🍂 เพราะเขาเลือก “ไม่พูด” ʕ·͡ˑ·ཻʔ✿

2277 Words

🌻🌼 ความรู้สึก “คลางแคลง” เบา ๆ ในใจพริม เมื่อเธอเริ่มเห็นบางด้านของคีย์ที่เขาไม่เคยเปิดให้เธอเห็นเลย ไม่ใช่เพราะเขาโกหก แต่เพราะเขาเลือก “ไม่พูด” ⸻ ✦ “หนูไม่กลัวความจริง…แต่กลัวแค่สิ่งที่พี่เลือกจะไม่เล่า” ⸻ 🌘 เวลากลางคืน – ค่ายเงียบสงัด เสียงจิ้งหรีดร้องแทนบทสนทนา แสงไฟจากกระโจมค่ายเริ่มดับลงทีละดวง ผู้เข้าร่วมหลายคนหลับแล้ว แต่พริมยังนอนลืมตาอยู่ในห้องรวม ใจเธอไม่สงบเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา เพราะแม้คีย์จะดูปกติ แต่สิ่งที่เธอเห็นเมื่อคืนก่อน – นิ้วเปื้อนดิน – กระดาษขยำ – สีหน้าเงียบเกินปกติ มันทำให้เธอรู้ว่า…คืนนี้เขาอาจไม่ได้นอน และเธอก็คิดไม่ผิด ⸻ 🌑 เวลาตีหนึ่งกว่า – ลานหลังค่าย พริมลุกจากเตียงอย่างเงียบที่สุด สวมเสื้อคลุมตัวบาง เดินลัดเลาะผ่านแนวต้นไม้และสนามหญ้า แสงไฟสลัวจากเสาไฟไม่กี่ต้นไม่อาจกลบ “ความตื่นเต้นประหลาด” ที่เริ่มก่อตัวในอก จนกระทั่งเธอเห็นเขา คีย์ ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ด้านหลังกองไม้เก่า ไม่ได้อยู่คนเดียว มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่ได้ใส่เสื้อค่าย ท่าทางดูคล่องแคล่วเกินกว่าจะเป็นอาสาสมัครธรรมดา เสียงของคีย์เบามาก แต่ชัดพอในยามเงียบ “ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องส่งใครมา” ชายอีกคนตอบกลับทันที เสียงแหบต่ำ “แต่พ่อของนายไม่คิดแบบนั้น คนของ Alek เริ่มเคลื่อนไหวใกล้ตัวเด็กคนนั้นแล้ว พ่อไม่ไว้ใจนายหรอก คีย์” ⸻ 🌒 มุมของพริม – หลังพุ่มไม้ ใจของเธอเต้นแรง แต่เธอไม่กล้าขยับ คำว่า “เด็กคนนั้น” มันชัดเจนเกินไปว่า..หมายถึงเธอ เสียงคีย์พูดต่อ เรียบ เย็น จนน่ากลัวกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็นเขา “ถ้าเขาคิดจะแตะเธอ…ฉันจะจัดการเอง” “ไม่ต้องให้ใครตาม ไม่ต้องมีอาวุธ ไม่ต้องมี ‘สั่ง’ อะไรทั้งนั้น” ชายอีกคนหัวเราะเบา ๆ “นายเริ่มอ่อนแอว่ะคีย์ เธอเปลี่ยนนายนะ รู้ตัวมั้ย?” “…ถ้ามันแปลว่าฉันจะไม่เป็นสัตว์แบบพวกแกอีก ก็ยินดีเปลี่ยน” ⸻ 🌫️ บรรยากาศเงียบลง – ชายแปลกหน้าเดินจากไป คีย์ยืนอยู่คนเดียว หันไปมองทางต้นไม้ด้านหนึ่ง… ซึ่งตรงนั้น พริมกำลังยืนอยู่หลังพุ่มไม้ ร่างกายแข็งทื่อ เธอพยายามถอยเท้า แต่เท้าเธอเหยียบโดนกิ่งไม้ เสียง “กรอบ” ดังขึ้นในความเงียบ คีย์หันขวับ ดวงตาเขาเบิกขึ้นนิดหนึ่งเมื่อเห็นร่างบางของพริมค่อย ๆ ก้าวออกจากเงา ⸻ 📌 “พริม…เธอมาได้ยังไง” เสียงของเขาไม่ใช่ตำหนิ แต่เต็มไปด้วย “อะไรบางอย่าง” …ทั้งตกใจ ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ พริมไม่พูด แค่ยืนมองเขานิ่ง ๆ ในใจเต็มไปด้วยคำถาม แต่เธอพูดแค่ประโยคเดียว “พี่ไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ค่ะ” “แต่ถ้าวันนึงพี่จะเดินหนีออกไปจากหนูอีก ช่วยบอกความจริงให้หนูก่อนก็พอ” เธอหันหลังกลับ ปล่อยให้เขายืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟสีส้มสลัว กับหัวใจของเขาเอง…ที่เริ่มไหวแบบที่ซ่อมยังไงก็ไม่ทัน ย้อนอดีตไปยัง ฝั่งของ “วิโรจน์ กาญจนากุล” พ่อของคีย์ ชายผู้ครองอำนาจในเครือข่ายใต้ดินอย่างสง่างามไร้เสียงปืน แต่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง จะเผยให้เห็นว่า ความพยายามของคีย์ในการตัดขาด นั้นไม่เคยเป็นเรื่องง่าย เพราะสิ่งที่เขากำลังพยายามหนีออกมาไม่ใช่แค่อดีต แต่คือสายเลือด ⸻ ✦ “อยากหนีไปไกลแค่ไหน…ก็ยังชื่อกาญจนากุลอยู่ดี” ⸻ 🕯️ ย้อนอดีต – 8 ปีก่อน ในค่ำคืนหนึ่งของบ้านหลังใหญ่ริมแม่น้ำ เสียงไวโอลินแผ่วเบาดังมาจากห้องโถง เด็กชายวัยสิบสี่นั่งพิงกำแพง หายใจช้า ๆ ขณะในมือมีแผลจากการฝึกซ้อมยิงปืน ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาช้า ๆ เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นไม้สะท้อนกังวาน ดวงตาสีดำเข้มดั่งน้ำหมึกจ้องลูกชายที่นั่งนิ่ง “วิโรจน์ กาญจนากุล” คนที่ไม่ต้องเอ่ยเสียงดัง…แต่ทุกคำพูดของเขา ก็คือคำสั่ง “เจ็บเหรอ” คีย์เด็กชายไม่ตอบ แต่ยังคงก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเอง “จะเป็นหัวหน้าต่อจากพ่อได้ยังไง ถ้าเจ็บแค่นี้ยังทนไม่ได้” คีย์เงยหน้าขึ้น เสียงของเขานิ่งมากจนน่าประหลาดสำหรับเด็กวัยนั้น “พี่ธามไม่ต้องฝึกแบบนี้นี่ครับ” วิโรจน์หัวเราะเบา ๆ “พี่ธามไม่ใช่สายเลือดฉัน เขาเป็นลูกของแม่คนเก่า — ไม่ใช่ของฉันกับแม่แก” เขาเดินมานั่งลงข้างลูกชาย วางมือบนหัวไหล่ของคีย์ “มีแต่คนที่เกิดจากเลือดฉันเท่านั้น ที่จะสืบต่ออาณาจักรนี้ได้โดยไม่ต้องอธิบายอะไรให้ใครฟัง” ⸻ 🥃 เวลาปัจจุบัน – บนห้องทำงานชั้นบนของอาคารเก่าแห่งหนึ่ง วิโรจน์นั่งมองภาพข่าวในโทรศัพท์ ภาพลูกชายของเขาในชุดช็อป — ยืนยิ้มจาง ๆ อยู่ข้างหญิงสาวคนหนึ่งในค่ายอาสา มือเขาวางแก้วเหล้าลง ดวงตาไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่เปล่งประกายบางอย่างเยียบเย็น “มันเลือกทางเอง…แต่ลืมไปหรือเปล่าว่า ถนนทุกสายที่มันเดิน ยังเป็นของฉัน” ชายข้างกายของเขาถามเสียงเบา “จะให้คนของเราจัดการไหมครับท่าน?” วิโรจน์ไม่ตอบทันที เขาเพียงพูดเบา ๆ ขณะลุกขึ้นยืน “เด็กคนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าตัวเองไม่เคยมีสิทธิ์ ‘ลาออกจากเลือด’” “ส่งคนไปเตือน…อย่าให้ถึงขั้นทำลาย แต่ถ้าเด็กผู้หญิงนั่นเริ่มทำให้เขา ‘กลายเป็นคนธรรมดา’ จริง ๆ…” “…พวกเราต้องเป็นคนพาเขากลับมาเอง” ⸻ 📌 ขณะที่พริมยังลังเลว่าจะเข้าใจอดีตของคีย์ได้มากแค่ไหน คนที่ไม่เคยแม้แต่จะถามความรู้สึกของลูกชาย ก็กำลัง “ปูทางเลือก” ไว้ให้เขากลับมาอยู่ในโลกเดิม…ไม่ว่าเจ้าตัวจะเต็มใจหรือไม่ เพราะสำหรับวิโรจน์ “เลือด” ไม่ใช่สิ่งที่เลือกได้ และ “ลูกชายคนเดียว” ของเขา ไม่มีวันกลายเป็นใครอื่น… นอกจาก “ทายาทของเครือข่ายกาญจนากุล” กลับมาค่ายอาสา — สถานที่ที่ควรจะสงบ อบอุ่น เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ แต่คืนนี้…กลับมีบางอย่าง “ผิดปกติ” และเป็นครั้งแรกที่พริมเริ่มรู้สึกว่า.. คนที่เธอไว้ใจที่สุด กำลังพยายาม “ปกป้องเธอ” ด้วยความเงียบ…แต่กลับน่ากลัวกว่าเสียงปืน ⸻ ✦ “ถ้าพี่ไม่พูด หนูก็จะเดินเข้าไปในความเงียบของพี่เอง” ⸻ 🌤️ เช้าวันต่อมา – ลานกิจกรรม แดดอ่อนส่องลงบนสนามหญ้า กลิ่นข้าวต้มลอยมาแตะจมูกพร้อมเสียงเด็ก ๆ วิ่งเล่นกันข้างกระต๊อบไม้ ทุกอย่างดูปกติ…ยกเว้นสิ่งเล็ก ๆ ที่เปลี่ยนไป คีย์เงียบกว่าเดิม แม้สำหรับคนที่ชินกับความขรึมของเขาอย่างพริม ก็ยังรู้สึกว่าเงียบแบบนี้…ไม่ใช่ปกติ “เมื่อคืนหนูขอโทษนะคะ” พริมเอ่ยขณะยื่นกล่องนมถั่วเหลืองให้ “ที่แอบตามไป…แต่หนูแค่กลัวว่าพี่จะหายไปอีก” คีย์รับกล่องนมมาเงียบ ๆ มองเธอนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนพูดสั้น ๆ “ไม่หาย” พริมยิ้มจาง ๆ “แต่หนูอยากให้พี่ ‘อยู่’ ด้วย ไม่ใช่แค่ ‘ไม่หาย’ นะคะ” เขาไม่ตอบ เพียงแค่ก้มหน้าจิบกล่องนมช้า ๆ แต่เธอสังเกตเห็นว่ามือเขาสั่นน้อย ๆ ⸻ 🪵 เวลาผ่านไป – กลุ่มช่างประจำค่าย คีย์กำลังซ่อมท่อส่งน้ำด้านหลังศูนย์เด็กเล็ก เขาใช้ประแจขันน็อตด้วยความแม่นยำ แต่ไม่ทันไร รุ่นพี่ฝ่ายกิจกรรมก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา “มีเด็กหาย!” ⸻ 💨 เวลาต่อมา – รอบหมู่บ้าน ทุกคนระดมกำลังออกตามหา เด็กชายวัยเจ็ดขวบชื่อ “นัท” ที่ปกติวิ่งเล่นอยู่แถวสนาม ถูกแจ้งว่า “เดินออกไปไม่ไกล” แต่หายตัวไปกว่า 40 นาทีแล้ว “ไปทางป่าแน่ค่ะ หนูเห็นรองเท้าเขาหล่นอยู่ทางนั้น!” