บทที่ 9 ความพยายาม
1186 Words
ร่างเล็กนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนุ่มของตน หลังจากกลับจากห้องเจ้าป่าในครั้งนั้นเธอก็เอาแต่คิดเรื่องระหว่างเราซ้ำไปซ้ำมา เพราะมาลีวัลย์เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองจะสามารถทำลายกำแพงในใจเจ้าป่าได้อย่างที่เคยคิด
ทั้งที่บางครั้งเขาก็เหมือนจะใจดีกับเธอ แต่เพียงไม่นานท่าทางเหล่านั้นก็หายไปกลายเป็นเจ้าป่าแสนใจร้ายคนเดิม
‘โอ๊ยย ความรักนี่มันยากจัง’ มาลีวัลย์กู่ร้องในใจ
เธอไม่อยากตัดใจจากเขามันแน่นอนอยู่แล้ว แม้จะรู้ว่าปลายทางอาจพบความผิดหวังแต่เธอก็ยังอยากเดินหน้าต่อไป
เพื่อหัวใจของตัวเอง
เพื่อคนแรกและคนเดียวที่เธอรักตลอดมา
แต่ถึงแม้จะบอกอย่างนั้น แต่เมื่อถูกปฏิเสธทั้งที่ยังไม่ได้สารภาพอย่างนั้นก็ทำให้ความมั่นใจของหญิงสาวหล่นฮวบไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“ถามจริงนะ” เสียงใสของนภาลัยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ดังขึ้นหลังจากที่เจ้าตัวสังเกตท่าทางพี่สาวอยู่นาน
“ว่า”
“เมื่อไหร่จะตัดใจหรือไม่ก็สารภาพรักไปให้จบ ๆ” นภาลัยถามคำถามเดิมไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ เพราะเธอนึกขัดใจจริง ๆ ยามที่เห็นท่าทางหม่นหมองของพี่สาวคนสวย
“พูดเรื่องอะไร” ดวงหน้าสวยเอียงน้อย ๆ ไม่เข้าใจว่าน้องสาวเธอกำลังพูดเรื่องอะไร
“จะเรื่องอะไรล่ะ ก็ต้องเรื่องพี่กับพี่ป่าน่ะสิ”
“หื้ม”
“ในชีวิตพี่จะมีเรื่องอื่นให้เครียดหรือไง”
น้องสาวตัวแสบกอดอกหน้าตั้งพลางมองหน้าพี่สาวไปด้วย และก็จริงอย่างว่าเพราะนอกจากเรื่องเจ้าป่าแล้ว เรื่องอื่นในชีวิตของมาลีวัลย์ก็เต็มไปด้วยความสุขสมหวังทั้งนั้น ไม่ว่าจะ การงาน ครอบครัวหรือเพื่อนฝูงที่รักใคร่และจริงใจกับเธอ
“ก็ใช่”
“นั่นไง สารภาพรักไปเลยดิ ถ้าเขาปฏิเสธมาจะได้ตัดใจให้มันจบ ๆ ไป” นภาลัยเอาแต่คะยั้นคะยอ โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาลีวัลย์นั้นถูกปฏิเสธผ่านการกระทำไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
“ทำไม หรือว่ากลัว”
“เปล่า”
“แล้วยังไง”
“ก็ไม่ยังไง”
“ยังไม่พร้อม ?”
“ประมาณนั้น แล้วนี่ว่างนักหรือไงถึงได้เอาแต่มาซักไซ้ฉันเนี่ย”
“ก็ว่างน่ะสิ ฉันทำงานเร็วจะตายพี่ก็รู้ มีแต่พี่นั่นแหละหอบงานมาทำแต่ไม่เห็นจะแตะสักนิด” นภาลัยพูดขณะที่ดวงตาก็มองพี่สาวสลับกับเอกสารกองใหญ่
อีกหนึ่งเรื่องที่เป็นความแตกต่างระหว่างเธอกับน้องสาวนั้นคือ นภาลัยเป็นพวกหัวไวและเรียนเก่งมาแต่ไหนแต่ไร ต่างจากเธอที่เป็นพวกหัวช้า และต้องพยายามอย่างมากเพื่อที่จะสอบให้ได้คะแนนดี
เพราะฉะนั้นที่ไม่ว่าเรื่องอะไรมาลีวัลย์ก็ต้องใช้ความพยายามและความอดทนอยู่เสมอ
และเรื่องความรักก็เช่นกัน...
