Murat bölük pörçük uykularla geçirdiği gecenin sabahında işittiği tuhaf sesler ile uyandı. Kapalı perdelerin arasından sızan keskin ışığa bakılırsa çoktan sabah olmuş, Ayşe çoktan kalkmıştı.
Gözlerini ovuşturup kendine gelmeye çalışırken duyduğunun aslında hıçkırıklarla bezeli ağlama sesi olduğunu fark ettiğinde ok gibi fırladı yataktan. Attığı her adımda ses sanki yankı yapar gibi artıyordu.
Köşeli koridoru dönerek salonun kapısına geldiğinde karşılaşabileceği en saçma manzarayla yüz yüze geldi.
Karısı ve gençliğini kurutan kadın birbirine sarılmış dünyadan habersizce yaşın yaşın ağlıyordu.
“Noluyor burda!”
Birden irkilerek ayrılan iki kadın da kıpkırmızı gözleri ile yüzüne bakarken aklına mukayyet olmakta güçlük çekti genç adam.
“Size noluyor dedim! Delirdiniz mi bu ne hal?”
