DANGEROUS LOVE รักอันตราย...นายมาดเซอร์

DANGEROUS LOVE : 09

ผมสาวเท้าเข้ามาในโรงพยาบาลของไอ้หมอแบบเร่งรีบ จนแทบจะเรียกว่าวิ่งเลยก็ได้ หลังได้รับสายจากไอ้ยูตะว่าเกิดเรื่องขึ้นที่สนามแข่งรถ ตอนแรกกะว่าจะไปกินอาหารฝีมือยัยเด็กต๊องนั่นซะหน่อย สุดท้ายไม่ได้แม้แต่ไปส่งเธอด้วยซ้ำและตอนนี้ผมต้องลืมเรื่องยัยหนูเฌอนั่นไปก่อน

ครืดดดด...ปึง

ประตูห้องพักฟื้นระดับ VIP ถูกเลื่อนออกอย่างแรงจนกระแทกอีกฝั่งเสียงดังลั่นก่อนผมจะพุ่งตัวเข้าไป ผมเห็นสีหน้าไอ้หกตัวในห้องก็รู้แหละ ว่าแม่งไม่ธรรมดาแน่ๆ ก่อนจะหันไปมองยังเตียงคนไข้

โครมม!!

“แม่งเอ๊ยย!!” ผมออกแรงถีบเก้าอี้ตัวที่ใกล้เท้าที่สุดจนล้มระเนระนาดพลางสบถออกมาเสียงลั่นด้วยความโมโหเมื่อเห็นสภาพลูกน้องตัวเอง ที่นอนอยู่บนเตียงมีผ้าพันแผลแทบจะทั้งตัว มันไม่ได้หมดสตินะ แต่คงจะขยับตัวไม่ได้แน่ๆ เพราะดูจากการที่มันกลอกลูกตามามองผม คงจะขยับปากไม่ได้ด้วยซินะ ไม่งั้นคงไม่เงียบแบบนี้แน่ ปกติแม่งกวนตีนและก็พูดมากฉิบหาย มันคือ ไอ้เรย์ ลูกน้องคนสนิท ที่คอยดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับสนามแข่งให้ผมและไว้ใจได้มากที่สุด มันอยู่กับผมมาหลายปี รู้ใจกันจนไม่ต้องพูดอะไร

“ไอ้เหี้ยแบล็ค” ผมกดเสียงต่ำ กัดฟันกำหมัดแน่น ไฟร้อนแล่นพล่านอยู่ในกายจนแทบระเบิดออกมา

“ใจเย็นก่อนดิวะ” ไอ้หมอเอาตัวมาขวางผมทันที เพราะผมหมุนตัวและกำลังจะเดินออกจากห้องด้วยอารมณ์ที่โกรธจัด มันคงจะรู้ว่าผมจะไปไหน

“ใจเย็นเหี้ยอะไร!! มึงดูมันทำไอ้เรย์ดิ” ผมพูดขึ้นเสียงดังลั่นพลางชี้ไปที่ไอ้เรย์ ที่นอนเป็นมัมมี่อยู่บนเตียงนั่น เห็นแล้วแม่งแค้นฉิบหาย ไอ้พวกหมาลอบกัด กูไม่เอามันไว้แน่ ไอ้หมอเดินไปเลื่อนประตูห้องปิดลงกลอนอย่างดีก่อนจะเดินกลับมาหาผม

“เออ กูรู้ แต่ถ้ามึงไปตอนนี้ ก็เข้าทางมันดิวะ มันจัดคนไว้รอมึงเป็นฝูงแล้วมั้ง”

“คิดว่ากูจะกลัวพวกแม่งไง๊ เหอะ! สัสเอ๊ย! ระยำฉิบหาย” ผมว่าพลางเอามือขึ้นเท้าเอว หมุนไปหมุนมาอย่างร้อนรน อยู่ไม่สุข ยิ่งหันไปเห็นไอ้เรย์ที่นอนอยู่บนเตียงนั่น ผมก็ยิ่งทำใจเย็นไม่ได้

ไอ้เหี้ยแบล็ค ต้องเป็นมันแน่ๆ มันกับผมมีปัญหากันเรื่องสนามแข่งมานานละ แต่แม่งไม่เคยเล่นตรงๆ สักที มันทำทุกวิถีทางให้ผมปิดสนามลงให้ได้ แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง และแม่งก็หน้ามึนฉิบหาย กัดไม่ปล่อยเลย แต่ครั้งนี้เล่นหนักเหี้ยๆ เล่นเอาระเบิดควันไปปาใส่สนามผมตอนที่มีคนแข่งรถกันอยู่ ดีแม่งไม่คว่ำตาย ไม่งั้นผมได้ปิดสนามจริงๆ แน่ แถมยังพาคนไปซ้อมลูกน้องผมซะเละเลย ไอ้เรย์คงหนักสุด เพราะมันเป็นคนสนิทของผม

“ไงมึง” ผมเดินไปข้างเตียง เอ่ยทักห้วนๆ อย่างที่บอก ผมกับมันแทบไม่ต้องพูดอะไรเยอะ แค่นี้มันก็รู้แล้วว่าผมเป็นห่วงมันแค่ไหน ความจริงผมก็ห่วงลูกน้องทุกคน แต่รอบนี้มันโดนหนักสุด

“...👌🏻” มันค่อยๆ ยกมือขึ้นทำโอเคให้ผมอย่างทุลักทุเล เรียกง่ายๆ ว่าสาหัส ยังเสือกมีหน้ามาโอเค ไอ้ห่า

