" หมอติดต่อที่พักให้แล้วนะ "
เสียงทุ้มแฝงนุ่มนวลละเมียดละไมสมกับเป็นวีรบุรุษของคนไข้ดังขึ้น หลังเรือแล่นมาเทียบท่า พร้อมมือขาวสะอาด ยื่นมาทางเธอ หวังจะช่วยดึงขึ้นไปอีกแรง
" ขอบคุณค่ะ "
" แต่คงจะย้ายไปคืนนี้เลยไม่ได้ ทางนั้นขอเวลาเคลียร์อีกหน่อย เนื่องจากคนเรียนเยอะ เรียนจบหลักสูตร ยังหาพื้นที่ลงไม่ได้ก็มี "
" แต่ปะกาเริ่มเรียนพรุ่งนี้นี่คะ "
เธอขมวดคิ้วฉงน หลังปีนจากเรือขึ้นมาได้ เรี่ยวแรงหนึ่งก็มาจากการดึงของหมอ พลางเดินขนาบข้างกันมา
" เพราะงั้น ผมอยากให้คุณไปพักบ้านผมก่อน "
" คะ?! "
" ไม่ต้องกังวลนะ บ้านผมเป็นครอบครัวใหญ่ อยู่กันหลายคน "
" อ่า..ค่ะ "
จบบทสนทนาแบบรวบรัด ปิดท้ายด้วยการพยักหน้าจากเธอ ทั้งคู่ก็พากันเงียบไปทันที ตั้งแต่บนรถโดยสารที่จะต้องต่อไปยังรถของเขา ซึ่งจอดฝากรายวันอยู่ไม่ไกลมากนัก หากจะคุยก็มีบ้างเรื่องทั่วๆไป ส่วนใหญ่ผกามาศจะเป็นฝ่ายเงียบเสียเอง ไม่ค่อยพูดค่อ
