บทที่ 7 ไม่รู้ตัว

1284 Words

หลังจากบทรักแสนร้อนแรงบนรถจบลงเจ้าป่าก็มาส่งเธอถึงคอนโดมิเนียมโดยไร้บทสนทนา ทั้งที่ในบทรักครั้งนั้นมาลีวัลย์สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่หลากหลายของเขา แต่เมื่อทุกอย่างจบลง ความอ่อนโยนและอ่อนหวานก็จบตามลงไปด้วย “เฮ้อ” มาลีวัลย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะออกรถเพื่อไปรับเพื่อนสนิท เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองฟุ้งซ่านเกินไป มาลีวัลย์จึงชวนเพื่อนสนิทอย่างพิกุลออกไปเที่ยวเล่นด้วยกัน ที่ที่ทั้งสองเลือกมาคือสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยดอกไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่มและสระน้ำขนาดใหญ่ที่ทำให้บรรยากาศรอบข้างสงบและเย็นสบาย เสื่อปิกนิกลายน่ารักถูกปูไว้รองนั่ง และตรงหน้าทั้งสองคืออาหารง่าย ๆ ที่พิกุลทำ วางอยู่คู่กับขนมคุกกี้ที่มาลีวัลย์เตรียมมา “คิดถึงยัยรักเนอะ” เมื่อได้ใช้เวลาสบาย ๆ ก็ชวนให้มาลีวัลย์คิดถึงเพื่อนสนิทอีกคนที่ไปใช้ชีวิตอยู่ที่ภาคเหนือกับคนรักและลูกสาว “นั่นสิ ว่าง ๆ เราไปเยี่ยมยัยรักหน่อยดีไหม” พิกุลพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหันไปชวนมาลีวัลย์เพราะนานแล้วที่พวกเธอไม่ได้ไปเยี่ยมเพื่อนอีกคน “แหม ไปกับพวกเธอฉันก็กลายเป็นส่วนเกินน่ะสิ” มาลีวัลย์ส่ายหน้าเบา ๆ ทั้งพยัคฆ์ทั้งอัศวินต่างก็ติดคนรักเสียยิ่งกว่าอะไร มีแต่เธอที่โสดอยู่หัวเดียวกระเทียมลีบ “ส่วนเกินอะไรกัน เธอก็อยู่กับฉันไง” “พี่วินคงยอมให้เธอไปคนเดียวหรอก” “...” พิกุลนิ่งไปแปบหนึ่งก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ เพราะลืมไปเลยว่าคนรักคงไม่มีทางยอมให้เธอไปคนเดียวแน่ “เธอก็รีบหาแฟนซะสิ” พิกุลเท้าคางมองเพื่อนสนิท ทั้งที่มาลีวัลย์ทั้งสวยทั้งน่ารัก คนเข้ามาจีบก็เยอะแยะแต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ยอมตกลงปลงใจกับใครสักที “มันหาง่ายที่ไหนล่ะ” ใช่ว่ามาลีวัลย์จะไม่เคยลองคุยกับคนอื่น แต่ทุกครั้งใบหน้าของเจ้าป่าก็จะลอยเข้ามาราวกับพันธนาการที่มองไม่เห็นทว่ากลับผูกมัดหัวใจเธอไว้แน่นเหลือเกิน ทั้งสองนั่งเล่นคุยเล่นกันอยู่นานก่อนพิกุลจะได้รับสายจากสามีว่าถึงเวลากลับแล้ว มาลีวัลย์จึงอาสาไปส่งเพื่อนสนิทที่บ้านของเจ้าตัว แต่ทว่าในตอนที่เธอมาลีวัลย์จะกลับเพื่อนสนิทดันชวนให้เธอลองชิมเครื่อมดื่มที่กำลังเรียนเพื่อเตรียมจะเปิดร้านของตัวเอง “พอแล้วก็ได้มาร์” พิกุลเตือนเมื่อเพื่อนสาวเงยหน้าซดแก้วค็อกเทลทั้งที่มันหมดไปแล้ว พิกุลชวนมาลีวัลย์เพื่อจะให้เพื่อนชวนติชมรสชาติ แต่ไม่รู้ว่าไปผิดพลาดตรงไหน เพราะกว่าจะรู้ตัวอีกคนตรงหน้าก็เมาแอ๋ไปเสียแล้ว “เอาอีก” “เธอเมาแล้วเนี่ย” “ม่าย ฉันไม่เมา เอามาอีกหน่อย” ทั้งที่เสียงหวานครางยานขนาดนั้นเนี่ยนะ พิกุลคิดในใจ ก่อนจะหันหน้าไปหาสามีตัวโต เพราะเหมือนว่าจะต้องรบกวนอัศวินให้ไปส่งเพื่อนตัวแสบแล้วล่ะ อัศวินส่ายหน้าเบา ๆ อย่างเอือมระอา เขารู้จักมาลีวัลย์มาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว และก็รู้ดีกว่าใครด้วยว่าเพื่อนสนิทเมียคนนี้แสบสันแค่ไหน เพราะในตอนที่เขาทะเลาะกับพิกุลก็ได้มาลีวัลย์นี่แหละที่ขโมยตัวเมียเขาไป และเมื่อคิดอย่างนั้นอัศวินก็นึกหมั่นไส้และอยากเอาคืน แต่เมื่อหันไปเห็นสายตาเมียตัวน้อยที่มองมาดุ ๆ ก็ทำให้คนขี้อิจฉายิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะนึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ “ฉันว่าน่าจะมีคนมารับเพื่อนเธออยู่นะ” “คะ ?” อัศวินไม่ตอบแต่หันกลับมายกยิ้มให้คนรัก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน... “ว่า” เจ้าป่ารับสายด้วยเสียงกวนประสาทเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคืออัศวิน เพราะนานปีดีดักกว่าไอ้เพื่อนคนนี้จะโทรหาเขาสักครั้ง (“มารับเด็กมึง”) “ฮะ” (“ที่บ้านกูนะ”) “เดี๋ยวนะ ใครเด็กกู” (“ก็คนที่มึงตามตูดเขาในห้างวันนั้นน่ะ”) “หึ” ใบหน้าคมเหยียดยิ้มมุมปาก ในวันนั้นที่บังเอิญไปพบอัศวินที่ห้างสรรพสินค้าเขากำลังควงคู่เดินเล่นกับผู้หญิงคนหนึ่ง ส่วนจุดประสงค์ก็เพื่อให้เขาลืมภาพของมาลีวัลย์ที่เอาแต่วนเวียนในหัว แม้มันจะไม่ช่วยก็เถอะ และเมื่ออาหารมื้อนั้นจบลง เจ้าป่าก็ไม่รอช้าที่จะทิ้งผู้หญิงคนนั้นเพราะสายตาที่มาลีวัลย์มันกวนใจเหลือเกิน หัวคิ้วคมขมวดยุ่งเมื่อรู้ว่าตัวเองคิดถึงมาลีวัลย์อีกแล้ว ก่อนจะกรอกเสียงเข้มลงไปในสายโทรศัพท์ “กูกับมาร์ไม่ได้เป็นอะไรกัน” (“งั้นเหรอ เดี๋ยวกูไปส่งเองแล้วกัน แต่มึงอย่าลืมละว่าจริง ๆ แล้วมีคนสนใจมาลีวัลย์มากแค่ไหน”) ไม่รอให้เจ้าป่าตอบอะไร ปลายสายก็กดวาง ปล่อยให้ร่างสูงมองโทรศัพท์อยู่นิ่งหลายนาที และปฏิเสธไม่ได้เลยว่าประโยคที่ได้ยินมันทำให้เจ้าป่าอารมณ์เสียไม่น้อย โทรศัพท์เครื่องสวยก็ถูกโยนลงโต๊ะกว้าง และกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ขับรถยนต์คู่ใจมาที่บ้านหลังใหญ่ของเพื่อนสนิทแล้ว “อ๊ะ พี่ป่ามาทำอะไรคะ” เมื่อเข้ามาในตัวบ้านหลังใหญ่ เจ้าป่าก็รู้ว่าถูกอัศวินเล่นเข้าให้แล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันบอกว่าจะไปส่งมาลีวัลย์ แต่ภาพตรงหน้าเขากลับเป็นภาพของหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่ที่โซฟาตัวโต และสามีภรรยาคู่นี้ก็ไม่มีท่าทีจะไปส่งยัยตัวเล็กเลยสักนิด “คือพี่” เจ้าป่าอึกอักเพราะคิดคำแก้ตัวไม่ออก จะให้บอกได้ไงว่าตัวเองรีบร้อนมาเพราะรูปคนเมาที่อัศวินส่งมาให้ดู “มันมีธุระกับฉันนิดหน่อยนะ แต่เอาไว้วันหลังก็ได้” “อื้ม” “ไหน ๆ มึงก็มาแล้วช่วยไปส่งมาลีวัลย์หน่อยสิ ยังไงก็ไปทางเดียวกัน “แล้วพี่ป่าจะรู้รหัสคอนโดฯ มาร์เหรอ” นี่แหละคือเหตุผลที่พิกุลไม่ได้ไปส่งเพื่อนรักเพราะเธอดันจำรหัสเข้าห้องของมาลีวัลย์ไม่ได้ จึงจะรอให้เพื่อนสาวสร่างเมาสักหน่อยก่อน “เดี๋ยวพี่โทรบอกฟ้ามารับก็ได้” “อะ จริงสิ กุลลืมไปเลย” “ถ้างั้นก็ให้ไอ้ป่าไปส่งเด็ก เอ๊ย ส่งเพื่อนเธอเถอะ ส่วนเราก็มาหวาน ๆ กันได้แล้ว” “เอ๊ะ คุณวินนี่” พิกุลฟาดแขนเล็กเบา ๆ เพราะจู่ ๆ อัศวินก็รวบเอวเธอให้ไปนั่งบนตักแกร่ง เจ้าป่ามองท่าทางคลั่งรักของเพื่อนสนิทก็ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะอุ้มช้อนคนขี้เมากลับขึ้นไปบนรถยนต์ของตัวเอง ทว่าจุดหมายปลายทางไม่ใช่คอนโดมิเนียมของเธอ แต่เป็นของเขา “อื้ม พี่ป่าเหรอ” เสียงหวานสะลึมสะลือมาลีวัลย์เมื่อรู้สึกว่ามีบางคนโอบกอดเธออยู่ และกลิ่นหอมที่คุ้นเคยก็ทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าเจ้าของกลิ่นนี้คือใคร และนี่คงเป็นฝันอย่างแน่นอน เพราะอย่างเจ้าป่าน่ะนะจะมากอดเธอเฉย ๆ แบบนี้ ไม่มีทางเสียหรอก...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more