🌒 คืนที่ไม่มีอะไรแน่นอน 𑁍ࠬܓ 𓇢𓆸

2141 Words

🌤️ เช้าวันนั้น คืนที่ทั้งคู่ ไม่พูดอะไรมาก แต่ “เลือกจะอยู่ข้างกันในความเงียบ” รักกันแบบที่ไม่ต้องยืนยันด้วยคำพูด ✨ 💫 มีแต่ความเชื่อใจล้วน ๆ เป็นอีกขั้นของความผูกพันที่ “ไม่อิงอดีต และไม่กลัวอนาคต” ⸻ ✦🌘 “ในคืนที่ไม่มีอะไรแน่นอน เราเลือกกันได้แค่ครั้งละหนึ่งสัมผัส” 🌙 ค่ำคืนเงียบ ๆ – ไฟในห้องสลัวลง ทั้งสองนั่งอยู่ที่ระเบียงไม้หน้าบ้าน 🏡 ลมอุ่นพัดผ่านเงาไม้ไหว เสียงจิ้งหรีดขับกล่อมเบา ๆ เหมือนโลกกำลังหายใจช้า ๆ คีย์นั่งข้างพริม มือวางใกล้แต่ไม่แตะ เธอเองก็ก้มหน้า วางคางไว้บนเข่า นิ่งอยู่นาน “พี่คีย์” เธอพูดเบา ๆ “วันนี้หนูไม่ได้ฝัน ไม่ได้สั่น ไม่ได้เจ็บปวดเลยสักนิด” “แต่หัวใจมันเต้นแรงจัง” เขาหันมามอง นิ่ง และอ่อนโยนเหมือนเดิม “เพราะมันจำว่าได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักล่ะมั้ง” ⸻ 🛏️ ขณะเตรียมตัวเข้านอน – เงียบ แต่มีบางอย่างต่างจากคืนก่อน คีย์ปูที่นอนเสร็จ พริมเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนเรียบ ๆ ผมยังชื้นนิดหน่อยจากการสระผม “วันนี้หนูขอนอนเตียงนะคะ” “ขอเป็นฝั่งติดหน้าต่าง…จะได้เห็นดาว” เขาพยักหน้า ไม่พูดอะไร แค่เดินไปปิดไฟให้เหลือเพียงโคมเล็กหัวเตียง ⸻ 🕯️ ไม่มีใครถาม ไม่มีใครรีบร้อน ทั้งสองนอนหันหน้าเข้าหากัน ไม่มีการจูบ ไม่มีบทสนทนาทางกาย มีแค่ “แววตา” ที่ค่อย ๆ เข้าใจกันขึ้นเรื่อย ๆ มือของพริมค่อย ๆ ขยับมาวางทาบที่อกเขา รับรู้จังหวะหัวใจของเขาที่เต้นช้า สม่ำเสมอ “พี่คีย์…” “ครับ” “พรุ่งนี้…จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างมันนะคะ คืนนี้ขอแค่อยู่ใกล้ ๆ กันก็พอแล้ว” เขาขยับเข้ามาใกล้เธอ ดึงเธอเข้ามากอดช้า ๆ “ไม่ต้องรีบรักพี่มากขึ้น แค่ไม่ต้องผลักพี่ออก…พี่ก็อยู่ตรงนี้ได้ตลอดคืน” ⸻ 💫 การสัมผัสที่ไม่เร่าร้อน — แต่ลึกซึ้งมาก พริมหลับตา ปล่อยให้ปลายนิ้วคีย์ลูบหลังมือเธอเบา ๆ ขยับช้า ๆ ขึ้นไปที่แขน แล้วแตะที่แก้มเธอหนึ่งครั้ง ไม่มีอะไรเลย นอกจากสัมผัสที่บอกว่า “เธอปลอดภัย” ในคืนที่ไม่มีรหัส ไม่มีฝัน ไม่มีคำสั่งของระบบใด ๆ ทั้งสิ้น ⸻ 🕯️ เธอพูดเสียงเบา ราวกระซิบให้หัวใจเขาได้ยิน “ถ้าพรุ่งนี้หนูไม่เหมือนเดิม… คืนนี้ช่วยจำไว้หน่อยนะคะ ว่าหนูเคยเลือกพี่แล้ว” เขายิ้ม แนบหน้าผากกับหน้าผากเธอ “ถ้าหนูเปลี่ยนไป พี่จะเริ่มใหม่กับหนู…ทุกวันก็ได้ ไม่ว่าเธอจะเป็นใครก็ตาม” ⸻ 📌 ความรักบางครั้งไม่ใช่การยืนยัน 💕 แต่คือการ “อยู่ให้เงียบพอ” จนได้ยินเสียงใจอีกคนเต้นอยู่ข้าง ๆ ในคืนที่ไม่มีใครแน่ใจว่าจะรอด การเลือกใครสักคนในความมืด อาจเป็นความกล้าที่มากที่สุดแล้ว พริมเริ่มจำสิ่งต่าง ๆ ได้มากขึ้น ทั้งตัวตน ความรู้สึก และรายละเอียดรอบตัว ระบบในตัวเธอยังมีอยู่ แต่เธอสามารถอยู่ร่วมกับมันได้แล้ว คีย์จึงตัดสินใจพาเธอกลับไปมหาวิทยาลัยอีกครั้ง เพื่อให้เธอได้ใช้ชีวิตแบบเดิม ⸻ ✦🎄🌱 “ชีวิตที่เหมือนไม่เคยหายไป…แต่กลับมีค่าขึ้นกว่าเดิม” ⸻ 🌤️ เช้าตรู่หน้าบ้านแม่ พริมยืนอยู่ริมรั้วไม้เก่า สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกระโปรงพลิ้วที่เธอเคยใส่ตอนปีหนึ่ง ผมถักเปียหลวม ๆ และมีแววสดใสในตา…แบบที่คีย์จำได้ดี “พร้อมไหม?” คีย์เดินมาข้าง ๆ พร้อมกระเป๋าเป้สองใบ เธอยิ้ม “พร้อมกลับไปเป็นคนธรรมดาแล้วค่ะ” 🚗 ระหว่างทางกลับมหาวิทยาลัย บทสนทนาสั้น ๆ รถแล่นช้า ๆ บนถนนใหญ่ เพลงเก่าเปิดคลอเบา ๆ “พี่คีย์” เธอพูดขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง “บางอย่างในหัวหนูยังสับสนอยู่…แต่ตอนนี้มันเหมือนมีพื้นที่ให้ ‘ตัวหนู’ ขยับหายใจได้แล้ว” “พี่ดีใจที่หนูไม่ต้องวิ่งหนีตัวเองอีก” “ค่ะ…คราวนี้หนูจะ ‘อยู่’ ให้ได้โดยไม่ต้องกลัวระบบ” เขายิ้ม มองเธอครู่หนึ่ง แล้วขับต่อ มือวางบนเกียร์ แต่เธอวางมือทับลงมาเบา ๆ บรรยากาศเงียบแต่เต็นไปด้วยความรักความอบอุ่น ⸻ 🎓 กลับสู่มหาวิทยาลัย – ความธรรมดาที่คิดถึง พริมเดินเข้าอาคารเรียนพร้อมกลิ่นหอมของหนังสือ เพื่อน ๆ บางคนทักเธอด้วยความตกใจ “เฮ้ย! พริม! หายไปไหนมาเนี่ย!?” “เกือบจะลงชื่อเธอว่า ‘โดนลักพาตัว’ แล้วนะ!” เธอหัวเราะ “หนูโดนลักพาตัวพาหัวใจไปค่ะ…แต่ตอนนี้เอากลับมาได้แล้ว” เสียงหัวเราะดังเบา ๆ คีย์ยืนพิงกำแพงไกล ๆ มองเธอจากมุมที่ไม่มีใครสังเกตเห็น เขาไม่เข้าไปหา แต่รอยยิ้มของเขา…ยืนยันว่าเขาอยู่ข้างเธอเสมอ ⸻ 🍃 ตอนเย็น – นั่งใต้ต้นไม้ต้นเดิมที่เคยนั่งตอนปีหนึ่ง