“อ๊ะ !”
มาลีวัลย์สะดุ้งเบา ๆ เมื่อคนที่อยู่ปลายเตียงเดินเข้ามาจับมือเธอออกจากดวงตา
“เดี๋ยวก็เจ็บตาหรอก”
“พี่เข้ามาได้ไง” มาลีวัลย์มองคนที่อยู่ในชุดใหม่ และเธอคิดว่าเขาคงเปลี่ยนมันจากเสื้อผ้าที่เอาติดรถไว้ ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่คาใจ
“ก็เธอเป็นคนบอกเอง” มาลีวัลย์นิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่ามีช่วงหนึ่งที่เธออยากสานสัมพันธ์กับเจ้าป่ามากขึ้นขนาดบอกที่อยู่และรหัสเข้าห้องให้เขา
แต่ตอนนั้นอีกฝ่ายไม่แม้จะตอบข้อความเธอสักคำ มาลีวัลย์จึงไม่คิดว่าเขาจะยังจำมันได้ และเหมือนจะจำได้ดีอีกต่างหาก
ตากลมช้อนมองคนตรงหน้าอย่างคิดไม่ถึงก่อนที่เจ้าป่าจะค่อย ๆ สาวเท้าเข้าใกล้และก็เป็นเธอที่ค่อย ๆ ถอยหลังหนีอย่างหวาดระแวง
“พี่กลับไปเถอะ มาร์จะพักผ่อนแล้ว”
“กล้าไล่ฉันเหรอ”
“ก็นี่ห้องมาร์ ทำไมจะไล่ไม่ได้” มาลีวัลย์จ้องอีกคนตาเขม็ง ก่อนจะเอ่ยเสียงแข็งอย่างไม่ยินยอม แต่แทนที่เจ้าป่าจะถอยเท้าออกไปเขา
