“เจ้าไม่สบายรึ” เส้นชีพจรแปรปรวนจนเขาเริ่มเป็นกังวล ท่านเจ้าสำนักชิงเฉิง เคยบอกแล้วว่าร่างกายของนางจะอ่อนแอลงเรื่อย ๆ แต่เขากลับประมาทเพราะเห็นนางไม่แสดงอาการใด ๆ
“หม่อมฉันสบายดีเพคะ คงแค่เหนื่อยเพราะต้องฝึกทั้งวัน”
“เจ้าช่างดื้อรั้นนัก ไม่สบายเพียงนี้แต่ยังปิดปากเงียบ” ชายหนุ่มจับนางให้นั่งตัวตรงแล้วถ่ายทอดลมปราณเข้าควบคุมชีพจรของนาง
“แค่ก...แค่ก ๆ ...ท่านอ๋อง” ร่างบางกระอักเป็นเลือดออกมา ตัวอ่อนยวบจนเขาต้องรีบเข้าประคองกอดนางไว้ แล้วจับให้นั่งตรงก่อนจะถ่ายลมปราณเข้าควบคุมชีพจรของนางอีกครั้ง
“นั่งนิ่ง ๆ ห้ามพูด” จะไม่ให้นางพูดได้อย่างไร ไม่รู้เขาทำอะไรถึงได้ร้อนวูบวาบไปตามร่างแถมไอเป็นเลือดแบบนี้
“ท่านอ๋อง...แค่ก ๆ ๆ ๆ” เหมยลี่กระอักไอรุนแรงเลือดพุ่งกระจายไปทั่ว กำไลหยกบนข้อมือเปื้อนเลือดสีแดงฉานแต่กลับส่องแสงสว่างจ้าจนตาพร่ามัว ภาพตรงหน้าค่อย ๆ ถูกซ้อนทับกับภาพของชินอ๋องแต่อยู่ในชุด