พริมยื่นขวดน้ำให้คีย์ ขณะที่นั่งบนม้าหินหลังตึกวิศวะ “จำได้ไหมคะ…ตรงนี้ที่พี่เคยนั่งซ่อมพัดลมให้เพื่อน แล้วหนูเดินมาเสนอซื้อพัดลมในราคาห้าสิบบาท” เขาหัวเราะ “แล้วหนูก็พูดว่า ‘จะซื้อพี่ไปซ่อมหัวใจด้วย’” เธอหน้าแดง “แหม ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าพี่จะเข้ามาอยู่ในหัวใจหนูลึกขนาดนี้!” ⸻ 🌙 เดินกลับหอด้วยกัน แสงไฟริมถนนส่องสลัว คีย์เดินช้า ๆ ข้างเธอ มือทั้งสองคนแตะกันบ้าง…ห่างกันบ้าง “หนูยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงนะคะ” “แต่ตอนนี้หนูไม่อยากให้ระบบ และอดีต หรือความกลัว…มากำหนดหนูอีกแล้ว” “ถ้าหนูเลือกจะเป็นพริมวันนี้ พี่จะเลือกเดินด้วยแบบไหนคะ?” เขาหยุดเดิน จับมือเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย “พี่จะไม่จับหนูไว้แน่น แต่จะเดินอยู่ข้าง ๆ ให้หนูรู้ว่า ต่อให้วันไหนล้ม…ก็มีคนคอยประคองอยู่เสมอ” ⸻ 📌 บางครั้ง…สิ่งที่กลับมาไม่ใช่เพราะเราจำมันได้หมด แต่เพราะหัวใจเรา “ไม่ลืมว่ามันเคยสำคัญ” และการกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิม อาจไม่ได้หมายถึงการหนีจากสิ่งที่ซับซ้อน แต่อาจเป็น “การฝึกหายใจอีกครั้ง” ด้วยตัวเอง ——— 🌴 ในขณะที่พริมและคีย์กำลังเริ่มกลับสู่ชีวิตมหาวิทยาลัยตามปกติ แต่เงาเก่าก็ยังไม่ได้หายไป… มีใครบางคน จากเครือข่ายเดิมเริ่มปรากฏตัว ไม่ใช่เพื่อ “ลักพาตัว” หรือ “ทำร้าย” แต่เพื่อ สังเกตว่า “เธอยังเป็นตัวแปรของพวกเขาอยู่หรือไม่” ⸻ ✦🦔🪺 “ถ้าเราไม่ใช่เป้าหมายอีกต่อไป…หรือแค่เขาเปลี่ยนวิธีเฝ้าดู” ⸻ 🎓 – วันธรรมดาที่ดูไม่ธรรมดา เช้าวันใหม่ พริมกับคีย์เดินเข้าอาคารเรียนพร้อมเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมคลาส ทุกอย่างดูเหมือนจะ “กลับมาเป็นปกติ” แต่ขณะที่พริมกำลังคุยกับเพื่อนหน้าตึก คีย์กลับหยุดฝีเท้า เขามองไปยังชายคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตขาวธรรมดา นั่งอยู่ที่ม้านั่งไกลสุดริมสนามหญ้า คนคนนั้นกำลังอ่านหนังสือ แต่สายตาเหลือบมองมาทางพริม…บ่อยเกินกว่าที่เรียกว่า “บังเอิญ” ⸻ 🕶️ สายตาที่เขาไม่เคยไว้ใจ เขาจำท่าทางนั้นได้ น้ำหนักของการเคลื่อนไหว