บทที่ 5 แค่ยังไม่เบื่อ
1588 Words
‘อะไรกัน ทำไมต้องมองดุขนาดนั้นด้วย’
นัยน์ตาคมกริบราวกับกับสัตว์ร้ายที่มองมาราวกับต้องการขย้ำคอเหยื่อทำให้มาลีวัลย์อยากจะมุดโต๊ะหนีให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่เธอก็ทำได้เพียงเก็บอาหารและตักอาหารเข้ามาเท่านั้น
“แล้วสองคนนี้ไม่เห็นคุยกันสักคำเลย”
“เอ่อ...”
“ตอนเด็กเห็นสนิทกันมากแท้ ๆ ถ้าจำไม่ผิดหนูมาร์ติดคนพี่ยิ่งกว่าพ่อแม่ตัวเองอีก”
“มาร์ก็-”
“เรื่องตั้งนานแล้วใครจะไปจำได้ครับ”
มาลีวัลย์ที่นึกย้อนตามคำพูดของจันทร์เจ้าแต่ไม่ทันจะเอ่ยปากต่อบทสนทนา เสียงของคนตรงข้ามก็ดังขึ้นมาก่อน และคำตอบของเขาก็ทำให้เธอต้องกลืนคำที่กำลังจะเอ่ยลงคอไปเสียอย่างนั้น
“ตาป่านี่จริง ๆ เลย”
“ผมว่าเลิกพูดเรื่องพวกนี้เถอะครับ”
“อะไรกัน- เฮ้อ ก็ได้ค่ะ” จันทร์เจ้าตั้งท่าจะเถียงลูกชายเพราะตอนนี้ตนกำลังทำเรื่องสำคัญอย่างการหาภรรยาที่ดีให้เจ้าป่า แต่ไม่สามีที่นั่งอยู่ข้างกันก็จับแขนเธอไว้เบา ๆ และเมื่อได้สบตาคนรักท่าทีที่เตรียมจะแว้ดก็อ่อนลง เพราะคิดได้ว่าตั้งแต่นั่งทานอาหารกันมาก็มีแค่เธอที่เอาแต่พูดความต้องการของตัวเอง
จากนั้นทั้งโต๊ะอาหารก็พากันพูดคุยสารทุกข์สุกดิบตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันนาน
จะเว้นก็แต่มาลีวัลย์ที่เมื่อได้ยินคำตอบของเจ้าป่าก็เอาแต่ตักอาหารใส่ปากเงียบ ๆ
ก็จริงอย่างที่เขาว่า เรื่องที่จันทร์เจ้าพูดก็ผ่านมาจะยี่สิบปีแล้ว คนที่เอาจำมันได้ก็คงมีแต่พวกจมปลักอดีตล่ะนะ
และคนนั้น ๆ ก็คือเธอ
คือมาลีวัลย์คนนี้นี่แหละ...
“ถ้าอย่างนั้นให้เจ้าป่าไปส่งน้องดีไหม”
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า เดี๋ยวมาร์กับฟ้ากลับเองดีกว่า”
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จมาลีวัลย์ก็ตั้งใจจะกลับไปพักที่คอนโดนิเนียมของตัวเอง แต่เพราะมีการแจ้งเตือนผ่านแอปพลิเคชั่นว่าเส้นทางจากร้านอาหารไปที่พักเธอนั่นเกิดอุบัติเหตุบนท้องถนนทำให้รถติดหนัก
มาลีวัลย์จึงไม่อยากให้พ่อแม่มาเป็นเสียเวลาไปด้วยจึงตั้งใจว่าจะกลับเอง และจันทร์เจ้าก็มาได้ยินบทสนาพอดี
“คอนโดฯ หนูมาร์อยู่ทางเดียวกับพี่เขาเลยนี่ อีกอย่างนี่ก็ดึกแล้ว ให้พี่เขาไปส่งดีกว่าลูก”
“แต่ว่า-”
จากร้านอาหารแห่งนี้ไปถึงที่พักเจ้าป่าต้องทางคอนโดมิเนียมของเธอกับน้องสาวก่อนอยู่แล้วจึงไม่ใช่ปัญหาอะไรถ้าพวกเธอจะติดรถไปกับเขา
แต่เมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของชายหนุ่มมาลีวัลย์ก็อึกอักไม่กล้าตกปากรับคำ
“เอาตามนี้แหละลูก ไม่ต้องเกรงใจ” จันทร์เจ้าสรุปเอาเองเสร็จสรรพ อีกทั้งยังดันหลังพวกเธอเดินไปทางรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล ทำให้เจ้าป่าต้องยอมรับคำอย่างช่วยไม่ได้
“รบกวนหน่อยนะคะ”
“อื้ม”
มาลีวัลย์ลอบมองเสี้ยวหน้าอีกคนก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ซึ่งชายหนุ่มก็ทำเพียงตอบรับเสียงเรียบแล้วเดินนำขึ้นรถไป
