น้ำชากับยาพิษ
“เพล้ง ๆ ๆ! ข้าจะฆ่ามัน! กรี๊ดดดด” หนี่ว์ฮวากรีดร้อง
เขวี้ยงปาข้าวของเหมือนคนเสียสติ เจ็บแค้นที่ใจจนควบคุมสติไม่อยู่เมื่อสาวใช้มารายงานว่าพระสวามีร่วมห้องหอกับหญิงอัปลักษณ์ผู้นั้น หลายปีที่นางแต่งเข้ามาอยู่ในจวนแห่งนี้ชินอ๋องไม่แม้จะย่างกรายเข้ามาเฉียดเรือนนางสักครั้ง แต่กับหญิงผู้นั้นพระองค์กลับดูแลใส่ใจทุกอย่าง
ลู่เสียนนั่งกำมือแน่น ถึงจะโกรธแค้นเพียงใดแต่ก็ยังพอควบคุมสติได้ ไม่ทำตัวเสียสติน่าอับอายเช่นหนี่ว์ฮวาให้ตนเองดูเสื่อมเสีย
“เจ้าหยุดโวยวายเสียทีได้หรือไม่ ตั้งสติให้ดีเรายังต้องไปยกน้ำชาถวายนาง” นางพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยกับหนี่ว์ฮวาอย่างใจเย็น
“พี่หญิง! ทำไมท่านถึงได้ไร้ความรู้สึกเช่นนี้ ท่านก็เห็นว่าท่านอ๋องหลงมันเพียงใด ข้าจะไม่ยอมให้คนที่มาทีหลังอย่างมันแย่งทุกอย่างไปจากข้าเด็ดขาด มันกับข้าต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!” หนี่ว์ฮวาพูดเสียงเหี้ยม ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยแรงแค
