ตอนที่ 16 รับแทน
2014 Words
“ไง! ครับเจ้านาย…คิดถึงผมมั้ยครับ”
“ไอ้พี!”
“ปล่อยให้ผมรอนานเลยนะครับ”
“เห้ย!พวกมึงจับพวกมันให้หมดและฆ่าไอ้สองซะ”
“มึงจะทำอะไร”
หญิงสาวพูดทั้งที่พยายามจับมือของสองและอั้มไว้แน่นโดยที่มีลูกน้องของพีล้อมอยู่แต่ได้มีลูกน้องคนนึงพุ่งเข้ามาหวังจะทำร้ายเธอแต่เธอกลับถีบออกไปแล้วต่อสู้อย่างกล้าหาญแต่ในใจเธอกลับเป็นห่วงสองเพราะสองที่ตอนนี้กำลังบาดเจ็บอยู่เธอกลัวว่าสองอาจจะแย่กว่าเดิม
“น้องช่วยพี่ป้องกันพี่สองไว้อย่าให้มันทำอะไรพี่สองได้เด็ดขาด”
“ไม่ค่ะ….พี่ไม่มีวันยอมให้หนูต้องมาเจ็บตัว เพราะพี่เด็ดขาดหนูหลบไปพี่จัดการพวกมันเอง”
“บอกแล้วว่าไงว่าอย่าทำเก่ง”
หลังจากที่เธอพูดจบทั้ง 3 ก็ได้ร่วมต่อสู้กับคนตรงหน้าอย่างไม่กลัวตายเธอที่กำลังต่อสู้กับลูกน้องคนหนึ่งของพีอยู่แต่กลับพลาดท่า เพราะเป็นห่วงสองที่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่ไหวกับการที่จะต้องต่อสู้กับพี
เพราะตอนนี้แผลที่ได้รับบาดเจ็บอยู่ก่อนแล้ว กลับฉีกเป็นแผลใหญ่กว่าเดิมจนแทบจะทนไม่ไหวเลยทำให้เธอโดนถีบเข้าที่กลางออกอย่างจังจนล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยอาการที่ทั้งเจ็บและจุกมากเช่นกันและจังหวะที่ชายคนนั้นกำลังจะเอาไม้ที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมาตีซ้ำลงไปที่
เธอทำให้อั้มต้องละจากสถานการณ์ตรงหน้า เพื่อที่จะเอาตัวของตัวเองมาเป็นที่กำบังเธอไว้และรับไม้นั้นแทนจนสลบไป
“น้อง! น้อง! ใครสั่งให้ทำแบบนี้อย่าเป็นอะไรไปนะ”
“มึง! ทำไมไอ้สองยังไม่ออกมาอีกวะ? รถแม่งก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ขยับเลย”
น็อตถามขึ้นขณะที่นั่งมองตำแหน่งรถของสองที่ยังคงจอดอยู่ที่เดิมเกือบครึ่งชั่วโมงมาแล้ว
“วนรถกลับเดี๋ยวนี้!.....ไอ้พี..น่าจะดักรออยู่กลับไปช่วยมิสทีนก่อน”
ภูมินทร์ตะโกนบอกน้ำพุคนขับหลังจากได้ยินเรื่องที่น็อตพูด
“เร็ว!! กูบอกให้วนรถกลับ!!.....ไอ้พีน่าจะย้อนมาดักรอมันน่าจะรอให้เราออกมาก่อน” เสียงตะคอกของภูมินทร์ดังขึ้น โดยที่น้ำพุก็รีบวนรถกลับอย่างไม่รอช้าประตูด้านหน้าถูกเปิดออก ปัง! น้ำพุเล็งปืนไปยังชายที่เพิ่งฟาดไม้ลงบนอั้ม
“ไอ้น็อต มึงไปช่วยสองก่อน”
“แล้วไอ้เนี่ย” น็อตพูด แล้วชี้นิ้วไปทางภูมินทร์
“โถ่! งั้นมึงเฝ้ามันไว้……กูไปเอง”
“ทีนแล้วไอ้สองล่ะ”
“ถูกพาตัวไปแล้วค่ะ”
หลังจากที่เธอพูดจบก็ได้ชี้นิ้วไปทางด้านหลังโกดังที่ลูกน้องของพีเพิ่งจะลากตัวของสองออกไป
