” “ถ้าไม่มีแผนอะไรเลย…ยังอยากอยู่ด้วยกันไหม?” ⸻ 🏠 เช้าวันเสาร์ — ที่หอของพริม พริมวราตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ มันไม่ใช่ความตื่นเต้นแบบหัวใจวิ่ง แต่เป็นอะไรบางอย่างที่…นิ่ง อบอุ่น ลึกซึ้ง เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์แชท 👤 พริม: ตื่นยังคะ? รอไม่นาน 👤 คีย์: อืม 👤 คีย์: มีอะไรหรือเปล่า 👤 พริม: หนูอยากกินขนมปังชีสยืดในตลาดเช้าน่ะค่ะ 👤 พริม: ไปเดินเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหมคะ ไม่ต้องวางแผนก็ได้ 😄 … 👤 คีย์: เจอกันหน้าหอ 09.30 ⸻ ☀️ 09.30 น. — ตลาดเช้า วันนี้คีย์ใส่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงสแลคสีเข้ม ไม่มีเสื้อช็อป ไม่มีป้ายชื่อ ไม่มีบทบาทของ “พี่วิศวะ” หรือ “ผู้ชายที่มีเงาในอดีต” มีเพียงเขา…ในเวอร์ชันที่เดินข้างเธอในตลาดเช้า “ชิมไหมคะ?” พริมยื่นไม้ขนมปังชีสให้ เขามองแล้วส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่หิว” “งั้นเอาไปถือให้หนูค่ะ” เธอยิ้ม เขารับไปอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่ถือไม้ขนมปังไว้เหมือนของสำคัญ ⸻ 🍊 ร้านผลไม้ พริมกำลังเลือกส้ม คีย์ยืนข้าง ๆ มองใบหน้าเธอขณะเธอเงยหน้าพูดกับแม่ค้า “คุณน้องเลือกเก่งจังเลยค่ะ” แม่ค้าชม “แฟนก็หล่อ ใจเย็นอีกต่างหาก” พริมอ้าปากจะปฏิเสธ แต่ก็ชะงัก แล้วหันไปมองคีย์ชั่ววินาที เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่…ยกคิ้วเล็กน้อย ก่อนพูดเรียบ ๆ “เอาเพิ่มอีกสองโลครับ เผื่อคุณแฟนจะอยากกินวันอื่นด้วย” พริมหน้าแดงจัด “พี่!” “แม่ค้าเขาชมขนาดนั้น ไม่ตอบกลับเสียมารยาทนะครับ” ⸻ 🌿 เดินกลับผ่านซอยเงียบ ๆ มือพริมเต็มไปด้วยถุงผัก ผลไม้ และขนม มือคีย์ถือของอีกฝั่งให้เธอเงียบ ๆ “หนูชอบวันแบบนี้จังค่ะ” พริมพูดขึ้น เขาหันมามองเธอ “เพราะได้กินของอร่อย?” “ไม่ค่ะ…เพราะมันไม่มีอะไรเลย แต่เราก็ยังเดินด้วยกันได้” เธอพูดอย่างจริงใจ “มันสบายใจแบบที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลย” เขานิ่งไปนิดหนึ่ง แล้วพูดเบา ๆ “มันไม่ใช่เพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก” “มันเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันต่างหาก” ⸻ 📌 คีย์กลับถึงห้อง วางของไว้เงียบ ๆ ก่อนเปิดโน้ตในมือถือ เขียนบรรทัดเดียว: ❝ฉันเริ่มอยากหยุดวางแผนแล้ว… แค่อยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอแบบนี้ — ทีละวัน❞ พริมเริ่ม “รู้สึกบางอย่าง” ว่าคีย์ไม่ใช่แค่พี่วิศวะธรรมดา คีย์เอง…ก็เริ่ม “กลัวความสุขนี้จะอยู่ไม่นาน” “อยู่ด้วยใจ ไม่ได้วางแผน…แต่ในใจยังมีบางอย่างที่ซ่อนไว้” ⸻ 🏠 เย็นวันเสาร์ — ที่ห้องของพริม พริมชวนคีย์ขึ้นมาช่วยเรียงของจากตลาด กล่องผลไม้ ถุงขนม และสมุดโน้ตการเรียนวางเต็มโต๊ะ “เดี๋ยวหนูจัดผลไม้เองก็ได้ค่ะ พี่นั่งพักเถอะ” เธอพูด ขณะหยิบส้มออกมาวางเรียง คีย์นั่งเงียบ ๆ มองเธอ ดวงตาเขาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเธอขมวดคิ้วกับเปลือกส้มที่ลอกยาก “เอานี่” เขายื่นมีดปอกผลไม้ให้เธอ พร้อมบอกเบา ๆ “มือเธอช้ำง่าย” พริมมองหน้าเขา “…พี่รู้ได้ไงคะ?” คิรันนิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนตอบเรียบ ๆ “ก็เห็นเวลาจับจักรยานวันก่อน…มันมีรอยแดง” พริมไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาเธอเริ่มเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างเงียบ ๆ ⸻ 🌙 ช่วงค่ำ — ขณะนั่งกินผลไม้ด้วยกัน “พี่คิรัน…” เธอถามขึ้นเบา ๆ ขณะปอกแอปเปิล “อืม” “…พี่เป็นคนไม่เปิดเผยแบบนี้กับทุกคนเหรอคะ?” “หมายถึง?” “หมายถึง…เวลาพี่ทำดี มันดีแบบที่ดูเหมือนคิดล่วงหน้าไว้แล้ว” เธอยิ้มนิด ๆ “แต่พี่ก็พูดน้อยมาก จนหนูไม่แน่ใจว่ากำลังคิดอะไรอยู่เลย” เขาเงียบ วางชิ้นแอปเปิลลง แล้วพูดช้า ๆ “ฉันเคยอยู่ในโลกที่…พูดมากไปอาจเป็นภัยกับคนที่เราห่วง” “เลยติดเป็นนิสัยว่า…เงียบไว้ดีกว่า ถ้ามันปลอดภัยกว่า” พริมมองเขานิ่ง ครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่า “คำพูดของเขามีน้ำหนักบางอย่าง” ที่มากกว่าคนในรั้วมหาวิทยาลัย ⸻ 🔦 ขณะเดินไปส่งเขาที่หน้าหอ อากาศค่ำคืนนั้นเย็นกว่าปกติ พริมดึงเสื้อคลุมขึ้นนิด ๆ ขณะเดินข้างคีย์ จู่ ๆ เขาก็หยุดเดิน มองขึ้นไปบนฟ้าเงียบ ๆ “ถ้าวันหนึ่งฉันไม่ได้มาเจอเธอที่นี่อีก…” “เธอจะคิดว่าฉันหายไป…หรือแค่กลับไปอยู่ในที่ที่ควรอยู่?” พริมชะงัก คำถามนั้นไม่ใช่คำพูดของคนที่คิดเล่น ๆ “…พี่ถามแบบนี้ทำไมคะ?” คีย์ไม่ตอบทันที แต่หันกลับมาสบตาเธอ “เพราะฉันกลัว…ว่าความสุขพวกนี้ อาจไม่อยู่ได้นานเท่าที่ใจอยากให้มันอยู่” เธอเงียบ แล้วยิ้มออกมาเบา ๆ “งั้น…เราก็แค่ใช้มันให้ดีที่สุดในทุกวันที่มันยังอยู่สิคะ” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ “เธอพูดเหมือนคนที่อยู่ในใจฉันนานแล้ว” ⸻ 📌 ในคืนนั้น คีย์กลับถึงห้องพร้อมกับโทรศัพท์เครื่องเก่าอีกเครื่องที่ถูกเก็บไว้ในลิ้นชัก เขาเปิดมัน มีข้อความที่ขึ้นมาในแอปเข้ารหัส: 🛑 “เธอคือคนเดียวที่ยังไม่ควรเข้าใกล้โลกของเรา” 🛑 “อย่าทำให้แผนมันพัง เพราะเรื่องของหัวใจ” คีย์มองข้อความนั้น ก่อนปิดโทรศัพท์ และพึมพำเบา ๆ “ช้าไปแล้ว…” ⸝⸝ 𖥧 ⋆*◞˚❀ ⊹𓈒 ✿ ⊹ ⟢

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more