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งชี้ไปทางด้านหลังค่าย ⸻ 🌲 ทางเข้าป่า – คีย์ลุกขึ้นก่อนใคร พริมจะเดินตามไป แต่เขากลับพูดเสียงเย็น “อย่าเพิ่งมาครับ…อยู่ตรงนี้ก่อน” น้ำเสียงนั้นเหมือนขอร้อง…แต่แฝงด้วยคำสั่ง พริมชะงัก “พี่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม?” เขาไม่ตอบ เพียงแต่เดินเข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว พร้อมมือข้างหนึ่งที่แอบล้วงมีดพับเล่มเล็กในกระเป๋ากางเกง ⸻ 🌓 ลึกเข้าไปในป่า เสียงเด็กนัทร้องไห้เบา ๆ ดังอยู่ไม่ไกล แต่ไม่ใช่เพียงเด็กกับต้นไม้ที่อยู่ตรงนั้น มีชายคนหนึ่งในชุดลายพรางก้มอยู่กับเด็ก เหมือนจะ “ช่วย” แต่การก้มต่ำเกินไป และการแตะต้องไม่จำเป็นหลายครั้ง ทำให้สถานการณ์ดูผิดปกติ คีย์ก้าวออกจากพุ่มไม้ “ปล่อย” ชายคนนั้นชะงัก หันมามอง แล้วแค่นหัวเราะ “แค่เด็กหลง…ทำไมต้องจริงจัง” คีย์ขยับข้อมือเล็กน้อย เสียงมีดพับเปิดออกโดยไม่พูดอะไร ดวงตาเขาเย็นจัด “เพราะเขาไม่ใช่หมากต่อรอง” ⸻ 📌 เมื่อคีย์พาเด็กนัทกลับมา ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในป่า แต่พริมเห็นแผลเล็ก ๆ บนมือของคีย์ และในดวงตาเขามีบางอย่าง…คล้ายคนที่เคยเดินผ่านความมืดมาไกลเกินกว่าจะอธิบายได้ด้วยคำพูด “เด็กปลอดภัยแล้ว” เขาบอกทุกคนแค่นั้น แต่ตอนที่พริมเดินเข้าไปจับมือเขาเบา ๆ เขากลับสะดุ้งนิดหนึ่ง เหมือนกลัวจะเปื้อนเธอด้วยอะไรบางอย่างที่ไม่ควรสัมผัส พริมยิ้ม ก่อนจะพูดเสียงเบา “ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ…แค่พี่อยู่ตรงนี้ หนูก็รู้แล้วว่าพี่พยายามปกป้องหนูยังไง” พริมและคีย์ได้อยู่กันตามลำพังในช่วงคืนหลังเหตุการณ์เด็กหาย เป็นคืนเงียบ ⸻ ✦ “ถ้าโลกของพี่มันอันตราย หนูก็ขอเลือกจะเป็นคนที่พี่ต้องหันกลับมามองก่อนเสมอ” ⸻ 🌒 ค่ำวันเดียวกัน – กระท่อมไม้หลังเล็กด้านหลังค่าย หลังเหตุการณ์เด็กหาย ผู้ประสานงานค่ายแยกกลุ่มให้อยู่กระจายตามบ้านพักชั่วคราว บ้านพักหนึ่งถูกจัดไว้ให้ทีมซ่อมอุปกรณ์นอนพัก แต่คืนนี้ ทุกคนถูกเรียกเข้าประชุมเวรยามกลางดึก …ยกเว้น “คีย์” ที่เพิ่งกลับจากป่า และ “พริม” ที่อาสาเอาของมาส่ง “พี่จะอยู่เฝ้าของใช่ไหมคะ?” พริมถามขณะยื่นกล่องไฟฉายให้ คีย์พยักหน้า “ไม่มีคนอยู่ตรงนี้เลยเหรอ” “ไม่มีค่ะ รุ่นพี่ให้หนูเอาไฟฉายกับเสบียงมาส่งเฉย ๆ เดี๋ยวก็กลับ” เธอพูด…แต่ไม่ยอมขยับไปไหน