“อ้ะปืน!! เดี๋ยวค่อยมารับน้องอั้มล่ะกัน” น้ำพุที่ได้ส่งปืนให้เธอป้องกันตัว ปัง! เธอที่ได้เล็งปืนไปทางลูกน้องของพีโดยไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ปัง! ปัง!เสียงปืนดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับเหตุการณ์นี้
“พี่สอง”
เธอที่ตะโกนเรียกสองขณะที่ถูกชายคนหนึ่งลากตัวไปเธอที่ได้ยิงไปที่ชายคนนั้นจนล้มลงแต่สองที่เจ็บหนักก็ล้มลงไปด้วย ทันใดนั้นพีที่นำหน้าไปก่อนแล้วได้หันกลับมาพร้อมเล็งปืนมาทางสองในขณะที่สอง กำลังจะยืนขึ้นเพื่อมาหาเธอที่เพิ่งจะตะโกนเรียกชื่อของเขา
แต่เธอที่เห็นว่าพีกำลังจะยิงปืนมาทางสองก็ได้รีบวิ่งไปกำบังสองเอาไว้ กระสุนปืนจึงได้พุ่งมายังแขนขวาของเธอ อย่างจังเพราะเธอที่พยายามหมุนตัวเพื่อหลบกระสุนนั้นให้ได้มากที่สุด เพราะถ้าเธอไม่หลบกระสูนปืนในกระบอกนั้นคงถูกยิงเข้าที่ขั้วหัวใจของสองพอดี
“หนู!...หนูจะมาทำแบบนี้ทำไม? มารับแทนพี่ทำไม” สองพูดทั้งที่ยังคงกอดเธอที่พิ่งหมดสติไป
ปัง! ปัง! น้ำพุที่กำลังตามมาก็ได้ยิงสวนพีไปทันที…แต่ถ้าว่ากระสุนกลับโดนแค่ขาและหลังของชายคนนั้นเท่านั้น ก่อนที่ได้มีลูกน้องคนนึงรีบพาตัวพีขึ้นรถและหนีไป
“มึงไหวมั้ย?”
“มึงช่วยทีนก่อนกูขอร้อง”
“กูรู้แล้ว เดี๋ยวกูไปเอารถมึงก่อน มึงก็รีบพาทีนขึ้นรถ เดี๋ยวกูรีบพาไปส่งโรงพยาบาล”
“เชี่ย!..กูลืมสองประตู” น้ำพุที่ได้สบถกับตัวเองที่เห็นว่าสองได้นำรถสปอร์ต 2 ประตูมาและทำได้เพียงให้หญิงสาวนั่งบนตักเขาไปแทน
และหลังจากที่ได้รับสองและมิสทีนขึ้นรถแล้วน้ำพุที่ได้วนรถจากด้านหลังมายังประตูด้านหน้าของโกดังก่อนที่จะตะโกนบอกน็อต
“ไอ้น็อต มึงช่วยพาน้องอั้มที่สลบกลับด้วย และพาไปโรงพยาบาลหน่อย เพราะเดี๋ยวกูจะพาทีนกับไอ้สอง ไปโรงพยาบาลก่อนทีนโดนยิง เจ็บหนัก”
“เออๆ..มึงรีบไปเลยเดี๋ยวทางนี้กูจัดการเอง”
หลังจากที่ทั้งสองคุยกันเสร็จน้ำพุก็รีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
โรงพยาบาล
“คุณหมอครับ…..เพื่อนผมกับแฟนเขาเป็นยังไงบ้างครับ” น้ำพุถามขึ้นหลังจากที่เห็นหมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“คุณผู้ชาย ปลอดภัยแล้วครับ คุณผู้ชายแค่เสียเลือดมาก มีอาการช้ำเล็กน้อยหมอให้เลือดแล้วให้นอนพักสัก สักระยะ ก็น่าจะกลับบ้านได้แล้วครับ ส่วนคุณผู้หญิงหมอได้ทำการส่งไปยังห้องผ่าตัดแล้วครับแต่กระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญ อาการไม่น่าเป็นห่วงมากแต่รอยช้ำที่ตรงหน้าอกนี่อาการค่อนข้างหนักมากเหมือนกันครับ
”ขอบคุณครับ …หมอ ”
🌻
