Night Walker Detective

V1 - Chapter 3

Patulog na ako ng biglang mag-ring ang cellphone ko. Wala naman akong inaasahan na tawag. Agad kong kinuha ang cellphone ko para tignan kung sino ang caller.

Mama calling…

“Don, anak!” sigaw ni mama sa kabilang linya.

“Makasigaw ka naman, Ma,” agad akong bumangon para mas makausap siya ng maayos. “Bakit ka pala napatawag?”

“Ikaw na bata ka talaga, hindi ka man lang tumawag kung nakarating ka na,” akala ko naman kung ano. “Ayos na ba ang matutuluyan mo r’yan?”

“Ayos lang naman po. Kararating ko lang din kanina, nakalimutan ko lang tumawag dahil na rin sa pagod.”

“O ‘sya sige, inalam ko lang kung nakarating ka ng ligtas. ‘Wag papalipas ng gutom, okay?” paalala pa niya. Hindi naman ako Mama’s boy pero dahil sa sobrang pagka-caring ng mama ko pakiramdam ko tuloy minsan bata ako, though bata pa naman talaga ako.

“Yes, Ma. Tatawagan na lang kita ulit, saka isa pa, kaya ko naman na ang sarili ko, hindi na po ako bata.”

“Para sa akin ikaw pa rin ang baby boy ko. Sige na magpahinga ka na,” at binaba na niya ang tawag. Kahit kailan talaga ‘to si mama, ang pasaway, parang hindi matanda kung kumilos.

Ang hirap din kapag only child, na sa’yo lahat ng atensyon. Kaya bawat galaw napapansin agad ng magulang. Kung ano-ano na pinagsasabi ko, makatulog na nga, maglilibot pa ako bukas.

-----

Maaga akong nagising ngayong araw para marami akong mapuntahan na lugar. Mukhang hindi naman kakayanin na malibot ko ang buong San Bernin ng isang araw lang.

Una kong pinuntahan ang San Bernin church. Base sa nabasa ko, itinayo ang San Bernin church last 1623. The form of the structure is an updating semi-baroque style, architectural pavilion was found over the altars, and it has ceremonial canopies used to frame the altars or mark a sacred spot.

The old basilica had a glass screen in front of the altar, supported by columns, which is believed a Greek marble. Bago umalis ay nagdasal muna ako upang magpasalamat at humingi ng tawad.

This province, San Bernin is blessed with lakes, mountains, and a dramatic coastline that give it outstanding natural attractions. Buti na lang talaga at nakapag-research na ako about sa lugar na ‘to kagabi, kung hindi baka mangapa pa ako kung ano o saan ako unang pupunta.

Sunod kong pinuntahan ang San Bernania Arena, the largest of its kind ever built here in San Bernin. Enlarged by some famous architecture, it was a venue for public spectacles and shows – even some private events.

Kung susumahin, para siyang MOA Arena sa Manila, hindi nga lang gano’n kalaki dahil hindi rin naman gano’n kalaki ang populasyon nitong probinsya.

At dahil maaga pa at mahaba pa ang araw napili kong tumambay muna sa Lake Bernice. At the foot of the lake, is a short lineage of nipa hut where you can easily see the whole place. One of San Bernin’s scenic areas, surrounded mountains and lined by the picturesque town.

The mild climate that makes the lake ideal, hindi man gano’n kalakihan, malawak at maganda naman ang tanawin ng buong lugar. Maganda ‘tong tambayan para sa mga sawi sa pag-ibig, sa mga gustong mapag-isa at magnilay-nilay, at sa ibang gusto lang magpalipas ng oras.

During the time that Spaniards took over the Philippines, it’s not surprising that Philippines will be so rich in masterpieces of art and architecture.

The difference between living in the province and city is that here in the province you can enjoy and explore some great outdoors activity. Marami mang matataas at matatayog na building sa city, wala pa rin ang mga ‘yon sa mga luntiang tanawin at mga nagtataasang puno na makikita rito.

And these can calm and relax my body and mind after a long day.

Living in the city can takes a toll. The daily rush to get from one place to another to avoid traffic, the pollution, and the stress can sometimes be too much to handle that I can’t help but wonder what it is like to live in the province. Compared to the fast-paced city life, days in province meant waking up to fresh air with sunlight streaming into my room.

Karamihan din sa mga nagpapatayo ng bahay ay mas pinipili na sa lalawigan bumili ng lupa at magpaggawa ng bahay. Dahil masisigurado talaga na maganda ang lupa, idagdag mo pa na mas mura ang bayad sa lupa, tao na gagawa at mga materyales na gagamitin.

Also, there’s a laid back vibe that allows you to enjoy and savor each moment. Hindi mo mararadaman na there’s a rush sa lahat ng ginagawa mo at pwede mong gawin lahat ng gawain at your own pace.

Pero ang pinakagusto ko talaga ang malalapit na s’yudad at bahay. I’ve always find it amusing and heartwarming at the same time that people in the province know each other by their names. Hindi lilipas ang araw na hindi sila nagbabatian at walang maiikling usapan.

You can often hear people calling each other ‘kumare’ and ‘kumpadre’ – a call sign to the deep relationship established within their neighborhood.

Okay, enough with comparing between the city and province. Hindi ko napansin ang paglipas ng oras, hapon na pero hindi pa ako nakapag-lunch. Nakaka-distract din naman kasi ang tanawin.

I decided na sa apartment na lang kumain pero naalala ko hindi pa rin pala ako nakakapag-grocery kaya wala rin akong pagkain sa unit. I visited the nearby grocery store para bumili ng stocks of food and my other necessities.

After buying some things ay dumiretso agad ako sa apartment, buti na lang at malapit lang ‘yong grocery store kaya hindi hassle mag-commute, hindi pa naman ako nagdala ng sasakyan para ma-familiarize rin ako sa dinadaanan ko.

After a few minutes of the travel, I safely arrived at my destination. Agad akong dumiretso sa unit ko para maghanda at magluto. Dahil kumpleto na rin naman na ‘yong kitchen utensils, sinimulan ko na ang pagluluto ng pagkain ko, which is good for today’s lunch and dinner.

Pagkatapos magluto, mabilis kong tinapos ang pagkain at paghugas ng pinggan. Thanks to the sceneries earlier, I got some things out of my mind for a while. Sa sobrang busy ko sa pamamasyal kanina, nawala na sa isip ko ang ibang bagay.

Well, I’m a human after all. I couldn’t handle thinking and doing many things at the same time.

For a while, I sat at the chair in the veranda, with a laptop in front of me. There’s a video playing, but there’s no sound that would be heard. Medyo malabo na ang video dahil sa katagalan pero visible pa naman siya in human naked eyes.