สอบสวน
พรชิตาเงยหน้าขึ้นมอง นั่งตัวเกร็งจนเหน็บแทบจะกิน เริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อใบหน้านิ่งเหมือนหินมองเธอตาดุ ตอนเรียนแพทย์ว่ากดดันแล้วยังไม่ได้ครึ่งเท่าถูกสายตาคู่นี้มองเลย
“พร้อมจะบอกข้าได้หรือยังว่าเจ้าเป็นใครมาจากที่ใด”
“ค่ะ...เอ่อ. เจ้าค่ะ...เอ้ย เพคะ” เธอยกมือตบเบา ๆ ไปที่หน้าอกตัวเอง ปลอบประโลมหัวใจที่เต้นรุนแรงจจนจะทะลุออกมานอกอก คิดหาคำพูดตอนดูหนังจีนเขาพูดกันยังไง
“ดิฉัน...เอ่อ...หม่อมฉันมีนามว่าพรชิตา มาจากประเทศไทย เดินทางมาเก็บถั่งเช่ากับอากงที่ประเทศจีนแล้วอยู่ดี ๆ ก็มาโผล่ที่หน้าผานั่น หลังจากนั้นก็อย่างที่เห็น”
“เจ้าไม่ได้ชื่อเหมยลี่หรอกรึ?” ดวงตาสีน้ำเงินมองเขานิ่ง เหมือนมีแววโศกเศร้าเสียใจปนอยู่ในนั้น เหมือนพยายามจะสะกดกลั้นความรู้สึกอย่างหนึ่งไว้
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่” นางตอบเสียงเบาหวิว หลุบตาลงแล้วยกถ้วยชาขึ้นจิบ
“พูดให้กระจ่าง ใช่หรือไม่ใช่”
“มะ...” เธอวางถ้วยน