“ไอ้สองปลอดภัยแล้วแต่ทีน ยังคงรอดูอาการอยู่ทางมึงอ้ะ
เป็นยังไงบ้าง”
[กูพาภูมินทร์ไปส่งที่สถานีตำรวจแล้ว และได้ให้คนไปจัดการเก็บกวาดที่โกดังเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน อั้มเองก็เพิ่งฟื้นกูว่าจะพาไปหาหมออยู่เหมือนกัน งั้น…เดี๋ยวไปเจอกันที่โรงพยาบาลเลยก็ได้]
“เค”
หลังจากที่น็อตได้วางสายจากน้ำพุไม่นาน น็อตก็ได้พาอั้มมายังโรงพยาบาลเพื่อให้อั้มที่บาดเจ็บได้พักฟื้นและเช็คร่างกายอย่างละเอียดอีกครั้ง ก่อนที่หมอจะพาตัวของหญิงสาวมาพักฟื้นในห้องพักพิเศษที่มีสองนั้นอยู่เตียงข้าง ๆ ไม่นานที่สองรู้สึกตัวขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกหาหญิงสาวที่ได้เอาตัวมารับกระสุนแทนเขาทันที ตะโกนเรียกชื่อของหญิงสาวที่เขารัก อย่างเป็นห่วง
“ทีน! ทีน! ไอ้พุไอ้น็อตทีนล่ะ”
“อยู่เตียงข้างๆมึงนี่ไง”
น็อตตอบขึ้นด้วยท่าทางเอือมระอากับท่าทีของสองที่ตะโกนถามทั้งที่ตัวเองยังแทบจะลืมตาตื่นไม่ไหว
“แล้วนี่มึง ยังเจ็บแผลอยู่มั้ย”
“ไม่แล้ว..แล้วอาการทีนเป็นไงบ้าง”
“ยังไม่ฟื้น หมอบอกว่าเสียเลือดเยอะ และอาการช้ำที่อกค่อนข้างหนัก”
“อ่อ…เออแล้วไอ้พุอ้ะ”
“มันไปส่งอั้มที่คอนโดแล้ว และน่าจะไปพักอยู่มั้งเพราะเมื่อคืนมันอยู่เฝ้ามึงทั้งคืนและนี้ก็บ่ายแล้วด้วยมันคงจะล้าแล้วแหล่ะ”
“แล้วมึงอ้ะ พักบ้างยัง?”
“กูพักแล้วเมื่อคืนกูพาอั้มมาโรงพยาบาลหมอให้ลองดูอาการคืนนึงกูเลยได้นอนพักพร้อมเขาไปบ้างแล้ว”
“มึงกับอั้มนี่ ดูสนิทกันดีเนอะมีอะไรที่กูไม่รู้อีกมั้ย?” น็อตทำเพียงแค่ยักไหล่ให้กับคำถามของเพื่อนและเดินลงไปนั่งที่โซฟาอย่างเรียบเฉย
“ถ้ามึงไม่ไหวกูอยู่ดูทีนเองก็ได้นะมึง ยังไงกูก็อยู่ห้องเดียวกับเขา”
“เออ ไม่เป็นไร รอให้มึงดีขึ้นมาก่อนเดียวกูให้มึงได้อยู่กับเขาสมใจ”
สองกลับไม่ตอบกลับทำเพียงแค่พยักหน้าตอบรับอย่างเข้าใจ
“ส่วนเด็กไอ้ภูมินทร์ มึงจะเอาไง”
“เดียวรอกูออกจาก โรงพยาบาลก่อนแล้วกูจะไปช่วยเขาเอง ส่วนเรื่องของ ภู กับธีร์อ้ะ”
“เออ กูกับไอ้พุว่าจะคุยกับมึงเรื่องนี้อยู่พอดี ว่าจะเอาไงภูจะให้ย้ายไปรักษาต่อที่กรุงเทพมั้ย”
“อาการของภู หมอบอกว่าไงบ้าง”
“ปลอดภัยแล้วแต่ต้องพยายามทำกายภาพบำบัดส่วนธีร์กูว่าจะรอถามมึงก่อนว่าจะเอายังไง”
“ภู…ให้รักษาที่นี้ไปก่อน และลองขอทำเรื่องย้ายกับหมอดูว่าทางเรามีหมอประจำอยู่แล้วสามารถย้ายได้วันไหน ถ้าย้ายได้ก็ค่อยย้ายไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลของอาหมอ”
“เออ…”
“ไม่สิ…กูลืมมึงกับพุ กลับวันไหน?”