คีย์มองเธออยู่นิ่ง ๆ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ “กลัวว่าโลกของพี่จะกลืนเธอไปจริง ๆ แล้วใช่ไหม…” พริมไม่ตอบ เพียงแค่เดินเข้าไปใกล้ แล้ววางมือเบา ๆ บนหลังมือเขา “กลัวค่ะ แต่กลัวมากกว่าถ้าพี่ต้องยืนอยู่ในโลกนั้นคนเดียว” ห้องไม้เล็ก ๆ มีเพียงแสงไฟจากหลอดฉายพกพา แสงส้มจางสาดลงบนผ้าห่มที่ปูพื้น เสียงของกลางคืนค่อย ๆ เลือนหายเมื่อคีย์โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ไม่มีคำพูด มีเพียงลมหายใจอุ่น ๆ ที่แลกกันแบบเงียบงัน มือของเขาลูบแผ่นหลังเธอเบา ๆ ราวกับจะจดจำสัมผัสนี้ไว้ในใจ ก่อนต้องสูญเสียอีกครั้ง “หนูยังอยู่ตรงนี้ค่ะ…” พริมกระซิบขณะริมฝีปากแนบกับข้างคอเขา “และจะไม่ไปไหน จนกว่าพี่จะเล่าให้หนูฟังทั้งหมด” คีย์กอดเธอแน่น เหมือนทั้งชีวิตพยายามหนีจากความรู้สึกนี้ แต่คืนนี้…เขาไม่หนีแล้ว ⸻ 🌓 เวลาผ่านไป – หลังสัมผัสนั้น พริมซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนเขา ใต้ผ้าห่มผืนเดียว เงียบ แต่น้ำตาเธอไหลออกมาจากมุมตาแบบไม่มีเสียง “พี่จะเล่าความจริงให้ฟังไหมคะ…” คีย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดช้า ๆ “พ่อของพี่…ไม่เคยยอมรับว่าความรักคือสิ่งที่ปกป้องคนได้ สำหรับเขา มันคือจุดอ่อนที่ศัตรูใช้ฆ่าเราได้ง่ายที่สุด” “แล้วพี่ล่ะคะ…” พริมถามเสียงแผ่ว “สำหรับพี่…หนูเป็นจุดอ่อนรึเปล่า?” เขาเงยหน้ามามองเธอ สบตานิ่ง “ถ้าเธอเป็นจุดอ่อน ก็เป็นจุดที่พี่จะยอมให้เขาเจาะเข้ามา เพราะต่อให้เสียไป พี่ก็ไม่อยากอยู่ในโลกที่ไม่มีเธออีกแล้ว” ⸻ 💬 เช้าวันต่อมา – เงาแห่งอำนาจเริ่มมาเยือน เอกสารฉบับหนึ่งถูกส่งมาถึงค่าย ในนาม “ผู้สนับสนุนกิจกรรม” ที่ชื่อว่า Tawanthon Group Alek ปรากฏตัว พร้อมรอยยิ้มใจดี และกระเช้าของฝากจาก “บริษัทแม่” ขณะเดียวกัน แผ่นกระดาษโน้ตอีกใบหนึ่งถูกยัดใต้ประตูห้องพักคีย์ ข้อความสั้น ๆ มีเพียงชื่อเดียวที่เขาไม่อยากเห็น “ถ้าคนชื่อ พริมวรา ยังไม่ออกจากวงจรชีวิตของลูกชายคุณ เราจะเป็นฝ่ายทำให้มันจบลงอย่างถาวร” ลายเซ็นด้านล่างคือชื่อ… วิโรจน์ กาญจนกุล ⸻ 📌 พริมยังไม่รู้ว่าเธอกำลังเดินเข้าสู่สงครามที่ไม่มีควันปืน แต่คีย์รู้ดีว่า นับจากนี้…ไม่มีที่ให้หลบอีกแล้ว เพราะเขาต้องเลือกระหว่าง “ผู้หญิงที่เขารัก” กับ “ตระกูลที่ไม่เคยยอมให้ใครถอนชื่อออกไปจากสายเลือด” 〃∩　∧＿∧ ⊂⌒（ ´・ω・）｀ヽ_っ＿/￣￣￣/ 　＼/＿＿＿/

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more