“โอเค...โอเคพ่อง! สภาพปางตาย เสือกบอกโอเค ไม่ต้องมายิ้มให้กูเลยไอ้เวร รู้ว่าสู้ไม่ได้ทำไมไม่หนี อยู่ให้มันซ้อมทำเหี้ยอะไร” ผมอดไม่ได้ที่จะด่ามัน แต่ความจริงก็คือมันอยู่ปกป้องลูกน้องคนอื่นๆ แทนผม แล้วก็คงจะปกป้องของรักของผมด้วย เพราะตอนไอ้ยูตะไปถึงมันบอกว่าไอ้เรย์นอนจมกองเลือดอยู่หน้าโรงเก็บรถซึ่งเป็นลูกรักของผม เวรจริงๆ นี่กูคิดถูกคิดผิดวะเนี่ย ถึงเลี้ยงลูกน้องให้จงรักภักดีแบบนี้

“เวรจริงๆ เลยมึงเนี่ย รักกูจัง ตายห่าขึ้นมาคุ้มไหม ไอ้ห่า”

“^_^” แล้วแม่งก็ยกมือขึ้นมาทำมินิฮาร์ทพลางส่งยิ้มหวานให้ผม ดู...ดูความกวนตีนของมัน ผมได้แต่ส่ายศีรษะไปมาแบบเอือมๆ ไม่ว่าจะด่ายังไงแม่งก็ไม่เคยโกรธผม ขนาดเจ็บปางตาย ยังมีอารมณ์มาหยอกผมอะ คิดดูเหอะ...

“เหอะ! ไอ้ห่า! เจ็บปางตายยังเสือกกวนตีนอีก มึงนี่ถอดแบบลูกพี่มึงมาเป๊ะๆ เลยเนอะ”

ผมตวัดตาไปมองหน้าไอ้แม็กซ์ทันที เพราะมันไม่ได้ด่าแต่ไอ้เรย์ มันด่าผมด้วย แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ต่อล้อต่อเถียงกับใครหรอก ในสมองคิดแต่จะจัดการกับไอ้เหี้ยแบล็คยังไงดี ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างแรงพลางก้มหน้าฟุบลงกับฝ่ามือตัวเองทั้งสองข้าง คราวนี้ลูกน้อง ถ้าผมปล่อยไว้ กลัวว่าคราวหน้าจะเป็นคนใกล้ตัวผมมากกว่านี้อะดิ อีกอย่างตอนนี้พวกน้องๆ แม่งก็มีเมียกันหมดแล้ว

และนี่อาจเป็นจุดอ่อนที่เข้าถึงง่ายที่สุด โดยเฉพาะไอ้ยู เพราะมันเป็นน้องชายแท้ๆ และมิณที่เป็นน้องสะใภ้ ไหนจะมิเชลอีก ไอ้ดิน หนูดา ไอ้ธาม โรส และไหนจะพวกลูกน้องผมอีก พวกมันล้วนเป็นเป้าได้ทั้งนั้น และผมจะไม่ให้ใครเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เด็ดขาด

ผมไม่อยากลากใครเข้ามาเสี่ยงด้วยทั้งนั้น

“เฮีย! ให้กูจะ…”

“หยุดเลยมึง! กลับไปดูแลเมียมึงโน้น อย่ามาเสือกเรื่องของกู” ผมพูดขัดขึ้นก่อนที่ไอ้ดินจะพูดจบประโยคโดยสมบูรณ์ เพราะผมรู้ดีว่ามันจะพูดอะไร ก่อนจะหยัดยืนขึ้นเต็มความสูง พ่นลมหายใจออกพรืดใหญ่

“ไม่ใช่แค่ไอ้ดินนะ พวกมึงทุกตัว ถ้าให้ยุ่งกับเรื่องนี้ เลิกคบกูไปเลย” ผมพูดพลางไล่ชี้หน้าพวกมันเรียงตัวด้วยท่าทีจริงจัง ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ประตู ผมไม่อยากให้ใครมาโดนแบบไอ้เรย์อีก เอาจริงๆ คือพวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด ผมไม่สามารถที่จะปกป้องทุกคนได้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ขนาดลูกน้องของผมเองแท้ๆ ผมยังปกป้องมันไม่ได้เลย

“งั้นมึงตัดพี่ตัดน้องกับกูเลย เพราะกูก็ปล่อยให้มึงไปเจอไอ้พวกเหี้ยนั่นคนเดียวไม่ได้เหมือนกันว่ะ เฮีย”

ผมชะงักไปนิดหนึ่งกับประโยคของไอ้ยูตะ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจและเดินออกมาจากตรงนั้นอยู่ดี

“มึงจะไปไหนไอ้วา” ไอ้แม็กซ์รีบเข้ามาจับไหล่ผมไว้ก่อนที่ผมจะเลื่อนประตูเปิด ผมสะบัดไหล่ให้หลุดจากมือมันก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ

“กูขอเวลาคิดก่อน ว่าจะจัดการยังไงกับไอ้พวกเวรนั่น” พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องทันที แบบไม่สนใจใคร และถ้าผมไม่พูดแบบนี้ คงไม่มีใครให้ผมออกมาแน่ๆ อย่างไอ้วาโยเนี่ยเหรอ เคยวางแผนอะไรด้วย เหอะ! มึงเจอกูแน่ไอ้เหี้ยแบล็ค

ผมเร่งฝีเท้ามาที่รถตัวเองก่อนจะหันมองอีกรอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามผมออกมา ผมรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน และเวลานี้สะดวกที่สุด คิดเหรอว่ากูจะปล่อยให้มึงมาซ้อมลูกน้องกูฟรี