“มึงนี่รีบไล่กูแปลก ๆ ไอ้พุพรุ่งนี้ล่ะมั้ง เห็นว่าวันมะรืนมันต้องเข้าประชุม”
“อ่อ..เออ…กูอ่ะ ออกได้วันไหน?”
“น่าจะอีกประมานอาทิตย์นึงแหล่ะมั้ง ถ้ามึงรีบเรื่องของธีร์ ไม่ต้องห่วงกูฝากให้ทางโรงพยาบาลเก็บศพไว้ก่อนแล้วเพราะกูแจ้งเขาไว้แล้วว่าน้องสาวผู้ตายยังไม่สะดวกมารับ”
“ขอบใจมึงมาก ที่ช่วยเป็นธุระให้”
“เออ กูบอกแล้วไงว่าพวกกูจะอยู่ข้างมึงเสมอ”
“แล้วนี้ทีนก็ยังไม่รู้สึกตัวเลยเหรอตั้งแต่เมื่อคืน”
“ไม่เลย หมอบอกว่า ทีนมีอาการเพลียเพราะน่าจะนอนไม่หลับ ร่วมด้วย”
“กูรู้ กูสังเกตมาสักระยะนึงแล้วว่าทีนช่วงนี้เมอบ่อย ๆ เพราะน่าจะนอนไม่หลับ”
“อ่อ…เออ สงสารว่ะ จากผู้หญิงที่ร่าเริงอ่อนหวาน กลายเป็นผู้หญิงที่เงียบ วิตกกังวล จนแทบจะไม่คุยกับใครเลยแบบนี้”
“กูบอกแล้วไง ว่ากูจะทำให้เขากลับมาเป็นคนที่สดใสอีกครั้ง”
“เออ แต่ถ้า เขากลับมาสดใสเหมือนเดิมแล้ว เขามีคนใหม่ที่ไม่ใช่มึงอ่ะ”
“เอ้า…ไอ้สัส! ปากมึงเหรอนะ”
“ฮ่าๆ กูแค่สงสัยเฉยๆเองน้า….. ด่ากูเฉย”
ทั้งสอง และน็อตก็ต่างคุยเล่นกันไปมาจนได้มีพยาบาลเข้ามาตรวจแผลของสองอีกรอบ และได้ให้ยาที่มีความง่วง เพื่อให้สองพักฟื้นร่างกายจนสองหลับไปอีกรอบ
“ไอ้พุ มึงกลับกรุงเทพวันนี้ใช่มั้ย แล้วขึ้นเครื่องตอนไหน”
“เย็นนี้ เรื่องของภู กูทำเรื่องย้ายให้มึงแล้ว”
“แล้วเรื่อง…”
“ไม่ต้องห่วง กูให้คนไปสืบให้แล้ว”
“เออ แล้วนี้ไอ้น็อตไปไหน”
“น่าจะไปซื้อกาแฟ มึงจะเอาอะไรมั้ยกูโทรหามันให้”
“ไปกับใคร?”
ก่อนที่ทั้งน้ำพุ และสองต่างเงียบใส่กัน ทำได้เพียงมองหน้ากันอย่างรู้ใจเท่านั้น
“อย่าไปเสือกมันเลย”
น้ำพุพูดขึ้นก่อนที่ทั้ง 2 คนจะหัวเราะพร้อมกันฮ่า ๆ
“มึงพามันกลับไปด้วยได้มั้ย? กูอยากจะดูแลทีนเอง”
“แล้ว..อีกคน?”
“พาไปด้วย ค่อยพามาวันที่กูออกจากโรงพยาบาล”
“ได้”
หลังจากคุยกันอยู่สักพักน็อตที่ได้เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำและเค้กในมือและยังมีข้าวกล่องอีก 2-3 กล่องในมือ
“มึงมาพอดี งั้นไปเตรียมเก็บของ ตอนเย็นมึงต้องกลับพร้อมกู กูจัดการเรื่องตั๋วให้มึงแล้ว”
“แผนมึง?”
น็อตที่ได้หันไปทางสองและถามขึ้น แต่สองกลับมองหน้าใส่เขานิ่ง ๆและเงียบใส่เพียงเท่านั้น
“งั้น อั้ม….”
“เออ..”
“เออ..” ทั้งน้ำพุและสองที่ต่างพูดพร้อมกัน
- Writer
