ZİŞAN ADAR;
Karşıdan gelen sessizlik… öyle ağırdı ki, nefesimi bile içinde kaybettim. Bir an hiçbir ses çıkmadı. Ne bir nefes, ne bir hareket. Sadece o sessizlik.
Sonra Canpolat’ın sesi geldi, buz gibi, kesik kesik…
“Ne dedin sen?”
Yutkundum ama kelimeler boğazıma düğümlendi. “Duydun işte,” dedim, fısıltı gibi.
“Bir daha söyle,” dedi. Bu kez sesi alçaldı ama altında öyle bir öfke vardı ki, ellerim titredi.
“Benim ne dememi istiyorsun Canpolat?” diye çıkıştım. “Gözümün önünde oturuyor, kahvaltı masasında bana bakıyor, herkes de sanki hiçbir şey olmamış gibi davranıyor. Sen susuyorsun. Ben mi delireceğim?”
Sesinde bir alay hissettim. “Demek mesele o kız ha?”
“Evet, o kız,” dedim, gözlerim dolarken. “Adını bile anmak istemiyorum ama senin geçmişin benim evimin ortasında dolaşıyor, se