ร่างเล็กถอนหายใจอย่ากดดันที่ต้องนั่งรถไปกับเขา แต่เมื่อคิดว่ามีน้องสาวไปด้วยคงไม่เป็นอะไร
แต่ที่ไหนได้…
“พี่ป่าจอดให้ฟ้าลงข้างหน้าหน่อยค่ะ”
“หื้ม จะไปไหน”
“สุดสัปดาห์แบบนี้ก็ต้องปาร์ตี้สิคะ”
เมื่อรถขับมาได้สักพักนภาลัยที่นั่งอยู่เบาะหลังก็บอกให้เจ้าป่าหยุดรถ และเมื่อถูกถามเจ้าตัวก็ตอบอย่างอารมณ์ดี และที่นภาลัยไม่บอกใครก่อนหน้านี้เพราะขี้เกียจฟังมารดาบ่นเรื่องเที่ยวกลางคืนของตัวเอง
และเมื่อรถยน์จอดตามตำแหน่งที่บอก ยัยน้องสาวตัวแสบก็เดินตัวปลิวออกไป โดยไม่ลืมขยิบตาทิ้งท้ายให้เธอด้วย
“เฮ้อ” มาลีวัลย์ส่ายหน้าเบา ๆ นภาลัยคงคิดว่าการกระทำของตัวเองเป็นการเปิดโอกาสให้เธอได้หวานชื่นกับเจ้าป่า แต่ความเป็นจริงนั้นมันตรงข้ามอย่างสุดขั้ว
“พี่ป่าเป็นไงบ้างคะ” มาลีวัลย์ถามอีกคนด้วยน้ำเสียงร่าเริงที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะต้องคลายบรรยากาศอึดอัดในห้องโดยสาร
“ช่วงนี้มาร์งานเยอะมาก พี่ป่าก็คงงานเยอะเหมือนกันใช่ไหม” แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบมาลีวัลย์ก็พูดเรื่องตัวเองต่อ
“อื้ม” เสียงทุ้มตอบรับสั้น ๆ ทำให้มาลีวัลย์ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
ไม่รู้ว่าท่าทางของเขาตอนนี้เป็นเพราะรำคาญใจ หรือเพราะไม่พอใจจากเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนกันแน่
และสิ่งที่มาลีวัลย์คิดก็ไม่ผิดนัก เจ้าป่าไม่พอใจที่เจ้าตัวกล้าต่อต้านเขา และเมื่อตอนทานอาหารก็นึกไม่ชอบใจที่มารดาเอาแต่จับคู่เขากับเธอ แล้วยังให้เขามาส่งเจ้าหล่อนถึงที่พักพร้อมย้ำนักย้ำหนาเรื่องความปลอดภัยจนเจ้าป่าชักหมั่นไส้ขึ้นมา
แต่อีกหนึ่งเหตุผลที่สำคัญกว่านั้นคือเขากำลังสับสนกับความรู้สึกตัวเอง
หลังจากที่ทะเลาะกันวันนั้นเจ้าป่าก็ไม่ติดต่อเจ้าหล่อนไปอีกเลย เจ้าป่าไม่ควรรู้สึกอะไรกับอีแค่การทะเลาะกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้ให้ความสำคัญ แต่ในความเป็นจริงชายหนุ่มกลับรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อรถติดไฟแดง สารถีหน้าหล่อก็หันกลับมามองคนที่เอาแต่เหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะหันกลับมาดังเดิม
เขาและเธอรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ทำไมเจ้าป่าจะจำไม่ได้ เขาเคยเอ็นดูเธอมากขนาดไหน แต่เมื่อเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นเจ้าป่าย้ายโรงเรียน ทำให้เราค่อย ๆ ห่างเหินกันออกไป แม้เราจะได้เจอกันอีกครั้งตอนเรียนมหาวิทยาลัยแต่ก็ไม่ได้คุยกันเท่าไหร่นัก
จนกระทั่งเมื่อหลายปีก่อนที่ไปเยี่ยมพยัคฆ์เพราะเพื่อนตัวดีได้รับบาดเจ็บ เขากับเธอก็ได้มีสัมพันธ์เกินเลยอย่างไม่ได้ตั้งใจ และเจ้าป่าคิดว่าเรื่องของเรามันคงจบเพียงเท่านั้น
แต่เปล่าเลย...ในวันแต่งงานของอัศวิน มาลีวัลย์ก็เข้ามายั่วยวนเขา และเราสองคนก็ได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอีกครั้ง
“ตื่นแล้วเหรอ”
เฮือก !