ความนิ่งผิดปกติในสถานการณ์ธรรมดา “นั่นไม่ใช่นักศึกษาแน่” เขาคิดในใจ “และไม่ใช่คนแปลกหน้าในวงการของพ่อ” ⸻ 📱 เบาะแสเล็ก ๆ – ข้อความจาก “นิรวัลย์” ขณะที่คีย์เดินตามพริมไปตึกอักษร มือถือเขาสั่นเบา ๆ นิรวัลย์: เราไม่ส่งคนไป แต่เรารู้ว่า “อีกฝั่ง” เริ่มเคลื่อนไหว นิรวัลย์: ระวังคนที่ไม่ได้พูดอะไรเลย…เพราะพวกนั้นเก็บข้อมูลเงียบ ๆ เพื่อใช้ตอนไม่ทันตั้งตัว ⸻ 🧠 มุมพริม – เธอเริ่มรู้สึกได้ว่ามีอะไรไม่เหมือนเดิม พริมยิ้ม หัวเราะ พูดคุย แต่ทุกครั้งที่เธอหันหลัง จะรู้สึกว่า มีแววตาบางคู่ ยังคอยเกาะติดดูเธออยู่ที่ข้างหลัง ไม่เหมือนคนมองเพราะชอบ ไม่เหมือนคนจ้องเพราะสงสัย แต่มอง…เหมือนกำลัง “เก็บขอมูล” ทุกพฤติกรรมของเธอ ⸻ ☕ ช่วงบ่าย – ทั้งคู่เจอกันที่คาเฟ่ประจำหลังเลิกเรียน คีย์สั่งกาแฟให้เธอ พริมเปิดโน้ตบุ๊กทบทวนบทเรียน แต่สายเธอยังหันมองรอบ ๆ เป็นระยะ “พี่คีย์…” “วันนี้รู้สึกแปลก ๆ ไหมคะ เหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลา” เขาวางแก้วกาแฟลงเบา ๆ มองเธอครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้า “หนูยังรู้สึกได้…แปลว่าหนูยังเป็นตัวเองอยู่” ⸻ 🧥 เงาคนนั้นยังนั่งมุมเดิม – พร้อมกล้องเล็กที่ติดกับกระเป๋า และในคลิปที่เขากำลังอัปโหลดเข้าระบบ คือภาพของพริมกำลังหัวเราะ ถือปากกา พูดคุย และจับมือคีย์ใต้โต๊ะ ข้อความแสดงขึ้นบนหน้าจอ: วิชาที่ 02 — ระดับความเสถียร: ไม่สามารถคาดเดาได้แต่มีอยู่ ระยะเฝ้าติดตามต่อ: 5 วัน ⸻ 📌 พวกเขาอาจไม่ต้องการ “ลบ” พริมอีกแล้ว แต่ต้องการเก็บข้อมูล…อาจหมายถึงว่า “เธอยังสำคัญอยู่สำหรับการทดลองที่พวกเขาไม่เลิกทำ” และในโลกที่อันตรายไม่ส่งเสียง บางที ความเงียบ…คือสัญญาณแรกของพายุ การตัดสินใจครั้งใหญ่ของคีย์ เมื่อเขาตัดสินใจจะพาพริม “ออกจากระบบ” อย่างถาวร ไม่ใช่แค่หนี แต่คือ ทำลายเส้นทางที่ใครก็ตามจะเข้าถึงเธอได้อีก ⸻ ✦ 🦚🦜 “ฉันจะไม่ยอมให้โลกไหนเอาเธอไปจากฉันได้อีก” ⸻ 🌘 คืนที่สองหลังถูกติดตาม คีย์ไม่พูดอะไร แต่ทั้งคืนเขาไม่ได้หลับเลย ในมือเขาคือโน้ตบุ๊กเก่า ที่ถูกเขียนโค้ดป้องกันไว้ตั้งแต่สมัยอยู่ในฐานข้อมูลของพ่อ มันมีช่องทางหนึ่งที่เขารู้ว่าใช้ “เจาะกลับเข้าไป” ในระบบได้ และมากกว่านั้น…สามารถ หยุด มันได้ “มันจะลบรหัสควบคุม” “แต่ก็อาจลบความทรงจำช่วงที่พริมอยู่ภายใต้ระบบด้วย…” เขาเงียบ นิ้วจิ้มบนคีย์บอร์ด ดวงตาแดงก่ำ แต่ไม่ลังเล ⸻ ☁️ เช้า – เขาเรียกพริมออกมาหน้าตึกเก่าที่เคยฝึกงาน ที่นี่เคยเป็นห้องทดลองที่ระบบฝังรหัสไว้กับเธอ และที่นี่…จะเป็นที่สุดท้าย พริมมองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยคำถาม แต่เธอไม่พูด เพราะรู้ว่าเขา กำลังแบกรับอะไรบางอย่าง “ถ้าหนูยังอยากจำพี่…อาจจะต้องเสี่ยงนะ” “แต่ถ้าหนูอยากมีชีวิตธรรมดา พี่จะล้างรหัสทั้งหมดให้ — พร้อมความเสี่ยงที่หนู…อาจจะไม่รู้จักพี่อีกเลย” พริมยืนนิ่ง สายลมพัดเบา ๆ เธอมองหน้าเขา แล้วพูดว่า: “ถ้าพี่ถามหนูตั้งแต่วันแรก หนูคงเลือกความทรงจำแบบสมบูรณ์” “แต่ตอนนี้…หนูขอเลือก ชีวิต ที่อยู่ได้โดยไม่ต้องวิ่งหนีตัวเอง” “ถ้าการลืม…คือราคาของการรอด งั้นพี่ต้องสัญญาว่าจะทำให้หนูตกหลุมรักพี่ใหม่อีกครั้ง” คีย์หัวเราะเบา ๆ เสียงสั่น แต่จริงใจ “ถ้าหนูลืม…พี่ก็จะเริ่มใหม่อีกครั้ง เริ่มจากพัดลมตัวเดิม โต๊ะม้าหินตัวเดิม และคำถามเดิมว่า… ‘อยากซื้อคนซ่อมหัวใจไหม’” ⸻ 🧠 ในห้องมืดที่เต็มไปด้วยจอมอนิเตอร์ คีย์วางพริมลงในเบาะ เสียบสายเข้ากับโหนดสื่อประสาท ทุกขั้นตอนต้องแม่น…ไม่มีรอบสอง เขาหลับตา กดรหัส แล้วกระซิบข้างหูเธอเบา ๆ: “หนูเคยบอกว่าไม่ชอบความลับ งั้นพี่จะไม่ซ่อนอะไรอีกเลย ต่อจากนี้…หนูจะเป็นแค่หนู และพี่…จะเป็นแค่คนที่รักหนูที่สุด” ⸻ 🌤️ พริมลืมตาในแสงแดดวันใหม่ เธอยืนอยู่หน้าตึกคณะ ในมือมีชีทเรียน ไม่มีสายจากระบบ ไม่มีเสียงสั่ง ไม่มีฝันซ้อน แต่ข้างหลังเธอ… “พี่คีย์?” เสียงเธอเบา เขาหันมา ในมือยังถือพัดลมพกพาที่ซ่อมไม่เสร็จ เธอขมวดคิ้วนิด ๆ “เรารู้จักกันมาก่อนไหมคะ…” เขายิ้ม เหมือนวันแรก “อาจจะรู้จักจากระบบหนึ่ง แต่ตอนนี้ขอเริ่มใหม่แบบไม่มีโค้ดนะ” ⸻ 📌 เขาไม่ได้พาเธอหนี แต่เลือก ตัดขาดระบบ ด้วยมือของเขาเอง ความรักของพวกเขา…อาจต้องเริ่มใหม่ แต่ครั้งนี้ไม่มีใครเป็นเจ้าของความจำของเธออีกแล้ว นอกจากเธอเอง 𓆝 ... . ‧ ₊˚ ꪔ̤̥ · ₊ ˚ ◜ ॱଳ͘ · ˚ 𓆞 𓆟 ˚.

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more