…..
“หายตกใจแล้วเหรอเราอะ” ประโยคทำลายความเงียบหลุดออกมาจากปากเฮียวาโยหลังจากที่ต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันมาพักใหญ่
“ค่ะ...หนูอยากกลับแล้ว” ตอนนี้ต้องใช้คำว่าช็อกมากกว่า...ฉันพูดขึ้นเสียงแผ่วเหมือนคนหมดแรงและยังคงก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองอยู่แบบนั้น ฉันควรไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะเจ็บไปมากกว่านี้
“เดี๋ยว! ใครอนุญาต” มือหนาคว้าแขนเล็กไว้หลังจากที่ฉันเดินผ่านหน้าเขามาได้เพียงไม่กี่ก้าว
“หนูจะกลับไปอยู่ในที่ของหนู ต้องรอใครอนุญาตด้วยเหรอคะ” คำพูดประชดประชันหลุดออกไปจนได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้ด้วยซ้ำ
“ความจริงก็ไม่ต้อง แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว เราต้องอยู่ที่นี่” เฮียวาโยว่าทั้งๆ ที่ยังรั้งแขนฉันไว้แบบนั้น ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจที่เขาพูดเท่าไหร่ แต่คิดว่าน่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่โดนทำร้าย ถึงจะยังงั้นก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่ดี
“แต่…”
“ไม่มีแต่” สิ้นเสียงเข้มของเฮ