“ค่ะ พี่ป่า !”
ทั้งที่เพิ่งตื่นแต่มาลีวัลย์กลับรู้สึกเหนื่อยอ่อน ก่อนที่ภาพเหตุการณ์น่าอายจะไหลเข้ามาในหัวเป็นฉาก ๆ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างพร้อมกับหันขวับไปทางต้นเสียง และนั่นก็ยิ่งทำให้มาลีวัลย์ตกใจยิ่งกว่าเดิม
“ก็ฉันน่ะสิ คิดว่าใคร” เจ้าป่าที่สวมใส่เพียงกางเกงขายาวตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ปะ...เปล่า เอ่อ เรื่องเมื่อคืนเรา แบบว่า...” เพราะเมื่อคืนเธอเมามากมาลีวัลย์จึงจำเหตุการณ์และผู้กระทำไม่ได้นัก
“เอากัน”
“!!!”
“เมื่อคืนเราเอากัน โคตรมันเลย”
คำพูดขวานผ่าซากทำดวงหน้าหวานแดงก่ำ ใบหน้าปริศนาที่เคยลางเลือนบัดนี้กลับชัดเจนราวกับมีคนมาปลุกให้คิดถึงมัน และคนนั้นก็คือเจ้าป่า
“เมื่อคืนมาร์เมามาก จำอะไรไม่ได้เลย” เสียงหวานอ้อมแอ้ม
“งั้นเหรอ”
“ค่ะ ถ้ามาร์ทำอะไรให้พี่ป่าเสียหาย มาร์ขอโทษนะคะ หรือพี่อยากให้มาร์รับผิดชอบยังไง”
“...” นัยน์ตาคมจ้องมองร่างเล็กไม่ละสายตา จากตอนแรกที่คิดว่าเธอตั้งใจยั่วยวนเชา แต่ท่าทางทางตกใจเมื่อครู่ทำให้เจ้าป่านึกลังเลว่าเรื่องเมื่อคืนอาจจะเกิดเพราะความมึนเมาจริง ๆ
“รับผิดชอบงั้นเหรอ”
“อะ...อื้อ” มาลีวัลย์เสนอตัวรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะสามารถทำอะไรให้เจ้าป่าได้เพราะเขามีพร้อมทุกอย่างแล้ว และอีกใจลึก ๆ คือเธอกำลังหาทางให้ตัวเองได้กลับมาอยู่ใกล้ชิดเขา
แต่ใครจะรู้ว่าคำพูดของเธอจะส่งผลให้มาลีวัลย์ได้เข้ามาในความสัมพันธ์ที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน
“มานอนกับฉัน”
“...”
“เอาไง สนใจมาเป็นคู่นอนกันไหม”
“ค่ะ คะ !?”
“ทำไม ไม่ใช่ว่าเธออยากนอนกับฉันอยู่แล้วหรือไง”
“คือว่ามาร์”
“อย่าปฏิเสธล่ะ เพราะเมื่อวานถึงอ้าขาให้ฉันเอาตั้งขนาดนั้น”
“อึ้ก”
มาลีวัลย์พูดไม่ออก เมื่อทุกอย่างที่เจ้าป่าพูดคือความจริงทั้งหมด ในคราแรกที่เธอรู้ว่าคนที่มีสัมพันธ์ด้วยคือเจ้าป่า ในใจก็เต้นถี่ขึ้นและมันก็ยิ่งระรัวเมื่อได้ยินข้อเสนอที่คาดไม่คิด พลันเสี้ยววินาทีเธอก็มีความหวังว่าการได้เข้ามาอยู่ใกล้ชิดเขาจะทำให้เธอสามารถเอาชนะใจเจ้าป่าได้
“เอาไง”
“ค่ะ...มาร์ตกลง”
ในตอนนั้นที่เจ้าป่าเสนอข้อตกลงเพราะบทรักที่ได้ทำกับมาลีวัลย์มันถึงใจจนเขาอยากทำอีก ไม่ได้มีความรู้สึกรักใคร่อะไรทั้งนั้น
มาลีวัลย์เปรียบเสมือนรสชาติใหม่ที่เขาเพิ่งได้ลิ้มลองและยังติดใจอยู่ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาเบื่อหน่าย เราก็แค่แยกย้ายกัน เท่านั้นเอง...
- Writer