“นี่รู้ไหม” นภาลัยที่เห็นอีกคนนิ่งไปก็เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“อะไร”
“แอลกอฮอล์ช่วยคลายเศร้าได้นะ”
“ไม่ต้องมาชวน ขี้เกียจไป”
“อะไรกัน เราไม่ได้ไปดื่มด้วยกันนานแล้วนะ”
“อยากให้ฉันไปจ่ายน่ะสิ”
“เปล่าสักหน่อย อยากไปเที่ยว ๆ ตามประสาพี่สาวน้องสาวต่างหากล่ะ”
มาลีวัลย์ส่ายหน้าน้อย ๆ เพราะไม่ว่าจะโตแค่ไหนและมีเงินเยอะไหร่แต่น้องสาวก็ยังติดนิสัยให้เธอเป็นคนจ่ายเงินตลอด
“ไม่ไป ยังไงก็ไม่ไป”
แต่เหมือนว่าความพยายามของเธอจะใช้ไม่ได้กับทุกเรื่อง
อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอถูกน้องสาวกึ่งลากกึ่งถูมายังคลับชื่อดังย่านใจกลางเมืองที่เธอไม่อยากมามากที่สุด เพราะที่แห่งนี้คือคลับของอัศวิน
เธอพอจะรู้ว่าพวกเพื่อนเขามักจะมารวมกลุ่มสังสรรค์ที่นี่กันบ่อย ๆ จึงกลัวว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากับเจ้าป่า เพราะตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรต่อหน้าเขา
“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย”
“ก็ไม่ได้อยากมานี่นา”
“ชิ” ดวงหน้าสวยหวานของน้องสาวสะบัดหนีอย่างไม่ยอมรับฟัง ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายบังคับเธอมาเองแต่ดันมาทำท่าทีแง่งอนเสียนี่
“ถ้างอนจะกลับแล้วนะ”
“ล้อเล่นน่า” นภาลัยควงแขนพี่สาวไปยังโต๊ะวีไอพีที่จองไว้ เพราะเธอรู้ว่ามาลีวัลย์ไม่ชอบที่จะต้องไปโยกย้ายตามเสียงเพลง หรือเบียดเสียดกับคนอื่น ๆ
และที่นภาลัยชวนมาเที่ยวกลางคืนก็เพราะอยากให้มาลีวัลย์ผ่อนคลายบ้าง หรือไม่คืนนี้ก็อาจจะมีใครต้องตาต้องใจพี่สาวเธอ แล้วมาลีวัลย์จะได้ตัดใจจากเจ้าป่าเสียที
ไม่ใช่ว่าเจ้าป่าไม่ดี แต่เพราะเขาไม่มีท่าทีจะตอบรับความรู้สึกของพี่เธอเลยต่างหาก แต่ไม่ทันที่นภาลัยจะคิดเรื่องเพ้อเจ้อไปมากกว่านี้ ทั้งสองสาวก็ถูกเรียกด้วยเสียงหวานที่คุ้นเคย
“มาร์ ฟ้า !!”
“อ้าวกุล / พี่กุล” พิกุลที่นั่งอยู่โต๊ะด้านในสุดตะโกนเรียกชื่อเพื่อนสนิทแข่งกับเสียงเพลง ก่อนที่สองพี่น้องจะหันตามเสียงโดยมีพิกุลกวักมือเรียกให้เดินเข้าไปหา ซึ่งนภาลัยและมาลีวัลย์ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เพราะจากมุมที่เธอยืนอยู่เห็นเพียงพิกุลที่ยืนเด่นโดยมีอัศวินนั่งอยู่ข้าง ๆ เท่านั้น
แต่ในตอนที่ขาเรียวก้าวเข้ามาใกล้ จุดที่เธอมองไม่เห็นเมื่อครู่ก็ค่อย ๆ ปรากฏสู่สายตา สองขาชะงัก เพราะในโต๊ะนั่นมีคนใจร้ายนั่งอยู่ด้วย
นัยน์ตาคมมองคนมาใหม่ผ่านความมืด มาลีวัลย์ยกยิ้มบางเบาให้เจ้าป่าเป็นการทักทาย แต่เขากลับดื่มแก้วในมือขึ้นมาดื่มราวกับมองไม่เห็น และท่าทางอย่างนั้นก็ทำให้มาลีวัลย์หน้าเจื่อนไปเล็กน้อย
แต่เจ้าป่ารู้ดีกว่าใครว่าในเสี้ยววินาทีที่เห็นหน้าเธอความรู้สึกด้านในก็วูบไหวแปลก ๆ ก่อนที่เขาจะกลบมันด้วยความเรียบเฉยอย่างที่ควรเป็น
วันนั้นเขาตื่นขึ้นมาในห้องที่ว่างเปล่าเพราะคนตัวเล็กเล่นหนีกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และการที่มาลีวัลย์ทำอย่างนั้นมันทำให้เจ้าป่าไม่ใคร่จะสบอารมณ์
เจ้าป่าพร่ำบอกทั้งตัวเองและมาลีวัลย์อยู่ตลอดว่าระหว่างเราเป็นแค่เรื่องบนเตียง และทั้งที่คิดอย่างนั้นแต่การที่มาลีวัลย์หายไปจากชีวิตเขาแม้เพียงเวลาสั้น ๆ ก็ทำเจ้าป่าหงุดหงิดจนอยู่ไม่สุข
พอดีกับที่ดราก้อนชวนออกมาดื่ม เขาจึงตกลงอย่างง่ายดายแต่ไม่คิดว่าตัวเองจะมาเจอหญิงสาวที่นี่
และสายตาที่เธอมองกันอย่างตัดพ้อเมื่อกี้ก็กวนใจเจ้าป่าเหลือเกิน...
- Writer
